Ik wist het zeker toen ik zwanger was van de tweede. Mijn oudste was een jongen, helemaal fantastisch, maar nu had ik een meisje in mijn buik. Een echte dochter die ik in de snoezigste jurkjes kon steken, petticoatjes, strikken in het haar, kortom, ik zou me helemaal kunnen uitleven.
“Zo hé! Dat is een grote piemel.” Met die woorden sloeg de echoscopiste mijn meisjesdroom aan diggelen. Niks strikken. Weer een vent. Nu Róman er is, kan ik me niet meer voorstellen dat ik een dochter zou hebben. Maar soms mis ik het tutten wel.
Toen de kinderen klein waren, kon ik me nog uitleven. Ik kleedde ze in de allerschattigste spijkerbroekjes met bretels en zette ze brutale Ciske de Rat-petjes op het hoofd. Geweldig zagen ze er uit, helemaal afgestyled. Maar tegenwoordig willen ze alleen nog kleding aan waar welbekende speelgoedfiguren op staan (Cars, Pokémon, Planes en die malle Mignons die in mijn ogen lijken op enorme gele zetpillen, maar dat zal de bedoeling niet wezen).
De doddige ensembletjes die ik soms in etalages van kinderwinkels zie, mijn kroost moet er niets van hebben. Als ik wil voorkomen dat mijn oudste de hele dag met een platgeslagen zwabber op zijn hoofd rondloopt, rent hij krijsend van me weg. “Ik wil geen dzjel!!!”
De hele column van Roos staat in Kek Mama 09-2015.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Vriendschap en opvoeden: twee onderwerpen waar je maar beter een beetje soepel in kunt zijn. Want iedereen doet het anders – en dat is helemaal oké. Toch? Totdat blijkt dat jouw beste vriendin er stiekem heel anders over denkt…
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? Serieus?! In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
