Beeld: Canva
We willen allemaal dat onze kinderen blij, zelfverzekerd en gemotiveerd opgroeien. Maar hoe help je ze daarbij zonder ze constant op de huid te zitten met to-do-lijstjes, rapportcijfers en “mama weet het beter”-tips?
Het korte antwoord: vertrouw ze meer, en pieker wat minder, zegt neuropsycholoog William Stixrud – medeauteur van The Seven Principles for Raising a Self-Driven Child: A Workbook, wat maart dit jaar uitkwam. En ja, je raadt het al, dat is inderdaad makkelijker gezegd dan gedaan.
“Het is spannend om je kind zelf keuzes te laten maken”, zegt Stixrud in de podcast Raising Good Humans. “Het voelt alsof je de controle verliest.” Toch is precies dat vertrouwen de sleutel tot succes: je kind leert dat hij of zij het zelf kan. En dát bouwt aan een stevige dosis zelfvertrouwen, motivatie en veerkracht – of ze nou een schilder willen worden, dokter of iets met computers.
Als kinderen het gevoel hebben dat ze zelf mogen kiezen, raken ze sneller intrinsiek gemotiveerd. Ze durven nieuwe dingen aan te gaan, zetten door bij tegenslag en leren hun eigen koers varen. En daar hebben ze de rest van hun leven nog wat aan.
Laat je kind zelf kiezen wat hij aantrekt naar school. Of laat hem bepalen welke klusjes hij deze week doet. Kleine keuzes oefenen met verantwoordelijkheid.
Zie jezelf als een coach aan de zijlijn. Je geeft advies, je denkt mee – maar je dwingt niets af. Consultant mode: aan.
Gaat het over bijles, bedtijden of schermtijd? Laat ze meedenken. Vraag wat zij belangrijk vinden, wat ze willen bereiken en hoe jullie dat samen kunnen aanpakken. Je zult versteld staan van hun inzicht.
Jouw taak is om ze te helpen ontdekken wie ze willen zijn. Wat voor leven ze willen. En hoe ze dat zelf kunnen bouwen.
“Maar… krijg ik dan geen verwende prins(es), als ik te veel loslaat?” Goede vraag. Maar nee, zegt Stixrud: zelfredzaamheid betekent niet dat je kind ‘de baas’ is over alles. Het betekent dat je ze helpt begrijpen waarom iets belangrijk is, ook als ze het even niet leuk vinden. Grenzen geven rust. Autonomie geeft kracht.
Je hoeft niet te ruziën over huiswerk. Zeg liever: “Ik hou te veel van je om hierover te ruziën.” Zo geef je liefde én duidelijkheid, zonder drama. Als je kind het maken van huiswerk uitstelt, word dan niet boos, zegt Stixrud. Wijs hem of haar in plaats daarvan op een strenge en liefdevolle manier op zijn of haar verantwoordelijkheden.
Tuurlijk wil je dat je kind z’n best doet. Maar definieer ze niet aan hun cijfers of prestaties, daarmee kweek je een mentally unhealthy perfectionist. “We moedigen ouders al vroeg aan om met kinderen te praten over wat mensen echt gelukkig maakt”, aldus Stixrud. Het zijn relaties en betekenisvolle verbindingen met andere mensen en positieve emoties, waar kinderen echt blij van worden. “Prestaties horen erbij, maar het is er maar een deel van.”
Ouders zijn biologisch geprogrammeerd om zich zorgen te maken. Maar paniek is besmettelijk – en rust ook. Dus probeer een veilige haven te zijn. Adem in, adem uit. Je doet het goed. “We doen allemaal gewoon ons best. Maar idealiter voelt thuis als een veilige basis”, zegt Stixrud. En daar hoort kalmte en weinig druk bij.
Bottom line: Je hoeft je kind niet te fixen. Je mag ze vertrouwen dat ze het leren. En jij? Jij mag intussen ook een beetje op jezelf vertrouwen.
Weten wat een juf benoemd als grootste opvoedfout die ouders maken? Je leest hier!
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Daniel (38) dacht dat hij het allemaal voor elkaar had: een lieve vrouw, een zoontje van vier en pas een tweede kindje erbij. Maar waar het gezin op het eerste gezicht compleet leek, begon het van binnen langzaam uit elkaar te vallen.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Groep 8 kamp. Voor veel kinderen het hoogtepunt van hun basisschooltijd, maar voor Mariska en haar dochter was het iets waar ze enorm tegenop zagen. Haar dochter mocht namelijk geen contact hebben met het thuisfront.
