Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Het kerstdiner op school is altijd één van de hoogtepunten van het jaar. Hoe leuk en spannend is het ook voor kinderen om ’s avonds naar school te mogen, helemaal mooi aangekleed, de klas sfeervol verlicht met mooi gedekte tafels en natuurlijk genieten van al die lekkere zelfgemaakte hapjes. Inmiddels heb ik wel wat geleerd over welke gerechten wel en niet werken.
Bij het allereerste kerstdiner van mijn oudste dochter heb ik de fout gemaakt om mini quiches te maken met peer en brie. Ik begrijp nog steeds niet waarom ik dacht dat dat wel in de smaak zou vallen bij kleuters. Mijn dochter probeerde nog met wat ‘peer’ pressure haar klasgenootjes aan te moedigen ze te proeven, maar helaas zonder succes. Daar zat ze dan met de gebakken peren; echt heel sneu. Die fout heb ik natuurlijk niet nog een keer gemaakt De hapjes heb ik aangepast aan de doelgroep en sindsdien brengen we altijd een dessert mee zoals marshmallow sneeuwpopjes of stroopwafel kerststerren.
Vorig jaar hebben we bananen kerstmannetjes gemaakt, maar ook dat verliep niet geheel vlekkeloos. Het is ook nogal een strakke planning die woensdagmiddag van het kerstdiner. Rond 12.45 uur komen we thuis uit school en om 16.45 uur begint het kerstdiner alweer. In die tijd moeten we de hapjes klaarmaken, omkleden, haren doen en natuurlijk wat fotootjes maken bij de kerstboom.
‘De teleurstelling bij mijn dochters was groot, al hebben we er achteraf wel hard om kunnen lachen. Zo hard dat mijn mascara was uitgelopen en ik wel een evenbeeld leek van onze mislukte kerstmannen’
Op zich was het een redelijk simpel gerechtje. Een halve marshmallow als kraag, een stukje banaan als gezicht, weer een halve marshmallow en een aardbei als muts met een mini marshmallow als pompon. Woensdag is mijn vrije dag, dus ik was in de ochtend al begonnen met het doormidden snijden van de marshmallows en met het ontkronen van de aardbeien. Ik durfde alleen nog niet aan de slag te gaan met de bananen, omdat ik bang was dat ze snel bruin zouden worden.
We wilden natuurlijk geen kerstman vol met bruine en beurse plekken alsof hij net van zijn arrenslee was gevallen. In totaal moesten we er 60 maken. In hoog tempo hebben de meiden en ik die middag de bananen gesneden, alles op een satéstokje geprikt en met een chocoladestift de gezichtjes getekend. Het was echt gaan met die banaan. Daarna heb ik ze allemaal op een schaal gelegd en aluminiumfolie erom heen gedaan.
Eenmaal op school haalden mijn dochters met trots het aluminiumfolie ervan af, maar wat bleek….de chocola was nog niet droog geweest en de gezichtjes waren helemaal uitgelopen. Deze kerstmannen hadden “let’s go bananas” wel heel serieus genomen. De kerstmannen zagen er bijna eng uit, alsof ze de avond ervoor flink hadden doorgehaald of een modderige sneeuwbal in hun gezicht hadden gekregen. De teleurstelling bij mijn dochters was groot, al hebben we er achteraf wel hard om kunnen lachen. Zo hard dat mijn mascara was uitgelopen en ik wel een evenbeeld leek van onze mislukte kerstmannen.
Nu dit jaar ook mijn jongste dochter naar school gaat, hebben we voor maar liefst vier klassen hapjes moeten maken. We hebben Rudolph marsjes gemaakt. Heel simpel, twee snoepoogjes op een klein marsje plakken en een rode M&M als neus. Het was alleen nog enigszins uitdagend om een pretzel precies doormidden te breken voor het gewei; zeg maar gerust een heel karwei. Alleen wilden die Rudolphjes even bewijzen dat ze echt konden vliegen. In de auto remde mijn man net wat te hard en een schaal vol met Rudolphjes van een van onze dochters vloog door de auto. Zo’n beetje de helft was gesneuveld.
Ik vond het nog wel een beetje emotioneel om nu ook mijn jongste naar haar allereerste kerstdiner te zien gaan, maar het was wel een luxe dat mijn man en ik opeens anderhalf uur voor onszelf hadden. We zijn even de stad ingegaan om zelf een hapje te eten. Het was heel gezellig, maar toen was het alweer de Ho Ho Hoogste tijd om te gaan. Helaas was er geen tijd meer voor een toetje, maar ja…. op de grond in de auto lagen toch nog genoeg Rudolph marsjes. Merry x-mars iedereen!
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van een lezer. Deze week het verhaal van Aribel (31), Ze is kortgeleden voor het eerst moeder geworden, maar ze merk dat haar schoonmoeder erg geïnteresseerd is in haar zwangerschapskilo’s. Tot grote frustratie van Aribel.
Nieuwe liefde kent geen leeftijdsgrenzen, zeggen ze. Maar is dat écht zo als je partner flink ouder of juist jonger is? Een nieuwe studie laat zien dat geluk in een leeftijdsverschil-relatie niet altijd gelijk verdeeld is…
Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van een lezer. Deze week het verhaal van Marlies (34), moeder van twee dochters van vijf en drie jaar. Ze merkt dat haar schoonmoeder haar oudste kleindochter duidelijk voortrekt en dat begint pijn te doen.
We willen allemaal dat onze kinderen gelukkig, gezond, veilig en een béétje succesvol worden. En oké, als ze toevallig miljardair worden, zeggen we daar ook geen nee tegen, toch? Kinderen met deze voornamen hebben dan ook de grootste kans om stinkend rijk te worden.
Elise (36) is moeder van twee zoontjes (6 en 4) en schrijft met veel liefde korte verhalen over het moederschap en alles wat daar onverwacht bij komt kijken. Haar verhalen zijn fictief, maar vaak geïnspireerd op de wereld van ouderschap met een flinke scheut herkenning, humor en een tikkeltje overdrijving. Tegelijkertijd werkt ze aan haar […]
Borstvoeding geven: de een doet het met gemak een jaar lang, de ander zweet al bij het idee van drie weken kolven. En eerlijk: soms voelt het meer als topsport dan als een knusse moeder-kindmoment.