Beeld: Marc Deurloo
Kek Mama-columnist Anke Laterveer is single moeder en schrijft elke week op Kekmama.nl supereerlijk en uitgesproken over wat ze meemaakt of wat haar opvalt. Deze week: verliefd.
“Mama, er is iets heel bijzonders gebeurd vandaag!” Hij roept het van ver over het schoolplein. Stralend. “O ja? Wat is er gebeurd dan?” vraag ik. “Dat kan ik pas in de auto zeggen.” Snel reppen we ons naar de auto. Nog voor de deuren dicht zijn, zegt hij het: “Mama, ik ben verliefd. Ze heet Suzanne. Ze is het mooiste meisje van de wereld en ik ben nog nooit zo gelukkig geweest. Hier heb ik mijn hele leven op gewacht. Alle zeven jaar.”
We rijden naar huis. Halverwege de rit slaat zijn stemming om. “Wat is er, liefje?” vraag ik. “Het is vrijdag,” klinkt het bedrukt vanaf de achterbank. “Dat zijn twee dagen zonder Suzanne. Plus vanmiddag. Tweeënhalve dag zonder de liefde van mijn leven. Als ik niet met haar ben, is er niks aan.” Ik onderdruk een opborrelende lach. Niets zo serieus als de liefde en niets ook wat zo kwetsbaar is. Hij heeft geen lachende moeder nodig, hij wil er eentje die hem steunt.
Thuis zoeken we liedjes op met Suzanne in de titel. We luisteren ze op repeat. Hij schrijft haar een brief. Maakt een tekening. En nog een. En nog eentje. Voor de zekerheid.
Die maandag gaat hij met een stapeltje tekeningen en brieven en een hart vol hoop naar school. Want er was nog wel een dingetje met die verliefdheid. Het is onzeker of het wederzijds is. ’s Middags vraag ik hoe het ging. “Ik wil er niet over praten,” is alles wat hij zegt. Ik heb zo mijn vermoedens. Een dag later komt het hoge woord eruit. Ze had zijn brieven aangepakt. Vriendelijk bekeken. En toen die woorden gesproken. Die verschrikkelijke woorden die hij voor het eerst hoorde, maar die mij door het hart sneden om alle keren dat ik ze zelf gehoord had. Of uitgesproken. “Ik ben niet op jou,” had Suzanne gezegd. En dat was het dan. De eerste verliefdheid was voorbij. “Zo gaat het soms, mama. Dat hoort erbij,” zegt hij, nu al vele malen wijzer dan ik ooit geweest ben.
Maanden later komt hij weer vrolijk op me af gelopen. Vlak achter hem Jasmijn, een vriendinnetje van mijn dochter. Ze grijnst. “Als ik bij jullie ga spelen, wil je dan weer voorlezen uit je boek?” vraagt ze met een brede lach. “Ja hoor,” zegt mijn zoon grootmoedig. Haar lach wordt nog breder. “Hij kan zo goed voorlezen,” zegt ze. “Ik moet steeds om hem lachen. En om de billen.” Mijn zoons lievelingsboek is een boek waarin nogal wat grapjes over billen staan. En zij vindt dat kennelijk al net zo fantastisch als hij. Goed begin, zou je zeggen. En toch, als zij uiteindelijk, op een vraag van mij, toegeeft dat ze inderdaad verliefd op hem is, spreekt hij de woorden die eerder nog zijn eigen hart braken. “Ik niet op jou.” “Geeft niks,” roept ze vrolijk. “Als je maar blijft voorlezen.” Dat belooft hij.
En dan raak ik zelf met iemand aan de praat. Op Twitter. Eerst met andere mensen erbij, maar al snel in privéberichtjes. Uren en uren chatten we. We vertellen elkaar alles. Delen onze diepste wensen, zwartste gedachten en slechtste grappen. Geen moment komt het in me op dat het meer kan zijn dan vriendschap. Hij is een stuk jonger dan ik. Gaat vaker naar de sportschool dan dat ik ontbijt. En ik ontbijt best regelmatig. Geen idee dat zoiets ooit zou kunnen werken. Tot we elkaar voor het eerst ontmoeten. En het werkt. Heel goed werkt. En ik het na een tijdje toch maar zeg: “Ik ben verliefd op jou”. Hij me aankijkt en zegt: “Ik ook op jou.”
Anke Laterveer (36) is schrijver, columnist, cabaretier en web woman van Kek Mama. Samen met haar kinderen Jakob (7) en Hannah (6) woont ze in Haarlem.
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
Naomi (30) werkt in duurzaamheidscommunicatie bij een gemeente en is getrouwd met Youp (33). Samen zijn ze de trotse, soms oververmoeide ouders van tweeling Ties en Evi (bijna drie). Verwacht in deze column geen opvoedadviezen, maar wel veel liefde, chaos en herkenbare peuterperikelen uit het leven van een tweelingmoeder. Je kunt haar ook volgen op Instagram: […]
