Portretten: kattenmoeders

Alsof ze een kind heeft verloren. Zo voelt het voor Laura sinds kater Pepijn in januari overleed aan een beroerte. Dertien jaar was hij haar beste vriend. Het verdriet is groot en erover praten gaat nog altijd gepaard met tranen. Op het dressoir is een hoekje ingericht waar tussen zijn foto’s ook een lijstje met zijn snorharen prijkt. Pepijn is begraven in de achtertuin van haar ouders. Naast hem ligt Laura’s jeugdkat. Zo is het net een familiegraf voor de katten. Toch kijkt Laura heel nuchter tegen de dood van Pepijn aan: “Hij is weg en komt ook niet meer terug. In dat spirituele gedoe geloof ik niet.”

Een week na de begrafenis van Pepijn begon de gedachte aan een nieuw katertje al te kriebelen. Inmiddels heeft de eigenwijze Toby zijn intrek genomen bij Laura en haar dochtertje Nyna. Toby heeft niets te klagen. Hij speelt de hele dag, mag tijdens het eten aan tafel zitten, wordt geknuffeld tot hij een ons weegt en slaapt bij Laura op bed. Als hij moet plassen bijt hij gewoon even in haar neus en dan begeleidt ze hem in het holst van de nacht naar de kattenbak.

Een kat is een must voor Laura. Een leven zonder zou ze zich niet voor kunnen stellen. Voor Toby zou ze dan ook haar leven wagen. Mocht er ooit brand uitbreken, dan zou Laura eerst Nyna redden, en daarna meteen Toby. Als haar twee kinderen maar veilig zijn. Nyna heeft mazzel met Toby. Hij laat zich als een pop optillen en rondrijden in haar poppenwagentje. Hij vindt het allemaal heerlijk. Bovendien blijft het niet bij die ritjes. Toby mag dan wel niet alleen naar buiten, hij gaat wel mee op reis. Aan een tuigje wordt hij regelmatig mee de trein in genomen, voor een nachtje logeren bij de nieuwe vriend van Laura. Terwijl hij alsof het de normaalste zaak van de wereld is op haar schoot door het land reist, stoot heel treinreizend Nederland elkaar aan.

Bekijk alle portretten in Kek Mama 06-2015.