Bron: Pexels
Als juf maak je wat mee. Juf Mirella (27) geeft les aan groep 4 en kreeg tijdens het tienminutengesprek een vader tegenover zich. Maar van wie?
Donderdagavond, groep 4, de tienminuten-gesprekken. Er komt een vader binnen die ik nog nooit heb gezien. Hij is superknap, type Brad Pitt in het jong. Maar dat is niet het enige wat me in verwarring brengt. Ik heb geen idee bij welk kind hij hoort.
Mijn laptop is gisteren stuk gegaan. Toen heb ik op mijn mobiel genoteerd welke ouders ik zou spreken. Maar die telefoon ligt thuis. Mijn slordigheid brengt me vaak in de problemen, ik schaam me ervoor. Bij de vorige gesprekken was het geen punt, ik kende de ouders en wist wie hun kinderen waren. Maar deze vader ken ik dus niet. Hij stelt zich voor als Martijn. Dat zegt me ook niks.
Hij gaat tegenover me zitten. In mijn paniek besluit ik niet te vragen over welk kind we het gaan hebben. Dat staat te onprofessioneel. Ik moet het toch kunnen afleiden uit het gesprek? Ik steek van wal met: “Ik wil altijd graag weten of mijn kinderen graag naar school gaan. Hoe zit dat met jouw kind?” Martijn zegt: “Hij vindt het hartstikke leuk bij je.”
Het gaat dus om een jongen. Nu verder zoeken naar aanknopingspunten. “Wat vond je van zijn rapport?” Martijn antwoordt: “Dat was fantastisch, we zijn trots op hem.” De slimste jongen uit mijn klas is Boudewijn. Zou hij Martijns zoon zijn? Hoe gedraagt hij zich thuis, wil ik weten. Kan hij zich goed vermaken, slaapt hij goed, is hij druk, is hij niet te moe als hij uit school komt? Martijn is alleen maar positief, alles gaat prima. Intussen valt zijn zoons naam geen enkele keer. Dit zijn de langste tien minuten uit mijn leven.
We hebben onlangs een ronde spreekbeurten gehad. Daar kan ik misschien iets uit opmaken. “Hoe vond hij zijn spreekbeurt?” vraag ik. “Geweldig”, zegt Martijn. “Pierre is zo gek op vliegeren. Hij vond het zo fijn dat hij erover mocht vertellen.”
Huh? Ik heb geen Pierre in mijn klas. De enige Pierre die ik ken is de jongere broer van mijn leerling Boudewijn. Dat is wel heel toevallig. Zou het kunnen zijn dat Martijn de vader van Boudewijn is en zich nu vergist in de naam van zijn twee zonen? Ik besluit een afgang te riskeren en ga voor Boudewijn. “Pierre? Martijn, we hebben het toch over Boudewijn?” Martijn kijkt schaapachtig. “Nee, over Pierre toch?” Hij fronst zijn wenkbrauwen. “Zit ik hier niet in groep 3B dan?” zegt hij. “Nee!” zeg ik. “In groep 4A!”
We barsten allebei in lachen uit. “Heb jij niet gemerkt dat ik Pierre bedoelde?” vraagt Martijn. “Nee”, zeg ik, geheel naar waarheid. Martijn stelt vast dat het misverstand heeft kunnen ontstaan doordat zijn jongens qua gedrag erg op elkaar lijken: Pierre is net als Boudewijn de beste van de klas, hij gaat ook graag naar school, en hij geeft thuis ook geen problemen. Intussen zijn de tien minuten om. Opgelucht wijs ik Brad Pitt de weg naar klas 3B.
Twee dagen later zie ik Pierre en zijn moeder Bernadette op de gang lopen. “Mama, dat is de juf die papa zo leuk vindt!” roept Pierre. “Stil nou, Pierre”, zegt Bernadette. “Dag juf!” En ze geeft me een knipoog in het voorbijgaan.
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
Meer verhalen van De juf? Lees hier de eerdere afleveringen.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
