Ik wist het zeker toen ik zwanger was van de tweede. Mijn oudste was een jongen, helemaal fantastisch, maar nu had ik een meisje in mijn buik. Een echte dochter die ik in de snoezigste jurkjes kon steken, petticoatjes, strikken in het haar, kortom, ik zou me helemaal kunnen uitleven.
“Zo hé! Dat is een grote piemel.” Met die woorden sloeg de echoscopiste mijn meisjesdroom aan diggelen. Niks strikken. Weer een vent. Nu Róman er is, kan ik me niet meer voorstellen dat ik een dochter zou hebben. Maar soms mis ik het tutten wel.
Toen de kinderen klein waren, kon ik me nog uitleven. Ik kleedde ze in de allerschattigste spijkerbroekjes met bretels en zette ze brutale Ciske de Rat-petjes op het hoofd. Geweldig zagen ze er uit, helemaal afgestyled. Maar tegenwoordig willen ze alleen nog kleding aan waar welbekende speelgoedfiguren op staan (Cars, Pokémon, Planes en die malle Mignons die in mijn ogen lijken op enorme gele zetpillen, maar dat zal de bedoeling niet wezen).
De doddige ensembletjes die ik soms in etalages van kinderwinkels zie, mijn kroost moet er niets van hebben. Als ik wil voorkomen dat mijn oudste de hele dag met een platgeslagen zwabber op zijn hoofd rondloopt, rent hij krijsend van me weg. “Ik wil geen dzjel!!!”
De hele column van Roos staat in Kek Mama 09-2015.
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
We bereiden ons maandenlang voor op dé grote dag: de bevalling. Bevalplan? Check. Pufcursus? Check. Maar van presentatrice Shelly Sterk mogen we ons best vaker focussen op de periode ná de geboorte, het herstel: “Je lichaam is de volgende dag echt niet klaar voor een wandeling van tien kilometer achter de kinderwagen.”
