Ellen: ‘Kraamzorg… Ik had eerlijker moeten zijn, besef ik nu’

Onze dochter wordt natuurlijk mijn derde kind en mijn eerste ervaring met de kraamzorg dateert van 2011, tijdje geleden dus. Miles, mijn tweede zoon, werd geboren op Curaçao en daar heb ik helemaal geen kraamzorg gehad. Miles en ik leven nog steeds, dus dat is ook goed gegaan. Toch vind ik het ook wel weer leuk; zo’n echte kraamweek, inclusief kraamverzorgster. 

Ik weet nog dat er tijdens de zwangerschap van Lewis een dame van de kraamzorg op de stoep stond voor de intake. Ik kan me er niet veel meer van herinneren, maar wel dat ze vroeg of we een emmer en schoonmaakdoekjes in huis hadden. Van die gele. Ik moet haar hebben aangestaard, me afvragend of ze serieus was, maar dat was ze. Héél serieus. Een hele lijst met schoonmaakspullen en babyuitzet kreeg ik in mijn handen gedrukt. Van de helft had ik nooit gehoord (en heb ik achteraf nooit gebruikt). 

Enorm vermoeiend

Toen Lewis was geboren kwam er een heel lieve kraamverzorgster. Ze deed alles voor ons. Leerde me de belangrijkste dingen, hielp met de borstvoeding, poetste en maakte de mooiste fruithapjes, maar toch vond ik het ergens een beetje lastig. Wanneer ze klaar was met haar werk kwam ze namelijk met me kletsen. Urenlang. Ja, we hadden een klein en schoon appartementje, geen andere kinderen, geen huisdieren en Lewis was een brave baby die het perfect deed. Er was gewoon weinig te doen en dus kwam ze bij me zitten in de slaapkamer. Enorm vermoeiend. Ondertussen moest Lewis in zijn bedje liggen, want dat was de beste plek, vertelde zij me. Ik had hem wel meer willen vasthouden en gewoon naar hem willen kijken, hem bewonderen. Maar wist ik veel, het overkwam me allemaal een beetje. Ik had eerlijker moeten zijn, besef ik nu.

Back to basic

Hoe anders was het op Curaçao. Daar had ik mijn schoonmoeder, zij zorgde voor het eten en we hadden – heel decadent – een huishoudster. Lewis was een peutertje en hij vond het leuk om mij te helpen. Vanaf dag één deed ik alles zelf met Miles, dat was gewoon niet anders en gelukkig was ik er fit genoeg voor. Natuurlijk kon je kraamzorg inkopen, maar dat werd niet vergoed en eigenlijk was het daar (voor zover ik wist dan) niet zo standaard. Familie helpt, dat is het credo op Curaçao. Ik heb er een prima kraamtijd gehad en ben niks tekort gekomen. Mijn ex moest bij zowel Lewis als Miles na één dag alweer aan het werk, dus ik was bij allebei mijn jongens veel alleen, maar vergeleken met de kraamtijd van Lewis viel me één ding op: de rust. Ik kon met Miles op bed gaan zitten en domweg naar hem staren, met hem knuffelen en hem bij me houden. Hij hoefde niet in zijn bedje te liggen en niemand kwam haar levensverhaal bij me droppen. Geen boek waarin ik van alles moest invullen, geen pampers met plasindicatie, geen voedschema’s, geen constante interactie, geen regeltjes, geen controles bij mezelf, gewoon mijn kinderen en ik en heel erg back to basic. Goud, én heel leerzaam. Ik moest vertrouwen op mezelf.  

Lees ook: ‘Ik heb ze nagezwaaid tot ze de straat uit reden, maar toen kwamen de tranen’

Intakegesprek

Dus, Elly belde de afgelopen week, zij deed de intake. Ten eerste vroeg ze me – voor de zekerheid denk ik – even naar de gezinssituatie. Ik had namelijk op zo’n bloedirritant online formulier ingevuld dat Lewis ouder was dan Nils (en ik had geen zin meer om het te veranderen). Erg bijzonder, zullen ze gedacht hebben. Subtiel vroeg ze me hoe dat zat en ze leek oprecht opgelucht toen ik haar vertelde dat mijn oudste zoon écht niet ouder was dan mijn vriend. 

Daarna werd me uitgebreid gevraagd naar mijn zwangerschap, eerdere bevallingen en ervaringen met de kraamzorg. Tijdens het vertellen merkte ik wat ik had gemist bij Lewis en had ontdekt bij Miles. Ik heb wel honderd keer gezegd: ‘Als alles goed gaat, hoor! Ik wil niet op de zaken vooruit lopen, maar …’ 

‘Geef jij maar aan wat je wilt,’ zei Elly. ‘Wij vinden het heel belangrijk dat je dat goed aangeeft. Het is jullie kraamtijd.’

‘Ik ben natuurlijk acht jaar ouder dan de vorige keer en ik kan alleen maar hopen dat mijn bevalling net zo gaat als bij de jongens en dat onze dochter net zo goed eet en slaapt, maar mocht ik zo gezegend zijn, dan …’

‘Dan …?’

‘En Nils is erbij. Ik heb voor het eerst een kraamweek met mijn partner erbij.’ Het besef sloeg in als een bom en het maakte me acuut gelukkig. Het is voor mij ook nieuw, een kraamweek mét partner. Oh, de euforie.

Beetje rust, graag

‘Dus, wat vinden jullie prettig?’

Daar dacht ik drie hele seconden over na, maar eigenlijk wist ik het al wel.

‘Wij willen graag rust,’ zei ik uiteindelijk, wetend dat Nils dat net zo belangrijk vindt als ik. ‘De rust om samen te wennen aan de baby, haar vast te houden en als ze slaapt ook een beetje te dutten. We willen haar uren kunnen bewonderen als we daar zin in hebben en samen met de jongens genieten. Laat het ons maar uitzoeken met z’n vijven, we redden ons wel.’

‘Dat lijkt me helemaal prima,’ zei Elly. ‘Dan blijft de kraamverzorgster op de achtergrond en dan is ze er als jullie haar nodig hebben.’ 

‘Mocht alles goed gaan, hè! Voor hetzelfde geld lig ik compleet in puin. Kan maar zo!’ riep ik voor de zoveelste keer. 

‘Dat komt vast dik in orde.’

Wat een luxe. 

‘Ik durf het bijna niet te vragen,’ zei Elly nog aan het eind van het gesprek, ‘omdat je rust erg belangrijk vindt, maar … mag er eventueel een stagiaire mee?’

‘Stagiaires plaatsen is onderdeel van mijn werk, dus het antwoord is; ja. Er mag absoluut een stagiaire mee.’

Dat had Elly niet verwacht. Ikzelf ook niet, maar het is prima én belangrijk.

Elly en ik sloten het gesprek in volle tevredenheid af. Ik kijk enorm uit naar de kraamtijd. Voor Nils wordt het nieuw, maar voor mij ook. Met twee oudere kinderen erbij én een partner én een kraamverzorgster die deze keer voor rust gaat zorgen. Laat maar komen!

Ze is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, auteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van twee jongens van tien en acht jaar, pas gescheiden en verwacht een dochter met haar nieuwe vriend. Niks saais aan dus. Daarom willen we je graag voorstellen aan onze nieuwe columnist: Ellen Rink.