Och, wat kan ik grootmoedig kijken. Vorige maand belde Francois met een vriend. “Weekje weg? Mannen onder elkaar? Nou eeeeeeh…” Ik toverde hem meteen tevoorschijn. Mijn ik-gun-jou-de-wereldhoofd. “Tuurlijk, géén probleem”, vormden mijn lippen. Alles van me verborg de paniek achter mijn ogen. “Oei. Die week heb ik ongeveer 275 deadlines. Hoe? Doe? Ik? Dat?”
Zondag vertrok hij. Ik sprak mezelf monter toe. Ik moest deze week domweg zien als een vrolijke uitdaging. Zei ik nou echt dat vreselijke jeukwoord uitdaging? Ik zei het. Ik was niet alleen grootmoedig maar ook verward.
Op zich lukt het natuurlijk allemaal wel. Ik ben geen imbeciel en best in staat kinderen op tijd te voeden, te badderen, aan te kleden en te troosten. Het enige wat er bij inschiet is mezelf op tijd te voeden, badderen, aan te kleden en te troosten. Laat staan dat ik eraan toekom romantisch te smachten naar mijn lief. En ik haal al mijn levens zo door elkaar. Op de fiets op weg naar een interview hoor ik opeens dat ik overdreven blij Ik zag twee bijen samen vrijen tegen mezelf zing, terwijl ik mijn hongerige kind tijdens het koken I will surviiiiiiiive toeblèr.
Ik maak me de hele dag druk om de krentenbollen van de oudste en vergeet boodschappen voor mezelf te halen. Ik heb mijn jongens ’s morgens superduper aangekleed in spijkerbroek, AC/DC- en Beastie Boys-shirtje om te ontdekken dat ik vlak voor we weg moeten zelf nog in mijn ondergoed sta. Even later vind ik vlak voor een werkbespreking nog een aangekoekte snoetenpoetser en een Ninja Turtle in mijn tas, die ik snel in mijn broekzak verstop.
Eenmaal thuis ontdek ik dat ik als een idioot naar school moet. Ik verslik me in mijn laatste slok koffie, raak verstrikt in mijn sjaal, kan nergens mijn fietssleutel vinden en realiseer me eenmaal bezweet en wel op school dat ik totaal vergeten ben een toverdoos voor de magieweek in elkaar te fröbelen. Wat moet ik straks zeggen? “Die doos? Weggetoverd, haha!”
Hoe doen alleenstaande moeders met fulltime banen dit? Zij zijn de echte goochelaars en ik heb diep respect voor ze. Al was het maar omdat ik na een week mijn kop weer nestel in het kuiltje naast Francois’ sleutelbeen en hij zachtjes mompelt: “Ik heb je gemist, schatje.” Ik knik. Ik hem ook. Meer dan hij weet.
Roos Schlikker (40) is journalist, schrijver, columnist en theatermaker, zowel letterlijk als figuurlijk. Samen met haar man heeft ze twee zonen: Miró (6) en Róman (4). Mail Roos op roos@kekmama.nl.
Soms gebeuren er dingen die je nooit verwacht… zoals bevallen tussen de frietjes en milkshakes. Voor Alyce Rotunda uit Michigan werd dit werkelijkheid toen haar vierde kindje besloot niet te wachten tot het ziekenhuis. Haar dochtertje Matilda (inmiddels liefkozend McTilly genoemd) maakte haar entree op een parkeerplaats van McDonald’s, vertelt ze aan TODAY.
Geheimen fluisteren, eindeloos knuffelen, hun mening geven (soms nogal luid): een kind laat met verrassende signalen zien dat het zich veilig voelt bij je. Wij delen er een paar.
Elsemieke (31) is samen met T (33), moeder van twee zoontjes (4 en 2) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
Soms voelt het moederschap een beetje alsof je een volle inbox probeert leeg te werken terwijl er continu nieuwe mails binnenploppen. Werk, partner, boodschappen, administratie, vriendinnen die je alweer veel te lang niet hebt gezien… en oh ja, die kinderen die ook nog aandacht, hulp met huiswerk en een fatsoenlijke maaltijd willen. Geen wonder dat […]
Hoe vaak zeg jij ‘ja’ tegen je kind terwijl je eigenlijk ‘nee’ bedoelt? Dat moment herkennen bijna alle ouders weleens. Soms zeg je ‘ja’ omdat het makkelijk is, omdat je hoofd vol zit of omdat je even geen zin in hebt in strijd.
Samen met zijn ex-man Rob, die inmiddels is overleden, heeft Leco van Zadelhoff een dochter genaamd Robbie. Zadelhoff was recent te gast bij het programma De Kist, waar zowel zijn voormalige relatie als zijn rol als vader centraal stonden.
