Hoofdredacteur Sara schrijft elke maand in Kek Mama vol humor en relativering over zichzelf en haar gezin. Deze maand: Schreeuwen tegen mijn kind.
Een diepe oerschreeuw stijgt op uit mijn keel. Hard en ongecontroleerd. Kort maar eng. Ko duikt verschrikt onder tafel. Waarvan ik me het apelazerus schrik, en meteen weer bij de les ben. Waarom ik even hels werd, ik weet het niet eens meer. Dat hij zich in oneindig in onmogelijke bochten wringt bij het aankleden? Dat-ie continu van tafel loopt tijdens het eten? Geen idee. Maar drie jaar na dato weet ik nog wel precies hoe erg ik vond en hem overlaadde met sorry’s. ’s Avonds in bed bij het vertellen over de dag zei hij nog: ‘Mama leek vandaag net een heks.’ Mark: ‘Jahaaa, mama kan echt een heksje zijn.’
Het lukt me niet
Ik had nooit van mezelf gedacht dat ik zou schreeuwen tegen mijn kind. Naïef, ja vast. Wist ik veel van de korte nachten, de lange dagen en dan gewoon geen gezeur en gedrens aan je hoofd willen. En wat heb ik vaak gedacht aan de wijze woorden van een vriend toen ik net zwanger was: ‘Als je kind niet lekker in z’n vel zit, kijk dan eerst eens of je zelf niet degene bent die eigenlijk niet in goede doen is. Daar reageert je kind op.’ Jaja, lekker zweverig, dacht ik nog. Maar hoe vaak ik me ook voorneem dat eens rustig te bekijken en vooral niet een paar keer per maand te gillen: het lukt me niet.
Totaal woest
En dus schreeuwde ik gisteren toch ‘HOU OP!’ tegen Ko. Op misthoornsterkte. En dan niet pedagogisch afgewogen ‘ik ga nu schreeuwen want het moet echt een keer’. Nee, gewoon totaal woest. Heel even. Omdat Ko voor de vijfde keer vanaf de bank bijna op Toon springt terwijl ik al meteen had gezegd dat dat niet mocht. (Voor wie denkt: vijf keer? Is hier niet iets nogal misgegaan qua opvoeding? Je. Hebt. Helemaal. Gelijk. Ik ben mij aan het beraden.) Een paar uur later maak ik Toon z’n neus schoon terwijl hij voorop de fiets bij Mark zit. Zegt-ie voor het eerst, en nogal resoluut: ‘Hou. Op. Mama!’ Ik grinnik, terwijl ik me stiekem ook een beetje schaam.
Lees in Kek Mama 1 het ijzersterke en ook geestige verhaal over andere schreeuwmoeders. Misschien wel een van de laatste opvoedtaboes. Over of het erg is voor je kind. En mét tips. Hier alvast één: ‘Als je kind niet in levensgevaar is, loop dan weg en ga desnoods op de grond liggen.’
Sara van Gorp (42) is hoofdredacteur van Kek Mama. Ze woont samen met Mark en hun zoons Ko (7) en Toon (2).
