Mijn baby is nu vijf maanden oud en hij gaat al twee maanden naar de crèche. Ik dacht dat het beter zou gaan, maar nee. Ik blijf buikpijn houden als ik bij de deur van de opvang sta. Er zit maar één vraag in mijn hoofd: waarom breng ik hem weg? Omdat ik liever achter een laptop zit dan hem in mijn armen te hebben? Ben je als moeder egoïstisch als je liever werkt dan dat je voor je baby zorgt? Het voelt raar. En dat heeft niets te maken met de juffen, hoor. Die zorgen ontzettend goed voor Sem. Maar mijn moederhart breekt als ik zijn koppie zie liggen op de mat van de babygroep. Zijn ogen kijken me vragend aan. Haast smekend. ‘Mama, blijf je bij me?’. ‘Mama, waar ga je nou naartoe?’. Van ons vrouwen wordt na een verlof van in totaal 16 weken verwacht dat we weer aan de bak gaan. Prima, ik ben ook voorstander van werkende vrouwen en ben trots op mijn carrière. Maar het voelt onnatuurlijk om een baby die zo jong is, voor een hele dag weg te brengen. Weg van zijn vertrouwde omgeving. Weg van de persoon die hem heeft gemaakt. Het is toch bizar dat je een mens groeit in je buik en bevalt van een kindje van wie je de hele wereld houdt, om hem dan na die paar weken gewoon ergens achter te laten? Ben ik nou de enige die dit zo ervaart? Ik voel me incompleet als ik fysiek niet in dezelfde ruimte ben als mijn baby. Ik kan er niets aan doen. Noem me een kleffe moeder, noem me ouderwets – maar ik snap thuisblijfmoeders meer dan ooit. Het is alles wat telt, uiteindelijk. En als je er dan voor kiest om op een kantoor te zitten terwijl je baby een fruithapje van een vreemde op de crèche proeft, dan mag je het daar moeilijk mee hebben. Natuurlijk is het ook hartstikke druk om drie kinderen op te voeden en geeft werk betekenis. Natuurlijk ben ik moe en vind ik het pittig om er elke nacht drie of vier keer uit te gaan voor Sem. Maar door zijn geboorte ben ik veranderd. Ik wil niets liever dan elk moment opsnuiven, inademen en vastpakken. Ik wil niet naar hem kijken als dreumes en mezelf afvragen waar mijn baby is gebleven. Ik wil erbij zijn geweest. Op een kantoor word je nooit zo gemist als thuis. En als je me niet gelooft, kijk dan maar een keer naar de ogen van mijn baby als ik wegloop. Tessa Heinhuis (34) is moeder van tweeling Bodi en Daaf (4) en Sem (0). Ze is auteur van het boek Happy Mom.
View this post on Instagram
Elise (36) is moeder van twee zoontjes (6 en 4) en schrijft met veel liefde korte verhalen over het moederschap en alles wat daar onverwacht bij komt kijken. Haar verhalen zijn fictief, maar vaak geïnspireerd op de wereld van ouderschap met een flinke scheut herkenning, humor en een tikkeltje overdrijving. Tegelijkertijd werkt ze aan haar […]
Jij bent inmiddels al in dromenland en dan ineens word je wakker gemaakt door je kleine dreumes: daar staat-ie weer naast je bed. Met zijn dekentje, zeurende stem en enorm aanhankelijk. Je zou denken dat jouw kind een nachtmerrie heeft of bang is.
Oké, mama’s en papa’s, hier komt een moment van eerlijkheid: we zijn supergoed in beschermen. Altijd paraat, altijd klaar om te helpen, altijd de saviour-mama of-papa. Maar… soms schieten we door. En daardoor kunnen we per ongeluk de veerkracht van onze kinderen ondermijnen.
Supermarktketen Jumbo roept de Jumbo Snoeprozijntjes terug. Op de rozijnen zit mogelijk te veel van het bestrijdingsmiddel acetamiprid en dat kan schadelijk zijn voor de gezondheid. Jumbo zegt dan ook duidelijk: “Eet dit product niet.”
In de documentaire K3 Originals: Het verhaal van Karen, Kristel en Kathleen blikt Kristel Verbeke terug op een bijzondere periode uit haar K3-tijd. Ze vertelt over de opnames van de film Het Magische Medaillon uit 2004. Een avontuur dat ze niet snel zal vergeten, omdat ze nog maar een paar weken zwanger was.
Opvoeden van één kind is anders dan een huis vol. Als enig kind – en inmiddels psycholoog – weet Samantha Rodman Whiten dat als geen ander. Ze vond het vroeger vreselijk om alleen te zijn. Inmiddels weet ze precies wat haar ouders (en veel andere ouders van enig kinderen) beter hadden kunnen doen.