Beeld: Canva
Steeds de Insta van je ex checken helpt niet om over je scheiding heen te komen, dat snapt Renée heus wel. Maar zich verliezen in het partyen op Ibiza lukt haar ook niet. Totdat ze na een toevallige ontmoeting alsnog weet te ontdooien. En hoe.
De zon gaat langzaam onder. De lucht kleurt oranjeroze. Ik bekijk mijn hartsvriendin Mila van opzij. Ze zucht intens tevreden. Ze tikt bijna de veertig aan, toch is ze nog net zo aantrekkelijk en meisjesachtig als twintig jaar geleden. Ook toen lagen we hier, op het strandje voor Sa Trinxa op Ibiza, met een grote kan sangría con cava tussen ons in. Zomer na zomer hingen we op het eiland de beest uit. Mila is dj, ik reisde met haar mee als entourage. Ik danste nachtenlang op haar muziek in de dj-booth: zielsgelukkig en zorgeloos. En hoeveel er ook veranderde, hoezeer onze levens ook verschilden: we zijn elkaar nooit uit het oog verloren. Mila is mijn familie.
De muziek wordt harder gezet.
“Oh, dit nummer is zo lekker!” Mila springt op van haar handdoek. Ze gooit haar handen in de lucht, beweegt haar slanke bruine lijf op de maat van de beat. Overal volgen mensen haar voorbeeld. De zon raakt de zee, er wordt gejuicht, geklapt, gefloten.
Mila pakt mijn hand, ze trekt me omhoog. “Kom op, dansen Sam!” Houterig imiteer ik Mila’s bewegingen. Ik voel me oud, roestig, belachelijk. Een paar jongens kijken onze kant op. Een van hen is opvallend knap; hij heeft een lijf als een Griekse god en golvend bruin haar. Hij kijkt me indringend aan. Gegeneerd wend ik mijn blik af. Hij zal wel denken: moet je die moeke daar zien gaan. Ik moet de neiging mijn armen beschermend voor mijn lijf te slaan onderdrukken. Wat dóé ik hier?
“Sorry schat, beetje duizelig…”
Ik fake een grote lach – ik wil de sfeer niet verpesten – en plof op mijn handdoek. Ik pak mijn telefoon en open Instagram. Voor de zoveelste keer vandaag bezoek ik Leons profiel. Voor de zoveelste keer bekijk ik de mierzoete foto. Mijn maag draait zich om. Waarom wil ik dit steeds zien? Ben ik soms een masochist?
Op Insta kijk ik naar mijn vervangster; Annabel, perfect en tien jaar jonger. Wat een cliché
Ik kijk naar de blije koppies van mijn kinderen. Naar mijn breed lachende man; mijn éx-man. En ik kijk naar mijn vervangster: Anna bel – perfect en tien jaar jonger. Wat een cliché. Ik vul mijn glas met sangria en klok het leeg. Opnieuw kijk ik naar de foto. Leon en ik hebben co-ouderschap en we verdelen de vakantie. Het ‘gelukkige gezin’ zit op een camping in Frankrijk. Drie weken lang moet ik mijn kinderen missen.
Oké, mijn relatie was verre van perfect. Maar toch had ik er zelf absoluut niet voor gekozen mijn gezin op te breken. Lilly en Max zijn nog zo klein: vier en zes. Ik voel me geamputeerd. Stoppen Sam. Ik probeer mezelf te herpakken. Wen er maar aan. Dit is nu je leven. Gefrustreerd slaak ik een kreet, die overstemd wordt door de keiharde muziek.
Mila komt naast me zitten. Ze kijkt me aan, haar hoofd een beetje schuin. Snel klik ik de foto weg.
“Gaat het?”
Ik haal diep adem, in een poging de storm die in me raast tot bedaren te brengen. Ik heb zin om te schreeuwen, tegen Mila, die me meesleurde naar Ibiza in de hoop dat het me zou opvrolijken. Het leek haar ongezond als ik drie weken thuis bij de pakken neer zou zitten. Maar hier, omringd door alle levensgenieters, lijk ik me juist extra bewust van mijn verlies.
“Kom mee”, zegt Mila.
“Nee, niet weer dansen.”
“Nee, kom.” Mila trekt me mee, naar de zee, de kan sangria in haar hand. Weg bij de muziek, bij de dansende menigte, bij het lawaai. We gaan met onze billen in het zand zitten. Schouder tegen schouder.
“Gooi het eruit, Sam.”
Mila slaat een arm om me heen. Veel aanmoediging heb ik niet nodig. Ik huil; dikke, hete tranen. Mila wiegt me zachtjes heen en weer. De zee komt tot onze voeten en trekt zich dan terug – steeds opnieuw. Dan veeg ik mijn gezicht droog. Klaar nu.
Ik huil dikke, hete tranen. Mila wiegt me zachtjes heen en weer.
“Zo, dat lucht op, dank je.”
Mila glimlacht en reikt me de sangria aan. Om de beurt drinken we grote slokken uit de kan. “Weet je…” begint Mila dan voorzichtig. “Dit wil je nu niet horen, het is nog te vroeg….
Maar…”
“Ja…” Ik recht mijn rug een beetje, zet me schrap. “Ik denk dat het een blessing in disguise is.”
“Wát?”
Ik kijk mijn vriendin boos aan. Zegt ze dit nou echt?
“Rustig Sammie. Begrijp me niet verkeerd. Ik had je het zo gegund: een lange, leuke relatie, samen oud worden met de vader van je kinderen. Maar laten we eerlijk zijn: het gaat al jaren niet goed met je. Waar is die sprankelende, zelfverzekerde, sexy vrouw gebleven? Je bent zoveel tekortgekomen. Dat Leon is vertrokken geeft je de kans om jezelf terug te vinden. Jíj was nooit weggegaan. Hoe diepongelukkig je ook was, je was gebleven, voor de kinderen.”
Ontkennen heeft geen zin. Wat Mila zegt is waar. Hoeveel geluk de kinderen me ook brachten, in mijn relatie voelde het alsof ik langzaam stikte. Leon was een lieve, geduldige vader en we waren best een goed team in praktische zin. Maar tussen ons was geen enkele intimiteit. Zelden werd ik aangeraakt. Nooit voelde ik me aantrekkelijk of gezien. Als ik aanhankelijk was reageerde Leon afwijzend. Hij leek amper geïnteresseerd in seks. Heel af en toe besprong hij mij voor een mechanische en ongeïnspireerde sekssessie. Niet omdat hij naar míj verlangde, maar om even snel klaar te komen. Ik kwam niet aan mijn trekken, nooit. In het begin deed ik nog mijn best om er meer van te maken. Ik trok van alles uit de kast; ik probeerde Leon duidelijk te maken hoe klaarkomen bij mij werkt, wat ik lekker vind, hoe híj zijn lijf moest gebruiken. Maar het was als trekken aan een dood paard. En na de geboorte van ons tweede kind had ik simpelweg niet meer de energie om er werk van te maken. “Toen je Leon tegenkwam wilde je moeder worden, en die wens was zo sterk dat je te veel concessies hebt gedaan”, zegt Mila dan. “Ja…” geef ik toe.
Benieuwd naar het verleden van Reneé en wat haar de volgende dag te wachten staat? Lees het morgen in deel II van het zinderende zomerverhaal.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
We bereiden ons maandenlang voor op dé grote dag: de bevalling. Bevalplan? Check. Pufcursus? Check. Maar van presentatrice Shelly Sterk mogen we ons best vaker focussen op de periode ná de geboorte, het herstel: “Je lichaam is de volgende dag echt niet klaar voor een wandeling van tien kilometer achter de kinderwagen.”
