Juf Iris bedenkt déze briljante truc om Thijs (12) te laten luisteren

Dinsdagmiddag. “Juf, ik zit vast”, zegt Thijs (12). Ik had hem gevraagd het gordijn dicht te doen tegen de zon. Nu heeft hij zich in het gordijnkoord gewikkeld. De klas begint te lachen. Zoals Thijs’ bedoeling was. Hij wil graag bij de populaire kinderen horen. Een probleem daarbij is dat hij een kop kleiner is dan de rest van de klas. Verder kan hij niet meekomen met leren, dat is ook niet bevorderlijk voor zijn status. Wat doe je dan? Je gaat gek doen, de clown uithangen. En nooit, maar dan ook nooit, doen wat de juf wil.

“Blijf maar staan, Thijs”, zeg ik. “Ik ga wat opdrachten geven voor de Citotoets.” Mijn leerlingen zijn ambitieus, dus ze gaan meteen schrijven. Niemand let meer op Thijs, die nu voor niets in zijn gordijnkoord gewikkeld zit. In twee tellen maakt hij zich los en loopt naar zijn plaats, dus met dat vastzitten viel het wel mee, zoals ik al verwachtte.

Strenge vader

Dan zeg ik: “Thijs, ik weet het niet meer. Je hebt me al twintig keer beloofd dat je niet meer de aandacht zou trekken. Misschien moet ik je ouders bellen.” Ik weet van de directeur dat Thijs’ vader heel streng kan zijn. Die heeft me verteld dat Thijs de portemonnee van mijn voorgangster uit haar tas heeft gepakt, om zijn klasgenoten te laten zien hoeveel hij durfde. De juf had zijn ouders gebeld. Na school was zijn vader Thijs komen ophalen. Woedend. Hij had tegen Thijs geraasd dat hij een dief was, en dat hij hem naar kostschool zou sturen als de juf hem nog een keer zou bellen. Veel klasgenoten waren daar getuige van geweest. Thijs wordt een beetje witjes. “Juf, wilt u dat alstublieft niet doen? Ik zal voortaan opletten!”

Lees ook – Elk kind een labeltje: ‘Ik vind dat we doorslaan' >

Advies

“Maar hoe kunnen we ervoor zorgen dat je deze keer ook echt doet wat je belooft?” vraag ik. Wat ik hoopte, gebeurt: de klas gaat meedenken. “Als je doet wat de juf zegt, hoef je niet naar kostschool”, roept Karim (11). Johannes (11), die het beste kan voetballen: “Juf Iris heeft heel veel geduld met je.” Wijze Kiki (10): “Je hoeft niet de hele tijd leuk te doen. We vinden je ook aardig als je gewoon doet.” Met deze opmerking brengt Kiki me op een briljant idee, al zeg ik het zelf. Ik kan er twee vliegen in één klap mee slaan: Thijs’ behoefte om de grappenmaker uit te hangen, en zijn leesvaardigheid bevorderen. “Thijs, ik heb thuis een moppenboekje”, zeg ik. “Elke dag dat je gehoorzaamt mag je daar een mop uit vertellen.”

Moppen

Thijs kijkt opgelucht. De volgende dag neem ik mijn boekje mee. Thijs is als was in mijn handen, dus hij mag een grapje uitkiezen. Hij oefent ermee tijdens de leesles. Om twee uur komt zijn moment. Met zijn tong uit zijn mond leest hij voor: “Twee slak-ken staan op de stoep. De e-ne zegt te-gen de an-de-re: ‘Kom, we ste-ken o-ver.’ Zegt de an-de-re: ‘Nee, niet doen, vol-gen-de week komt er een bus langs!” Zijn klasgenoten lachen harder dan ze ooit om Thijs’ grappen hebben gelachen. Ik ben ontroerd door hun solidariteit. En ik vermoed dat ik aan Thijs voortaan een ideale leerling heb.

Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.

Meer Kek Mama? Volg ons op Instagram >