Elsemieke (30) is samen met T, moeder van twee zoontjes (3,5 en 1) en redacteur bij Kek Mama. Probeert als eersteklas chaoot, met enorm slaaptekort, wat van het moederschap te maken.
Lees verder onder de advertentie
Geef je een peuter één vinger, dan nemen ze gelijk je hele hand. Soms wil je ze een keer verwennen met een extraatje, ter uitzondering, gewoon, omdat je in een goede bui bent. Maar je weet eigenlijk ook: dit kan ik beter niet doen. Want voor een peuter bestaat een uitzondering niet. Uitzonderingen zijn altijd nieuwe regels.
Onze oudste, toen nog een dreumes, gaf ik een keer een krentenbol in de winkel tijdens het boodschappen doen, omdat hij honger had en al moe begon te worden. Om hem zoet te houden, dus. Moet kunnen, vind ik. Ik als nieuwe moeder had er niet bij stilgestaan dat dat voor hem betekende: elke keer in deze winkel krijg ik een krentenbol, en anders ga ik krijsen. Al doende leert men, zullen we maar zeggen.
Lees verder onder de advertentie
Je denkt één keer een uitzondering te kunnen maken tijdens het avondritueel en niet een maar twee boekjes voor te lezen en je zit er als het aan je peuter ligt tot in den eeuwigheid aan vast. Hierom is ons zorgvuldig ingekorte avondritueel, wat ein-de-lijk niet meer een uur duurde, toch weer verlengd naar zo’n drie kwartier. Ook omdat hij een keer niet kon slapen en ik voorstelde om even over zijn rug te kriebelen. Sindsdien moet dat natuurlijk elke avond. Dus dan zit je daar naast zo’n peuterbed met je reet op die koude, harde vloer, je af te vragen waar het mis ging. Tsja. Bij die uitzondering dus.
Dan komt toch weer even dat Pennymeisje naar boven en dus reken je het af.
Het is het niet waard
En strijk je één keer over je hart in de Kruidvat – omdat ze het enorme schap met stapels speelgoed heel marketingtechnisch hebben gepositioneerd, namelijk naast de ingang, waardoor je met geen mogelijkheid de winkel in kunt zonder daar eerst langs te moeten – want je kind komt aan met een prul dat hij graag wil hebben. Je bent in een goede bui, het kost een paar euro en ja, hij heeft al 350 auto’s maar nog niet deze specifieke met een trailer erachter waar het bijgeleverde paardje in kan. Dan komt toch weer even dat Pennymeisje naar boven en dus reken je het af.
Daarna kan je jezelf wel voor je kop slaan, want de eerstvolgende keren dat je die winkel in wil, denkt de peuter: “Oh ja, speelgoed, dat krijg ik nu dus.” Uitzondering wordt regel. Maar dat wordt het natuurlijk niet, want je bent gekke Henkie niet, wat resulteert in tien keer een driftbui moeten trotseren, omdat je dit keer wél voet bij stuk houdt. Was dat die ene prul waar toch al niet meer mee gespeeld wordt waard? Nope.
Tip van mij: doe het gewoon niet. Tenzij je zin hebt in driftbuien, natuurlijk.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).