'Ik vergat de schoenen van mijn kinderen te vullen'

Ik ben vandaag als moeder heel diep gezonken.

Waarom? Ik heb de Corona-piet verzonnen.
 

Lege batterij

Gisteravond na een lange dag school van peer pressure citotoetsen voor mijn oudste dochter en een net niet gehaald veterdiploma voor mijn jongste (ja ik weet het, dat had ze met haar zeven jaar natuurlijk allang van haar ouders moeten leren, maar veters strikken en klokkijken staan gewoon niet zo hoog op mijn prioriteitenlijstje, want ze leren het op een dag echt wel), waren ze gewoon op.

De batterij was leeg – zowel die van mijn dochters als die van mij. Ik merk dat we allemaal een beetje in onze reserves zitten, en de kerstmuziek op Sky Radio voelt als een gast die een halfuur te vroeg is. Niet alleen omdat het afgelopen week nog vijftien graden was, maar vooral omdat het soms voelt als een dikke middelvinger naar alle ouders die eerst nog de Sinterklaastijd door moeten zwoegen.
 

Vergeten

Wat gebeurde er nou gisteren, na een lange dag? De kinderen lagen ein-de-lijk in bed. Tanden gepoetst, geplast, voorgelezen, nog een keer geplast, bedlampje aan en het licht op de gang uit. Dat werk. Tot mijn jongste ineens zei dat ze vergeten waren hun schoen te zetten.

Shit! We hadden inderdaad beloofd dat het vandaag mocht. Maar hoe leeg die batterij ook is, op dat moment lijkt er een alkaline-shot door die kleine lijfjes te gaan en willen ze niets liever dan uit bed en die schoen zetten, natuurlijk. Begrijpelijk. Maar om het hele bedtijdriedeltje daarna nog een keer te herhalen, dáár was mijn batterij echt te leeg voor. Dus beloofde ik dat ik hun schoen zou zetten. ‘Met mijn tekening mam!’. ‘Ja liefje, met jouw tekening’. ‘En een appel!’. ‘En een appel…’, zucht. ‘Welterusten’.
 

Meer Kek Mama?
Schrijf je hier in voor de nieuwsbrief >
 

Ontroostbaar

Je raadt al wat er gebeurde. Juist. Ik ben naar beneden gelopen, heb een kop thee voor mezelf gemaakt, Netflix aan geknald en ik ben die hele schoen, tekening en appel straal vergeten.

Met als resultaat dat ik twee huilende kinderen vanmorgen in de woonkamer aantrof. Mijn jongste ontroostbaar theatraal op de grond, en een zeer verwijtende blik van mijn oudste. En toen ben ik als moeder dus de afgrond van leugens ingedoken. Het eerste dat in mij opkwam, was namelijk Corona. Pieten kunnen ook Corona krijgen!

Well done, schalde de kritische stem door mijn hoofd. Kon je nu echt niets beters bedenken? Moet je nu echt een wereldwijde pandemie gebruiken om je eigen fouten te compenseren? Oscar-waardig was het wel. Want ze slikte het als zoete koek. Zelfs mijn oudste die het geheim van Sinterklaas kent, nam het van me aan.

Ze wilden hun schoen opnieuw zetten – misschien kon Corona-piet een andere piet sturen om er alsnog een cadeautje in te doen.

Nadat ik ze uitzwaaide voor school, ging mijn telefoon.

Of ik auditie wilde doen voor Bad Moms part III...
 

Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van 2 lab baby’s Maria (10) en Phaedra (7). Ze werkte o.a. bij Qmusic en 100% NL. Haar succesvolle podcast serie Let’s Talk About Sex(e) hoor je nu op GoodLIFE Radio. Haar man woont doordeweeks in Zwitserland, wanneer ze probeert kids, werk en girls nights zo goed en zo kwaad te combineren. In haar debuut roman 'De Lab Baby' vertelt ze over haar persoonlijke ervaringen met IVF.

Lees ook: 'Waarom het runnen van een gezin net een bedrijf is' >