"Ik speelde gewoon een spelletje Wordfeud op mijn telefoon. Even mijn zinnen verzetten in een leven waarin ik dertig uur in een dag probeer te stoppen. Doe ik al jaren: met vlagen leg ik een paar woordjes tijdens het koken, op de wc, ’s avonds laat op de bank. En nu stond ik eigenlijk net op het punt naar bed te gaan: Dennis lag er al in. 'Nice one, Zija', sprong een onbekende man in mijn scherm. 'Well, thank you, stranger', antwoordde mijn alter ego met een knipoog, 'jij bent aan zet.' We speelden twee dagen door, toen hij pas antwoordde: 'Mijn volgende zet is koffie. Met jou. Volgende week.'
Prima voor elkaar
Zonder met woorden als droomhuwelijk te gooien: Dennis en ik hebben het prima voor elkaar. Verkering sinds onze studententijd, prachtig huis, prima auto, een lieve dochter van zeven. We zijn een drie-eenheid. Doen alles samen, hoogoplopende ruzies zijn er niet. En daarin wringt het 'm nu net.
Net zo verslavend als destructief
Dennis droomde al zijn hele leven van een eigen zaak. Vanaf het moment dat ik hem leerde kennen, bijna twintig jaar geleden, ging hij daar blind voor en het is hem gelukt. Ik ben trots op hem en benijd hem soms een beetje omdat hij er zo voor gaat. Ik weet nog steeds niet echt waar ik naartoe wil met mijn leven. Ik help Dennis met zijn administratie en zorg voor onze dochter. Druk zat, maar ik heb wel een academische opleiding. Die gooi ik voor mijn gevoel nu weg. Ik heb nergens een plek voor mezelf. Mens, ga mozaïeken, kun je denken, maar ik ontdekte iets spannenders. En nu ben ik al twee jaar verzeild in een dubbelleven dat net zo verslavend is als destructief.
Poel van buitenechtelijke affaires
Ik had dat hele Wordfeud natuurlijk meteen moeten stoppen toen de eerste avances kwamen. Die app is een poel van buitenechtelijke affaires; geen wonder dat heel Nederland de afgelopen jaren opeens aan het scrabbelen sloeg. De aandacht maakte iets in me los wat ik ontzettend lang had gemist. Al die avonden alleen terwijl Dennis overwerkte, de tienminutengesprekken waar ik in mijn eentje naartoe ging, de kinderfeestjes waarbij hij nooit aanwezig is.
'Hartstikke leuk voor snelle contacten'
Mijn mystery man op die ene, late, doordeweekse avond was niet de enige die interesse toonde. Na hem kwam bij één op de zes, zeven Wordfeud-potjes wel een conversatie los. Allemaal waren ze direct dubbelzinnig. Met sommige mannen wisselde ik 06-nummers uit zodat we verder konden kletsen via WhatsApp. De meesten wimpelde ik af door het potje gewoon te laten verlopen. Eén van mijn chats wees me op Paiq. Hartstikke leuk voor snelle contacten, zei hij. En minder bekend dan Tinder, waarop je toch snel gespot wordt door bekenden en dat was natuurlijk niet de bedoeling.
Alweer beu als ze wilden afspreken
Sites als Kik, Happn, Badoo – binnen een mum van tijd ik wist ze allemaal te vinden. Niet dat ik een andere man wilde, ik wilde gewoon weer begeerd worden. De kick van die eerste berichtjes. De spanning of hij zou reageren. Zodra ze wilden afspreken, was ik het eigenlijk alweer beu. Dennis klaagde dat ik altijd op mijn telefoon zat. Maar ja, als hij eens een keertje thuis was, lag hij te slapen op de bank. Probeerde ik een romantisch diner te serveren, reageerde hij met: 'Heerlijk schat, zullen we het relaxt op de bank opeten bij een filmpje?' Haalde ik een fles champagne in de hoop op wat romantiek, viel hij na een half glas in slaap. Ik bracht onze dochter op zondag naar een vriendinnetje, vastberaden even ongestoord bij te kletsen, en bij thuiskomst bleek meneer vertrokken naar de bouwmarkt om eindelijk die pergola in de tuin eens af te bouwen.
Toch deed ik het: die eerste afspraak
Ik begrijp het allemaal, echt. Natuurlijk is zo’n werkschema slopend. En hoe lief is het dat hij op die enige vrije dag aan het klussen slaat. Maar ondertussen komen we nog steeds niet toe aan elkaar. Geen seconde heb ik overwogen mijn relatie op het spel te zetten. Maar toch deed ik het, die eerste afspraak. Niet met de mystery man van Wordfeud, maar met een Tinder-match – uiteraard gescoord onder een valse naam en leeftijd en met een uiterst vage foto.
Eenmaal thuis voelde ik me herboren
Hij was getrouwd, ik ook. We hadden het er van tevoren via sms heel duidelijk over gehad: we zochten beiden een verzetje, maar absoluut geen verhouding. We kletsten over alles behalve onze gezinnen. Een paar uur brachten we door in onze eigen bubbel, waarin hij me vertelde hoe mooi en bijzonder ik was, en ik ondertussen niets anders kon denken dan hoe gewoontjes hij eigenlijk was. We hebben niet eens gezoend; het enige discutabele aan deze afspraak was de manier waarop ik hem had gemaakt. Het was geen vreemdgaan, en eenmaal thuis voelde ik me herboren. Ik haalde mijn kind uit school en bereidde zingend het eten voor.
Ik ging niet vreemd, iedereen blij. Toch?
Ik bleef afspraakjes maken. Eerst eens in de zoveel weken, na een tijdje soms wel twee keer in één week. Ik zoende met de één, lunchte met de ander, maar ging nooit verder dan dat. Emotioneel was ik natuurlijk allang een grens over. De chatconversaties gingen steeds dieper, ik deelde steeds meer met die mannen en minder met Dennis. Díe had op zijn beurt niks door, behalve dat ik stukken gezelliger was. Ik genoot van de aandacht, Dennis en onze dochter genoten van een vrolijke vrouw en moeder. De afspraakjes wonden me op, gaven me energie, en daar profiteerde mijn man weer van; met name tussen de lakens. Ik ging niet echt vreemd, iedereen blij. Toch?
We verkeren gewoon al te lang in tropentijd
Het gekke was: ik werd op niet een van mijn dates verliefd. Zij wel. Stuk voor stuk waren ze ongelukkig in hun relatie of lagen in scheiding – dat zeiden ze tenminste. Ze zagen in mij een frisse wind. ‘Dat beeld je je alleen maar in’, zei ik dan. Want ík realiseerde me ondertussen meer dan ooit dat mijn man de enige is die ik wil in mijn leven. We verkeren gewoon al te lang in tropentijd. Bij een aanval van schuldgevoel houd ik mezelf voor dat dit echt stopt zodra we in rustiger vaarwater komen. Onze tijd komt vanzelf wel weer. Ik hoop alleen maar dat ik deze verslaving tegen die tijd zo makkelijk kan loslaten als ik denk.
Het ging bijna mis
Eén keer ging het bijna mis. Een tikkeltje overmoedig had ik ingestemd met een lunch in een restaurant, toen een moeder van school binnenliep op het moment dat wij net wilden vertrekken. Mijn hart sloeg drie slagen over en het zweet brak me uit, maar mijn afspraakje – overduidelijke doorgewinterd – stond op en zei iets te hard: ‘Wat jammer dat je al hebt geluncht, anders had ik je als mijn tafeldame gevraagd.’ Ik rolde met mijn ogen naar de moeder, de moeder lachte, ik liep in mijn eentje de deur uit. Gevaar geweken.
Ergens klopt het natuurlijk niet
Ik ga nooit verder dan een etentje en een kus, maar ergens klopt het natuurlijk niet. Daarna heb ik nachten niet geslapen. Waar was ik in vredesnaam mee bezig? Waaróm? Omdat ik als een pruilende peuter even niet genoeg aandacht kreeg van mijn eigen man? Er zou onherroepelijk een moment komen waarop ik wel met zo’n kerel in bed beland, of per ongeluk toch verliefd word. Betrapt zou worden door Dennis, of door een iets te alerte moeder van school.
Lees ook
Moeder op Tinder >
Toch weer op een datingapp kijken
Ik besloot al mijn lopende conversaties stop te zetten en me volledig toe te leggen op thuis. Want ook al kreeg mijn dochter er niks van mee; een afgeleide moeder is toch minder leuk dan een moeder met haar prioriteiten op een rijtje. En ik wilde Dennis nog steeds niet kwijt. Welgeteld vier maanden hield ik het vol. Tot ik me weer de afhankelijke huisvrouw voelde, wachtend op de man die wél een carrière en een eigen leven had. Ik ging op verloren momenten toch weer op een datingapp kijken, startte een spelletje Wordfeud.
Alsof ik aanstuurde op een breekpunt
Op een avond heb ik Dennis aan tafel gezet met de mededeling dat hij nu echt niet moe mocht zijn, omdat ik gek zou worden als ik we nu niet zouden praten. Ik vertelde hem over mijn gebrek aan eigen ruimte, mijn weggegooide studie, mijn liefde voor hem en onze dochter, maar óók de verleiding los te breken. Het voelde alsof ik aanstuurde op een breekpunt, maar Dennis nam het fantastisch op. ‘Dan zorgen we er toch gewoon voor dat jij ook weer aan de slag kunt?’, zei hij, en stelde meteen een midweek New York voor terwijl zijn ouders voor onze dochter zouden zorgen.
Echt tekort kom ik niet
Toen pas drong tot me door dat ik misschien nooit echt duidelijk was geweest over mijn wensen. Wat was ík blij dat mijn dates nooit verder waren gegaan dan een kusje. En nu werk ik sinds een halfjaar twee dagen per week. Mijn dochter gaat dan naar de buitenschoolse opvang, Dennis zorgt voor het avondeten. De midweek New York was heerlijk, maar meer tijd voor elkaar zit er voorlopig niet in. Ik begrijp het en echt tekort kom ik niet; de waardering die ik krijg van mijn werkgever is ook een vorm van aandacht. Voor mijn dochter ben ik de liefste moeder.
Aandacht bevredigd door de man van wie ik hou
Maar toch klik ik soms nog zo’n app aan op mijn telefoon. Voelt het nog steeds heel lekker dat ‘Zija’ in een halfuur twintig likes krijgt. En héél af en toe hap ik toch toe tijdens een app-conversatie, om het de volgende dag weer van mijn telefoon te wissen. Ik weet zeker dat er betere tijden aanbreken voor Dennis en mij zodra onze dochter zelfstandiger wordt en hij het wat rustiger aan kan doen. Dan wordt mijn behoefte aan aandacht gewoon weer bevredigd door de man van wie ik echt hou, en ban ik de Tinders en Paiqs uit mijn leven.”
Dit artikel staat in Kek Mama magazine en is al een keer eerder gepubliceerd.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
