Ik snap best dat het voor oudere kinderen lastig is wanneer hun ouders bepaalde keuzes maken. Keuzes die hen óók aangaan en die óók hun leven beïnvloeden. Ik begreep heel goed dat Lewis, mijn oudste van elf, het heftig vond toen we hem vertelden dat er een broertje of zusje zou komen.
Ik zadelde mijn kinderen op met een scheiding, een nieuwe vriend en een zusje binnen één jaar. Hoe flexibel wil je dat je kinderen zijn?
Als ik iets heb geleerd de afgelopen jaren is het dat mensen ontzettend veerkrachtig zijn. Daar reken ik mezelf ook onder, want ook ik ben door redelijk diepe dalen gegaan. Op het moment dat je denkt het niet erger kan, blijkt de bodem van de put nog lang niet in zicht en val je nog dieper. Is dat erg? Nee. Leer je ervan? Ja. Maakt het je sterker? Jazeker. Bepaalde gebeurtenissen in mijn leven hebben me geleerd dat ik altijd weer kan opstaan en de draad weer kan oppakken. Leuk was het niet, maar het leven is nou eenmaal niet altijd leuk. Het zijn lessen die ik mijn kinderen wil meegeven. Soms zijn er dingen die echt heel vervelend zijn, maar laten we kijken hoe we er samen uit kunnen komen. Kunnen we elkaar helpen? Kunnen we erover praten? Kan ik je ergens bij ondersteunen? Ik merkte dat het gedurende de zwangerschap steeds beter ging met Lewis met deze aanpak. We waren er voor hem, luisterden naar hem. Toch bleef het spannend hoe hij zou reageren wanneer de baby er eenmaal zou zijn.
We kwamen na Sophia’s geboorte rond 20.30u thuis, de jongens waren bij mijn ouders. We hadden even gevideobeld vanuit het ziekenhuis en we kregen al een foto op WhatsApp waarop ze vrolijk aan het proosten waren op hun nieuwe zusje. Na een kleine tien minuutjes kwamen ze thuis en vol bewondering bekeken ze Sophia. ‘Zo lief en zo klein …’ zeiden ze, terwijl ze haar handjes vastpakten. Haar geluidjes vonden ze schattig en ze konden niet stoppen met haar wangetjes aaien. Lewis was de eerste die haar mocht vasthouden en hij wilde haar het liefst niet meer loslaten. Hij was acuut verliefd. Miles durfde haar niet vast te houden, bang om haar pijn te doen, maar toen hij het eenmaal durfde brak er een lach door die gelukkig is vastgelegd op foto. Ultiem trots en blij. Hun reacties maakten me zo gelukkig, het was alles waar ik op hoopte.
Lees ook: Ellen: ‘Wat een snelle, even pijnlijke, maar héél speciale bevalling was dit’
Nu zijn we inmiddels twaalf dagen verder. Sophia hoort al helemaal bij het gezin en is niet meer weg te denken. Wanneer ze ligt te jengelen staat Miles er meteen naast om haar te troosten en Lewis geeft toe dat hij het ‘echt heel erg leuk’ vindt met haar erbij. Ze willen met alles helpen en lachen zich een ongeluk wanneer ze een harde boer of scheet laat. Ze is (tot zover) een ontzettend zoet en lief kindje en het is volop genieten met z’n vijven. Kinderen zijn flexibeler dan we denken en zolang je er voor ze bent, kunnen ze best wat hebben. Ik ben ervan overtuigd dat we het goed hebben aangepakt door ze overal bij te betrekken en constant open te staan voor een gesprek.
Het blijft een bijzondere tijd, die eerste week met een baby. Het zal wellicht zijn omdat ze de derde is, maar we zijn ontzettend relaxt met z’n allen. Alles verloopt super ontspannen. De kraamzorg, lieve Anne, bleef maar vier dagen. Daarna zou ze afgewisseld worden, maar in overleg met de verloskundige hoefde dat niet meer. We gingen het lekker zelf doen. We hebben het bezoek ook minimaal gehouden, we vonden het belangrijker om zélf van ons kind te genieten die eerste dagen. Nils is een superpapa, hij wil alles leren en vindt het geweldig om Sophia vast te houden of in bad te doen en loopt vol trots rond met haar in de draagzak. Prachtig om te zien hoe hij direct een vader was na haar geboorte, alsof er een knopje om ging. Gelukkig hebben we echt even de tijd samen, wat voor mij waardevoller is dan wat dan ook. Deze tijd krijg je nooit meer terug en dat we het samen kunnen besteden is niet alleen goed voor ons, maar ook voor Sophia en de jongens. Hier kunnen we alleen maar van groeien. Het is zo’n cadeau om – acht jaar na Miles – weer te mogen genieten van een baby. Ik neem de versnipperde nachten voor lief, de vermoeidheid valt ontzettend mee. Wanneer je goed in je vel zit en gelukkig bent kun je een heleboel hebben en ik ben ervan overtuigd dat we dat uitstralen naar de jongens. Ze zijn tevreden en blij, wat wil een moeder nog meer? Ellen is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, auteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van twee jongens (10 en 8) uit een vorige relatie én net bevallen van een dochter met haar nieuwe vriend. Lees haar vorige columns hier terug.
Wil je nog meer mooie en herkenbare verhalen van mede-mama’s lezen? Neem nu een abonnement en ontvang Kek Mama elke maand als eerst op jouw deurmat.
Al jaren is de time-out het go-to trucje van veel ouders. Kind boos? Stuur ze weg, laat ze afkoelen en haal ze daarna weer terug. Maar vaak werkt het averechts, zeggen onderzoekers. Kinderen voelen zich er alleen maar rotter door. Alsof ze gestraft worden voor emoties waar ze zelf geen controle over hebben.
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Kleinkinderen zijn vaak dol op hun opa en oma (mede door de liefde, aandacht en cadeautjes). Volgens life coach Susan Allan kan hun aanwezigheid ook een enorme opluchting voor ouders zelf zijn. Vooral omdat het bij hen draait om er zijn voor steun en warmte, zonder regels te buigen of tegen de ouders in te […]
Tweeduizend euro per week neertellen voor een vakantiehuisje? Dana niet gezien. Al jaren ruilt ze met een ander gezin van huis, zodat ze hun geld aan leuke dingen kunnen besteden én drie keer per jaar op reis kunnen. Ook zonder geldboom in de tuin.
Oudste kind zijn betekent dat je het proefkonijn bent. En ja, soms is het echt zwaar om de eerste te zijn, want af en toe wil je gewoon al die verantwoordelijkheden die bij die titel horen in de prullenbak gooien. Toch blijkt uit onderzoek dat het uiteindelijk best wat oplevert.
We kennen haar allemaal: de moeder die, terwijl jij nog druk staat te kletsen over traktaties en Cito-scores, al half in de auto zit. Niet omdat ze onvriendelijk is, maar omdat het schoolplein gewoon niet haar natuurlijke habitat is. En geloof ons: haar sterrenbeeld verraadt alles.