Beeld: Marc Deurloo
Kek Mama-columnist Anke Laterveer is single moeder en schrijft elke week op Kekmama.nl supereerlijk en uitgesproken over wat ze meemaakt of wat haar opvalt. Deze week: verliefd.
“Mama, er is iets heel bijzonders gebeurd vandaag!” Hij roept het van ver over het schoolplein. Stralend. “O ja? Wat is er gebeurd dan?” vraag ik. “Dat kan ik pas in de auto zeggen.” Snel reppen we ons naar de auto. Nog voor de deuren dicht zijn, zegt hij het: “Mama, ik ben verliefd. Ze heet Suzanne. Ze is het mooiste meisje van de wereld en ik ben nog nooit zo gelukkig geweest. Hier heb ik mijn hele leven op gewacht. Alle zeven jaar.”
We rijden naar huis. Halverwege de rit slaat zijn stemming om. “Wat is er, liefje?” vraag ik. “Het is vrijdag,” klinkt het bedrukt vanaf de achterbank. “Dat zijn twee dagen zonder Suzanne. Plus vanmiddag. Tweeënhalve dag zonder de liefde van mijn leven. Als ik niet met haar ben, is er niks aan.” Ik onderdruk een opborrelende lach. Niets zo serieus als de liefde en niets ook wat zo kwetsbaar is. Hij heeft geen lachende moeder nodig, hij wil er eentje die hem steunt.
Thuis zoeken we liedjes op met Suzanne in de titel. We luisteren ze op repeat. Hij schrijft haar een brief. Maakt een tekening. En nog een. En nog eentje. Voor de zekerheid.
Die maandag gaat hij met een stapeltje tekeningen en brieven en een hart vol hoop naar school. Want er was nog wel een dingetje met die verliefdheid. Het is onzeker of het wederzijds is. ’s Middags vraag ik hoe het ging. “Ik wil er niet over praten,” is alles wat hij zegt. Ik heb zo mijn vermoedens. Een dag later komt het hoge woord eruit. Ze had zijn brieven aangepakt. Vriendelijk bekeken. En toen die woorden gesproken. Die verschrikkelijke woorden die hij voor het eerst hoorde, maar die mij door het hart sneden om alle keren dat ik ze zelf gehoord had. Of uitgesproken. “Ik ben niet op jou,” had Suzanne gezegd. En dat was het dan. De eerste verliefdheid was voorbij. “Zo gaat het soms, mama. Dat hoort erbij,” zegt hij, nu al vele malen wijzer dan ik ooit geweest ben.
Maanden later komt hij weer vrolijk op me af gelopen. Vlak achter hem Jasmijn, een vriendinnetje van mijn dochter. Ze grijnst. “Als ik bij jullie ga spelen, wil je dan weer voorlezen uit je boek?” vraagt ze met een brede lach. “Ja hoor,” zegt mijn zoon grootmoedig. Haar lach wordt nog breder. “Hij kan zo goed voorlezen,” zegt ze. “Ik moet steeds om hem lachen. En om de billen.” Mijn zoons lievelingsboek is een boek waarin nogal wat grapjes over billen staan. En zij vindt dat kennelijk al net zo fantastisch als hij. Goed begin, zou je zeggen. En toch, als zij uiteindelijk, op een vraag van mij, toegeeft dat ze inderdaad verliefd op hem is, spreekt hij de woorden die eerder nog zijn eigen hart braken. “Ik niet op jou.” “Geeft niks,” roept ze vrolijk. “Als je maar blijft voorlezen.” Dat belooft hij.
En dan raak ik zelf met iemand aan de praat. Op Twitter. Eerst met andere mensen erbij, maar al snel in privéberichtjes. Uren en uren chatten we. We vertellen elkaar alles. Delen onze diepste wensen, zwartste gedachten en slechtste grappen. Geen moment komt het in me op dat het meer kan zijn dan vriendschap. Hij is een stuk jonger dan ik. Gaat vaker naar de sportschool dan dat ik ontbijt. En ik ontbijt best regelmatig. Geen idee dat zoiets ooit zou kunnen werken. Tot we elkaar voor het eerst ontmoeten. En het werkt. Heel goed werkt. En ik het na een tijdje toch maar zeg: “Ik ben verliefd op jou”. Hij me aankijkt en zegt: “Ik ook op jou.”
Anke Laterveer (36) is schrijver, columnist, cabaretier en web woman van Kek Mama. Samen met haar kinderen Jakob (7) en Hannah (6) woont ze in Haarlem.
Al jaren is de time-out het go-to trucje van veel ouders. Kind boos? Stuur ze weg, laat ze afkoelen en haal ze daarna weer terug. Maar vaak werkt het averechts, zeggen onderzoekers. Kinderen voelen zich er alleen maar rotter door. Alsof ze gestraft worden voor emoties waar ze zelf geen controle over hebben.
Kleinkinderen zijn vaak dol op hun opa en oma (mede door de liefde, aandacht en cadeautjes). Volgens life coach Susan Allan kan hun aanwezigheid ook een enorme opluchting voor ouders zelf zijn. Vooral omdat het bij hen draait om er zijn voor steun en warmte, zonder regels te buigen of tegen de ouders in te […]
Tweeduizend euro per week neertellen voor een vakantiehuisje? Dana niet gezien. Al jaren ruilt ze met een ander gezin van huis, zodat ze hun geld aan leuke dingen kunnen besteden én drie keer per jaar op reis kunnen. Ook zonder geldboom in de tuin.
Lekker afkoelen in de zee of het zwembad staat garant voor dikke pret, maar soms ook voor dikke tranen – van het lachen of van het huilen.
We kennen haar allemaal: de moeder die, terwijl jij nog druk staat te kletsen over traktaties en Cito-scores, al half in de auto zit. Niet omdat ze onvriendelijk is, maar omdat het schoolplein gewoon niet haar natuurlijke habitat is. En geloof ons: haar sterrenbeeld verraadt alles.
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
