‘Juf, ik hoop niet dat ik vandaag doodga, want ik mag morgen gaatjes in mijn oren’

Donderdagochtend, het kringgesprek.
“Juf, waarom heten brandwonden door heet water geen waterwonden?” vraagt Kees. “Ze komen toch niet door vuur?”
Ik ben even met stomheid geslagen.
Kees niet: “En als je wonden krijgt van de kou, waarom heten het dan geen vrieswonden?”
Tja.
“Dat hebben mensen nou eenmaal afgesproken”, zeg ik. “En het is heel moeilijk met zijn allen af te spreken dat je dingen opeens anders noemt. Maar je hebt wel een punt.”

‘Het is nooit saai'

Mijn creativiteit wordt de hele dag door op de proef gesteld door dit soort vragen. Ik ben fan van de Missing Chapter Foundation, die bedrijven aanbeveelt kinderen als adviseurs te gebruiken omdat ze alles met nieuwe ogen zien. Dat brengt een unieke manier van denken met zich mee waar ik dag in dag uit getuige van ben. Soms ben ik verbluft, soms heb ik stilletjes de slappe lach en nooit, maar dan ook nooit, is het saai.

Later

Marieke zou ik graag inzetten als adviseur bij de bio-industrie. Gister had ze ruzie met Benjamin over pinguïns, haar lievelingsdieren.
Benjamin: “Juf, pinguïns zijn roofdieren. Weet je waarom? Omdat ze vissen vangen en doden en eten.”
Marieke, wier hele slaapkamer volstaat met pinguïnknuffels: “Nee, dat doen ze niet! Juf, pinguïns maken toch niet dieren dood?”
“Ja, toch wel, anders kunnen ze niet leven”, zeg ik.
Marieke voedt thuis met veel zorg een moederloos kuikentje op. Ooit komt ze erachter dat er elke dag tienduizenden hanenkuikentjes levend worden versnipperd, iets waarvan mijn maag omdraait. Ik hoop vurig dat zij er later iets aan gaat doen.

Lees ook: 5x deze kinderen zijn geniaal >

Losse flodders

Gelukkig wordt Marieke afgeleid door Fleur, die vrij associeert: “Juf, ik hoop niet dat ik vandaag doodga want ik mag morgen gaatjes in mijn oren.” Ik hou het allemaal bij in een dagboekje. Wat losse flodders:

Sunil: “Zijn vissticks vis?”
Dirk: “Ja. Anders zouden het poessticks zijn, of koeiensticks.”

Rachel tegen Lieke: “Jij bent minder vriendin met Roos dan vroeger, hè.”
Lieke: “Ja, we zijn uitgegroeid.”

Sam: “Juf, bij Kiki’s oma in de straat woont een mevrouw in een huis met rode lichtjes. En ze zit in bikini voor het raam. Waarom doet ze dat?”
Ik hoor mezelf zeggen: “Ja, dat is eigenlijk een raar soort winkel.”
Roeland: “Die mevrouw verkoopt knuffels aan grote mensen. Het zijn mevrouwen die trippelen.”

Erik: “Milan, heb jij al verkering gehad?”
Milan: “Ja, vroeger toen ik vijf was. Met Ellis.”
Erik: “Wie is dat?”
Klaas: “Die met die rooie haren. Het zusje van Maud uit groep vijf. Met die blonde haren.”
Erik: “O ja, die. Die heeft wat.”
Mijn verbazing stijgt. Dat ze al zo de meisjesmarkt keuren.
Dan zegt Milan: “Ja, die heeft glutenallergie.”
“Glu-ten-allergie”, knikt Erik, bewonderend dat Klaas zo’n moeilijk woord kent.

Nog eentje over moeilijke woorden. “Jij bent dyslectisch”, zegt Driss tegen Esmee.
Die scheldt terug: “En jij bent homoseksueel.”
Driss, uit een moslimgezin: “Wat is dat?”
Esmee legt het uit, waarop Driss woedend wordt.
Beer zegt: “Dat is niet erg hoor, mijn ouders zijn het ook.”
Beer heeft namelijk twee moeders. Driss kalmeert meteen. Bij de Missing Chapter zou ik Beer willen aanbevelen als adviseur voor integratie van minderheden.

Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.

Meer Kek Mama? Schrijf je hier in voor de nieuwsbrief >