Pip Pellens onthult geslacht baby: ‘Hopelijk net zo cute als Pim’

Hoe voel je je?
“Goed! Misschien heb ik geluk of zijn het de genen, maar ik zit in een prima periode. Ik heb vooral honger, héél veel honger. Misselijk ben ik maar twee weken geweest. Net toen ik dacht: ik hoop niet dat dit heel lang gaat duren, was het alweer voorbij. Inmiddels ben ik wel echt zwanger-zwanger. De verloskundige waarschuwde me al dat ik op een bepaald moment op mijn zij het bed in en uit zou rollen. ‘Dáág, dat ga ik echt niet doen hoor’, zei ik toen, ‘ik voel me al zo’n zeekoe’. Nu ben ik toch op dat punt, haha. We wonen op driehoog; die trappen worden wel steeds zwaarder. Toch merk ik het vooral aan mijn brein, dat werkt niet mee. Op woorden komen is echt een ramp en ik vergeet hele gesprekken. Dat gevoel, alsof mijn brein me in de steek laat, vind ik wel lastig.”

Wat ging er door je heen toen je de positieve test in je handen had?
“Pim en ik stonden samen in de badkamer te wachten op wat er op het schermpje van de test zou verschijnen. Ik wilde geen moeilijk gedoe met streepjes of kruisjes en dat ik dan nét verkeerd had onthouden wat wat betekende. Toen er ‘zwanger’ verscheen was dat geen euforisch moment. Eerder heel nuchter; mooi, fijn. Dit was de bedoeling, nu maar kijken hoe het verdergaat. Dat is toch spannend. Ik voelde me ook nog helemaal niet zwanger, dus de dagen daarna heb ik vaak het prullenbakje opengemaakt om te kijken of er nog steeds  ‘zwanger’ zou staan. Gelukkig deed dat batterijtje het wel even, haha.”

“Toen er ‘zwanger’ op de test verscheen, was dat geen euforisch moment, eerder heel nuchter”

Vond je geheimhouden lastig?
“Heel! Mijn twee zusjes wonen twee straten achter me en we delen álles met elkaar. Toch wilden we het pas vertellen als we een goede eerste echo hadden gehad. Leek me ook leuker, dat je dan ook iets hebt om te laten zien. Ik ben gek op wijn en iedereen weet dat. Gelukkig was het januari, anders was ik meteen door de mand gevallen. Op een Nieuwjaarsfeestje zat ik aan de thee en raakte ik aan de praat met een meisje dat ‘Dry January nog een paar maanden doortrok’. Die smoes kan ik iedereen aanraden, haha. Achteraf bleek zij ook zwanger te zijn.”

Heb je nog gekke cravings?
“Zelf dacht ik dat het meeviel, maar daar zijn de meningen over verdeeld. Zo had ik laatst een lekker borrelbordje gemaakt met Bugles, wasabi rijstwafeltjes met Hüttenkäse en Liga Evergreen. De combinatie was perfect en alles waar ik precies zin in had. Pim keek me gek aan en zei: ‘je bent wel écht zwanger’. Ik voelde me vooral voldaan, haha.”

Zie je Pim nu van een andere kant?
“Hij is nog zorgzamer. Ik mag eigenlijk niets doen in huis, maar aan een eigen drankje pakken ontkom ik niet. Hij neemt allerlei klusjes op zich, van die kleine dingen – plintjes die niet goed liggen, een ongedweilde vloer – waar ik me dan toch steeds aan irriteer. Dat soort dingetjes. Pim is enorm met de zwangerschap bezig, leest alles. Ik gaf hem dat boek van Kluun (Help, ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt, red.), maar dat vond hij niets. ‘Als dit is hoe er naar het vaderschap gekeken wordt, hoeft dat voor mij niet’, zei hij. Dat snap ik wel: de maatschappij doet vaak alsof de vader ‘eigenlijk geen zin heeft in dat kind’, terwijl we er bewust samen voor hebben gekozen. Nu leest hij boeken die beter aansluiten, ik lees ook veel en daar praten we dan uitgebreid over.”

“De maatschappij doet vaak alsof de vader ‘eigenlijk geen zin heeft in dat kind'”

Verandert zo’n gesprek weleens in een hormonale discussie?
“Die hormonen heb ik ook nog wel in de hand. Ik huil wel vaker als ik iets heel cute vind. Of omdat ik gewoon heel gelukkig ben. Het valt Pim alles mee, zegt ‘ie. Natuurlijk denken we over sommige dingen anders, dat mag ook. Op het gebied van namen zitten we aardig op één lijn. We hebben er nog drie à vier op de lijst. Sommige mensen zeggen: je ziet vanzelf welke naam het beste past als het kindje in je armen ligt. Maar wat als dat niet zo is? Dat vind ik wel moeilijk; een naam draagt ze toch de rest van haar leven mee.”

Je zegt ‘ze’. Komt er een kleine Pip?
“We voelden allebei dat het een meisje zou worden en dat gevoel bleek te kloppen. Toch gek is dat. Achteraf gezien had ik wel een pretecho gewild, ik vond het nu wel heel lang wachten tot we het wisten. Een jongetje was net zo welkom geweest, maar wanneer je het geslacht weet kun je toch nog beter een voorstelling maken en samen fantaseren over hoe het gaat zijn. Ik hoop dat ze net zo cute is als Pim. En net zo slim.”

“Ik hoop dat ze net zo cute is als Pim. En net zo slim”

Je bent het Instagramaccount No Moedermaffia Allowed begonnen. Waarom?
“Ik wilde niet dat mijn Instagram zou veranderen één grote zwangerschapsspam en had behoefte aan een plek waar je elkaar tips en advies kan geven zonder dat moeders elkaar afvallen. Een positief geluid vind ik belangrijk: er is niet één manier van opvoeden en we mogen wel wat meer openstaan voor andermans ideeën. Of ik zelf al last heb van de moedermaffia? Sinds ik zwanger ben komen er steeds meer berichtjes in mijn inbox die vast goedbedoeld zijn, maar waar ik niet zo goed tegen kan. Zo moest ik ‘echt oppassen’ met mijn supplementen, terwijl ik die op advies van mijn verloskundige slik. Daar kan ik me dan behoorlijk over opwinden. Ons kindje ga je niet op social media zien. Je weet nooit waar die foto’s terechtkomen. Door mijn werk voor Free A Girl ben ik me daar extra bewust van.”

Je wist lange tijd niet of je een kinderwens had. Wanneer veranderde dat?
“Vorig jaar, toen Pim en ik een tijd in LA zaten, kwam dat gesprek op gang. We zaten daar met z’n tweeën, in alle rust, in ons eigen coconnetje over ons leven na te denken. Ik voelde die kinderwens sterker dan Pim, misschien ook omdat ik een vrouw ben. Geen idee. Daarvoor was het altijd een ‘nee’, ook omdat we nog zo jong waren toen we samenkwamen (Pip en Pim zijn al 10,5 jaar samen, red.) Dan wil je eerst nog reizen, een bedrijf opzetten… het leven kwam gewoon voorbij. Een collega zei ooit: ‘je moet pas aan kinderen beginnen, als je het leven zoals het nu is – met alle vrijheid te doen wat je wil –  los kan laten’. Dat vond ik wel een goeie en heb ik altijd in mijn achterhoofd gehouden.”

Is er iets uit je eigen opvoeding wat je door wil doorgeven?
“Ik hoop een liefdevolle, warme en eerlijke moeder te zijn. Die warmte heb ik vanuit mijn ouders meegekregen en vond ik altijd heel fijn. Thuis kon alles besproken worden: een eigen mening hebben was belangrijk, staan voor wat je vindt. Ik kom uit een meidengezin en heb ook wel geleerd dat je als vrouw net iets harder moet werken voor wat je wil. Dat wil ik haar ook echt meegeven. Net als het openstaan voor je onderbuikgevoel op belangrijke momenten: voelt het goed wat ik aan het doen ben? Dan komt ze er wel.”

Lees ook – Josje Huisman: ‘Zwanger zijn is toch een soort superpower’