Beeld: privébeeld
Elke bevalling verloopt anders: soms zoals je hoopt, soms met onverwachte wendingen. In ‘Tussen wel en wee’ delen moeders hun eigen verhaal. Deze week het bevallingsverhaal van Daphne (32).
Hoeveelste kindje: eerste
Welke termijn: 41+5
Waar: ziekenhuis
Bevalling: natuurlijk
Inmiddels ben ik 41 weken en vier dagen zwanger en is er nog geen teken van een naderende bevalling. In de middag komt mijn verloskundige langs om me te strippen, even kijken of dat de bevalling een beetje opwekt. Gebeurt dat niet, dan word ik ingeleid en dat heeft niet mijn voorkeur. Ik hoop dan ook dat het strippen helpt.
21.00 uur
Die avond voel ik iets wat lijkt op menstruatiekrampen. Tijdens mijn zwangerschap heb ik dit wel vaker gehad, dus ik verwacht er niet veel van. Wanneer ik even naar de keuken loop, voel ik opeens toch wel een flinke kramp waardoor ik even stil moet staan. Zou het dan toch gaan beginnen? Ik besluit nog even wat uurtjes slaap te pakken en ga naar bed.
00.30 uur
Voor de zekerheid bel ik toch mijn verloskundige even. De weeën zijn regelmatig en komen ongeveer iedere vijf minuten. We spreken af dat ik haar weer bel als de weeën elke vier minuten komen. Slapen lukt me niet meer, dus nestel ik me op de bank en kijk naar Grey’s Anatomy.
03.00 uur
De weeën worden nu echt wel heftiger. Ik ga naast de bank op mijn knieën zitten terwijl ik met mijn bovenlichaam over de bank leun. Al wiegend met mijn heupen kan ik de weeën zo goed opvangen. Na een uurtje worden ze echt een stuk pijnlijker en maak ik mijn man wakker. We bellen de verloskundige en binnen een paar minuten staat ze al bij ons voor de deur.
04.00 uur
Ze checkt mijn ontsluiting, die is helaas nog maar twee centimeter. Ik raak er een beetje teleurgesteld door en heb het gevoel dat ik niets ben opgeschoten de afgelopen uren. Zodra ik weer bij de bank zit, voel ik iets knappen: mijn vliezen zijn gebroken. Helaas is het vruchtwater donker, er zit meconium in. Dit betekent dat mijn plan om in een bevalbad te bevallen, niet doorgaat. Ik word medisch en we gaan richting het ziekenhuis. Natuurlijk baal ik even, maar ik heb er alle vertrouwen in dat ik mijn baby op eigen kracht op de wereld ga zetten.
04.45 uur
Bij aankomst in het ziekenhuis word ik meteen aan de CTG gelegd. Ik wil graag in dezelfde houding zitten als thuis, dus wordt de rugleuning van het ziekenhuisbed omhoog gezet, zodat ik mijn weeën rustig kan opvangen. Helaas reageert mijn baby hier niet goed op en ga ik toch maar weer op mijn rug liggen. De CTG glijdt steeds van mijn buik waardoor de hartslag van mijn baby lastig te volgen is, dus gaan we akkoord met een draadje in het hoofdje. Iets wat ik eigenlijk niet wilde, maar nu de beste keuze blijkt.
08.00 uur
Mijn man en ik zijn even alleen op de kamer en opeens voel ik een enorme kracht in mijn onderlijf. Ik denk dat het persweeën zijn en wanneer de gynaecoloog mijn ontsluiting checkt, blijk ik inderdaad bijna op tien centimeter te zitten. Ze helpt me met het laatste randje en dan mag ik gaan persen. Steeds als het hoofdje staat, glijdt het weer terug en na een uur geef ik aan dat ik geen persweeën voel en op eigen kracht aan het persen ben. Met mijn toestemming krijg ik oxytocine toegediend in de hoop dat dit de weeën weer versterkt.
09.36 uur
Helaas werkt het niet en besluit de gynaecoloog me te helpen met het laatste stukje. Ze plaatst een vacuümpomp op het hoofdje van mijn baby zodat hij niet terug kan glijden. Bij de volgende week is zijn hoofdje te zien en nog twee weeën verder is onze zoon Amin geboren. Wat een ontzettend bijzonder moment.
Als ik terugkijk op mijn bevalling, liep alles totaal anders dan ik in mijn bevalplan had omschreven. Toch vond ik het een positieve ervaring. Ik had alsnog de regie, kon mijn wensen aangeven en daar werd naar geluisterd. Ik baal achteraf dat ik niet in mijn natuurlijke houding kon blijven zitten en denk dat daar de bevalling is gestagneerd. Maar ik heb een gezond kindje op de wereld gezet en dat is alles dat telt.
Maud vertelt in haar bevallingsverhaal over de spoedkeizersnede die ze bijna moest ondergaan.
We doen het allemaal wel eens: een zak vol cadeautjes met Sinterklaas en iets extra’s met Kerst. Want: kinderen blij, wij blij. Maar té veel cadeautjes geven, kan op de lange termijn nadelen hebben.
Geen zin om voor de hele bubs te cateren of te bemiddelen in politieke discussies: er zijn genoeg redenen om kerst een keertje te ontvluchten. Dat lukt de een beter dan de ander, weet Hester Zitvast. Want niet iedereen is bestand tegen smeekbedes van de familie.
De feestperiode is nog maar net begonnen, maar de stapel cadeaus van opa en oma groeit en groeit. Superlief natuurlijk, maar niet altijd nodig. Met deze tips blijft het gezellig en voorkom je dat jouw huis straks lijkt op een speelgoedmuseum.
Hilda Clevering (45), Sarah van Rooijen (38) en Lenke Melman (36) zijn alle drie moeder en weduwe. Ze ontmoetten elkaar via een lotgenotengroep op Facebook.
Melissa Pieters (33) is getrouwd met Bilal (34), moeder van drie jonge kinderen (9, 6 en 2), influencer (@melisspieters op Instagram) en een bekeerde moslima. Hoe vliegt zij de decembermaand aan?
Een Huis Vol is terug, dat betekent de hele kerstvakantie weer genieten van de chaos van de families Lopez, Bal, Bakcha en Blom. Vinden we heerlijk, want dan valt ons eigen huishouden opeens wel mee.