Sarah (37) heeft twee zoontjes van 3 en 5, maar wil dolgraag nog een derde kind. Haar man vindt het wel goed zo, en de ruzies hierover lopen steeds hoger op. Wat vinden jullie, moet Sarah haar zin doordrijven en daarmee haar huwelijk op het spel zetten, of haar droom voor een derde kind laten varen?
“Ik kom uit een gezin van drie kinderen, en heb dit zelf ook altijd voor ogen gehad wanneer ik aan mijn eigen gezin dacht. Ik heb een moeilijke periode achter de rug. Mijn vader overleed toen mijn jongste zoontje net geboren was, mijn man kreeg kanker, en verloor daarna zijn baan. Daarnaast was mijn oudste zoon een hele pittige peuter. Gelukkig zitten we nu met het gezin in wat rustiger vaarwater. Mijn man is weer helemaal hersteld van zijn ziekte, heeft een nieuwe baan gevonden en mijn oudste zoon is nu hij wat ouder is een stuk rustiger. Ik ben daarom helemaal klaar om aan het derde kind te beginnen en het zou na alle ellende een positieve gebeurtenis zijn, alleen mijn man ziet het niet zitten.
Lees ook – 12 dingen die niemand leuk vindt aan moeder zijn >
“Door zijn kanker en de chemokuren is hij onvruchtbaar geworden. Een natuurlijke zwangerschap zit er voor ons daarom niet in. Het moet via de medische weg, een IVF behandeling, want ze hebben vóór zijn behandeling zijn zaad, toen het nog goed was, ingevroren. Mijn man zit hier niet op te wachten. Op de natuurlijke manier had hij het misschien nog wel gewild, maar juist nu ons leven in wat rustiger vaarwater zit, wil hij niet zo’n zwaar traject als IVF aangaan. Daarnaast ben ik tijdens de zwangerschap echt 9 maanden lang kots en kotsmisselijk, waardoor veel van de zorg voor de kinderen en het huishouden op hem neerkomt.”
“Ik durf wel te stellen dat ik doodongelukkig zou worden wanneer er geen derde meer zou komen. Ik wil het op z’n minst hebben geprobeerd, anders ben ik bang dat ik hier altijd spijt van zal hebben. Ik zal het mijn man de rest van ons leven kwalijk nemen dat hij het niet eens heeft willen proberen. We hebben hier nu bijna dagelijks ruzie over en het loopt steeds hoger op. Ik heb laatst zelfs gezegd dat ik bij hem weg zou gaan als er geen derde zou komen, waarop hij zei dat hij niet wist of hij het tussen ons nog wel ziet zitten als die derde er toch komt. Maar moet ik dan de rest van mijn leven hieronder lijden? Hij zal heus wel van het derde kind houden als dat er eenmaal is. Wat moet ik nu doen? Blijven volhouden, misschien wel ten koste van mijn relatie? Of zou hij nog toe kunnen geven, hij wil mij per slot van rekening ook niet ongelukkig zien.”
Oudste kind zijn betekent dat je het proefkonijn bent. En ja, soms is het echt zwaar om de eerste te zijn, want af en toe wil je gewoon al die verantwoordelijkheden die bij die titel horen in de prullenbak gooien. Toch blijkt uit onderzoek dat het uiteindelijk best wat oplevert.
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Lekker afkoelen in de zee of het zwembad staat garant voor dikke pret, maar soms ook voor dikke tranen – van het lachen of van het huilen.
Leerkrachten weten: de start van het schooljaar is het moment om goede gewoontes aan te leren die kinderen later in de klas flink vooruit helpen.
Weet je nog hoe jij de slappe opvoedpogingen om je heen bekeek en zwoer dat jij het anders zou doen? Niet volledig gelukt zeker? Tja, goed communiceren is nu eenmaal reuze moeilijk. Maar voor je het welzijn van je kind ook reuze belangrijk.
Al jaren is de time-out het go-to trucje van veel ouders. Kind boos? Stuur ze weg, laat ze afkoelen en haal ze daarna weer terug. Maar vaak werkt het averechts, zeggen onderzoekers. Kinderen voelen zich er alleen maar rotter door. Alsof ze gestraft worden voor emoties waar ze zelf geen controle over hebben.
