Roos Schlikker (42) is journalist, columnist en moeder van zoons Miró (8) en Róman (6). Op Kek Mama schrijft ze over haar gezinsleven. Vandaag: haar zoon is vlogger.
“Yoooooo, gasten, welkom in mijn crib, lekker chill. Kijk en dit is mijn moeder. Yo yo yo. Gasteeeeeeeeen.”
Terwijl ik een tosti maak, scharrelt Miró om me heen met een poezenborsteltje in zijn hand waar hij op stoere toon tegen praat. Nee, dit is niet zijn imaginary friend, hij doet gewoon al wekenlang of dit zijn camera is. Hij is namelijk vlogger. Zonder eigen YouTube-kanaal welteverstaan, want ik voel er weinig voor mezelf in mijn onderbroek aan het ganse land te tonen omdat mijn kind staat te filmen. “Je doet maar alsof”, heb ik gezegd. “Deed mama vroeger ook altijd.”
In mama’s jeugd had je echter geen YouTube waar amper uitgebotte puberjongens hun wel en wee op zetten, totaal gefascineerd gevolgd door honderdduizenden kinderen. Miró vindt het prachtig. Dylan Haegens, Enzo Knol, FifaBaws. Steeds komt er een nieuwe held bij. “Kijk mam, hij heeft echt een dope huis.” “Oh, ma, ze gingen cola kopen en toen deden ze er een aspirientje in en toe ging het heel erg bruisen, hahaha.” “Heb je gehoord dat hij het uitgemaakt heeft met z’n vriendin? Zij moest huilen. Echt vet zielig. Maar het is beter zo.”
Het is beter zo. Wat weet mijn achtjarige daar nou van? Ik zie hem speuren naar rolmodellen, naar wat de oudere jongens zeggen, hoe hun haar zit, welke kleding ze dragen. En schijnbaar is het mateloos interessant om zo’n zeventienjarig gelkoppie naar de supermarkt te zien slenteren met z’n matties om twee zakken bolognesechips en een pak melk te kopen. In een filmpje dat minstens achttien minuten duurt.
Ze zeggen wel eens dat de huidige jeugd geen geduld meer heeft, maar hun uithoudingsvermogen wat betreft onnozele filmpjes over lege dagen is onuitputtelijk. Dat gehinnik om niets, het popiejopietaaltje, de stoere loopjes, ik erger me er vaak mateloos aan. “Dit is toch hele stomme televisie”, heb ik wel eens uitgeroepen. Miró haalde zijn schouders op. “Jij bent gewoon geen eindbaas.”
Maar afgelopen week gebeurde er iets bijzonders. Meteen na het opstaan schoot Miró in zijn kleren. Hij poetste zijn tanden. Deed gel in zijn haar. Legde zijn schooltas klaar. “Wat is er met jou aan de hand?”, vroeg ik. “Dit is mijn nieuwe morning routine. Alles clean op tijd. Doen ze op YouTube ook.” Eindbazen. Dat zijn het. Lekker chill, gasten.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Goede ouders hebben geen bakken met geld nodig om hun kinderen een fijne jeugd te bezorgen. Het zijn juist die kleine dingen die het ‘m doen. Die maken dat je kind zich geliefd en veilig voelt, en daar draait het uiteindelijk om.
Ah kamperen: zorgeloos genieten van het vrije leven. Als je tenminste de hoosbuien, sanitaire ongemakken en het feit dat je buren álles van je weten op de koop toe neemt.
Je vakantie kan in een splitsecond een nare wending nemen. Zo ook voor Malou en haar man en dochter, toen haar dochter in zee tussen de kwallen terecht kwam.
Yolanthe Cabau woont met zoon Xess (9) in Los Angeles. In deze column deelt ze hoe ze de zomervakantie met zoon heeft ervaren.
Het is soms lastig voor ouders om te bepalen of hun kind echt gelukkig is, vooral naarmate ze ouder worden en hun emoties complexer worden. Toch zijn er volgens psychologen verschillende signalen die kunnen duiden op het geluk van een kind. Met Parents delen ze deze 13 tekenen.
We vroegen jullie op Instagram: “Kun je je baby gerust alleen laten slapen in een vakantiehuisje als je dichtbij bent, zoals bij de buren?”
