Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Het kerstdiner op school is altijd één van de hoogtepunten van het jaar. Hoe leuk en spannend is het ook voor kinderen om ’s avonds naar school te mogen, helemaal mooi aangekleed, de klas sfeervol verlicht met mooi gedekte tafels en natuurlijk genieten van al die lekkere zelfgemaakte hapjes. Inmiddels heb ik wel wat geleerd over welke gerechten wel en niet werken.
Bij het allereerste kerstdiner van mijn oudste dochter heb ik de fout gemaakt om mini quiches te maken met peer en brie. Ik begrijp nog steeds niet waarom ik dacht dat dat wel in de smaak zou vallen bij kleuters. Mijn dochter probeerde nog met wat ‘peer’ pressure haar klasgenootjes aan te moedigen ze te proeven, maar helaas zonder succes. Daar zat ze dan met de gebakken peren; echt heel sneu. Die fout heb ik natuurlijk niet nog een keer gemaakt De hapjes heb ik aangepast aan de doelgroep en sindsdien brengen we altijd een dessert mee zoals marshmallow sneeuwpopjes of stroopwafel kerststerren.
Vorig jaar hebben we bananen kerstmannetjes gemaakt, maar ook dat verliep niet geheel vlekkeloos. Het is ook nogal een strakke planning die woensdagmiddag van het kerstdiner. Rond 12.45 uur komen we thuis uit school en om 16.45 uur begint het kerstdiner alweer. In die tijd moeten we de hapjes klaarmaken, omkleden, haren doen en natuurlijk wat fotootjes maken bij de kerstboom.
‘De teleurstelling bij mijn dochters was groot, al hebben we er achteraf wel hard om kunnen lachen. Zo hard dat mijn mascara was uitgelopen en ik wel een evenbeeld leek van onze mislukte kerstmannen’
Op zich was het een redelijk simpel gerechtje. Een halve marshmallow als kraag, een stukje banaan als gezicht, weer een halve marshmallow en een aardbei als muts met een mini marshmallow als pompon. Woensdag is mijn vrije dag, dus ik was in de ochtend al begonnen met het doormidden snijden van de marshmallows en met het ontkronen van de aardbeien. Ik durfde alleen nog niet aan de slag te gaan met de bananen, omdat ik bang was dat ze snel bruin zouden worden.
We wilden natuurlijk geen kerstman vol met bruine en beurse plekken alsof hij net van zijn arrenslee was gevallen. In totaal moesten we er 60 maken. In hoog tempo hebben de meiden en ik die middag de bananen gesneden, alles op een satéstokje geprikt en met een chocoladestift de gezichtjes getekend. Het was echt gaan met die banaan. Daarna heb ik ze allemaal op een schaal gelegd en aluminiumfolie erom heen gedaan.
Eenmaal op school haalden mijn dochters met trots het aluminiumfolie ervan af, maar wat bleek….de chocola was nog niet droog geweest en de gezichtjes waren helemaal uitgelopen. Deze kerstmannen hadden “let’s go bananas” wel heel serieus genomen. De kerstmannen zagen er bijna eng uit, alsof ze de avond ervoor flink hadden doorgehaald of een modderige sneeuwbal in hun gezicht hadden gekregen. De teleurstelling bij mijn dochters was groot, al hebben we er achteraf wel hard om kunnen lachen. Zo hard dat mijn mascara was uitgelopen en ik wel een evenbeeld leek van onze mislukte kerstmannen.
Nu dit jaar ook mijn jongste dochter naar school gaat, hebben we voor maar liefst vier klassen hapjes moeten maken. We hebben Rudolph marsjes gemaakt. Heel simpel, twee snoepoogjes op een klein marsje plakken en een rode M&M als neus. Het was alleen nog enigszins uitdagend om een pretzel precies doormidden te breken voor het gewei; zeg maar gerust een heel karwei. Alleen wilden die Rudolphjes even bewijzen dat ze echt konden vliegen. In de auto remde mijn man net wat te hard en een schaal vol met Rudolphjes van een van onze dochters vloog door de auto. Zo’n beetje de helft was gesneuveld.
Ik vond het nog wel een beetje emotioneel om nu ook mijn jongste naar haar allereerste kerstdiner te zien gaan, maar het was wel een luxe dat mijn man en ik opeens anderhalf uur voor onszelf hadden. We zijn even de stad ingegaan om zelf een hapje te eten. Het was heel gezellig, maar toen was het alweer de Ho Ho Hoogste tijd om te gaan. Helaas was er geen tijd meer voor een toetje, maar ja…. op de grond in de auto lagen toch nog genoeg Rudolph marsjes. Merry x-mars iedereen!
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Soms gebeuren er dingen die je nooit verwacht… zoals bevallen tussen de frietjes en milkshakes. Voor Alyce Rotunda uit Michigan werd dit werkelijkheid toen haar vierde kindje besloot niet te wachten tot het ziekenhuis. Haar dochtertje Matilda (inmiddels liefkozend McTilly genoemd) maakte haar entree op een parkeerplaats van McDonald’s, vertelt ze aan TODAY.
Soms voelt het moederschap een beetje alsof je een volle inbox probeert leeg te werken terwijl er continu nieuwe mails binnenploppen. Werk, partner, boodschappen, administratie, vriendinnen die je alweer veel te lang niet hebt gezien… en oh ja, die kinderen die ook nog aandacht, hulp met huiswerk en een fatsoenlijke maaltijd willen. Geen wonder dat […]
Elsemieke (31) is samen met T (33), moeder van twee zoontjes (4 en 2) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
Geheimen fluisteren, eindeloos knuffelen, hun mening geven (soms nogal luid): een kind laat met verrassende signalen zien dat het zich veilig voelt bij je. Wij delen er een paar.
Iedere moeder kent ‘m: die ene vader op het schoolplein die áltijd een grap paraat heeft, met iedereen een praatje maakt en stiekem misschien bijna een beetje té charmant is. Is het toeval? Nee hoor, de sterren hebben er een handje in.
Hoe vaak zeg jij ‘ja’ tegen je kind terwijl je eigenlijk ‘nee’ bedoelt? Dat moment herkennen bijna alle ouders weleens. Soms zeg je ‘ja’ omdat het makkelijk is, omdat je hoofd vol zit of omdat je even geen zin in hebt in strijd.