Beeld: Canva
Trigger warning: in dit artikel komt een eetstoornis ter sprake, wat mogelijk triggerend kan zijn.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten.
Lisanne: “Ik zie haar zitten op de speelmat. Mijn dochter. Acht maanden oud, lachend, zwaaiend met een knuffel. Ik voel een brok in mijn keel. Niet omdat ik ontroerd ben door haar gegiechel, maar omdat ik besef dat ik er de afgelopen maanden maar half ben geweest.
Ik was er fysiek, maar mentaal was ik ergens anders. Op de weegschaal. In de sportschool. In het toilet van een restaurant na een etentje. Ik was bezig met maar één ding: zo snel mogelijk weer slank worden.
Je kent het wel. Die eerste kraamvisite die nét iets te opgewekt zegt: ‘Joh, je ziet er alweer goed uit hoor!’ Of die ene vriendin die na de bevalling weer moeiteloos in haar oude jeans past terwijl jij nog steeds leeft in leggings en slobbertruien. Of alle mooie social media plaatjes van moeders met baby’s op het strand. Ik voelde de druk. Niet omdat iemand tegen me zei dat ik moest afvallen, maar omdat ik vond dat het moest.
Dus ik begon met diëten. Een beetje minder eten was het plan. Alleen gezonde dingen, geen snacks. Maar al snel werd het een obsessie. At ik twee boterhammen in plaats van een, dan voelde het alsof ik gefaald had. En dat kon ik niet laten gebeuren.
Het begon onschuldig. Een keertje een lichte maaltijd overslaan. Maar voor ik het wist, zat ik in het toilet van een chic restaurant mijn maaltijd uit te spugen terwijl mijn vriendin nietsvermoedend aan het toetje zat. De opluchting die ik voelde na het braken was verslavend. Ik kon op die manier toch of en toe lekker eten. Net als het ‘lege gevoel’ na het nemen van laxeerpillen. Als mijn buik plat was, voelde ik controle.
Maar ik was ook doodmoe. Mijn lichaam was nog aan het herstellen van de bevalling, maar ik dwong mezelf om urenlang te sporten. Als de baby sliep, stond ik op de crosstrainer. Als ze wakker was, deed ik squats met haar op mijn arm. Alles om maar te blijven bewegen.
Het gekke is: niemand had iets door. Ik kreeg zelfs complimenten. ‘Wauw, jij bent snel weer in vorm!’ En ik lachte dan een beetje schaapachtig, alsof het vanzelf was gegaan. Maar van binnen was ik kapot. Ik had nergens meer zin in, sloeg uitnodigingen af om maar niet in situaties te komen waar ik moest eten. En op een dag stond ik in de badkamer, doodmoe, trillend, en besefte: dit kan zo niet langer.
Ik wil er zijn voor mijn dochter. Echt zijn. Niet half. Niet als een moeder die stiekem haar eten uitspuugt en zichzelf straft met laxeermiddelen. Dus ik stopte.
Niet van de ene op de andere dag, maar beetje bij beetje. Ik bleef gezond eten, maar at ook gewoon weer eens een pizza zonder paniek. Ik stopte met braken. Ik gooide de laxeerpillen weg. En weet je? De wereld verging niet. Sterker nog, het werd alleen maar mooier.
Ik was er op tijd bij, voordat het een eetstoornis werd. Voordat er geen weg meer terug was. Zonder hulp kreeg ik mezelf zo ver om weer normaal te eten en goed voor mezelf te zorgen. Maar ik weet nu: je lichaam heeft tijd nodig na een bevalling. En dat is oké. Mijn dochter verdient een moeder die gelukkig is, niet een moeder die zichzelf kapot maakt om in een bikini te passen.
Dus alsjeblieft, lieve moeders. Geef jezelf tijd. Geniet van je baby. Je lichaam heeft iets magisch gedaan: het heeft een mensje op de wereld gezet. En dat is zoveel waardevoller dan een getal op de weegschaal.”
Ook Kaya heeft een geheim. Niemand mag ooit te weten komen wat haar bijbaan is als de kinderen bij hun vader zijn. Je leest het hier.
Herken je jezelf in dit verhaal of maak je je zorgen om iemand in je omgeving? Je staat er niet alleen voor. Praat erover met iemand die je vertrouwt of zoek hulp bij een professional, zoals je huisarts.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
