Portretten: ouders met een Downkind

Marianne de Cock (48) is single en moeder van Elise (5).

“Zes jaar geleden dacht ik nog dat ik nooit moeder zou worden. Ik had al tien jaar een ingewikkelde knipperlichtrelatie met mijn vriend en zag ons geen gezin stichten.

En toen ontdekte ik tot mijn verrassing dat ik zwanger was. Bij zeventien weken werd ons een vlokkentest aangeboden. We gingen er onbevangen in, maar de uitslag was niet goed: trisomie 21, oftewel Down. De arts die het nieuws vertelde, wond er geen doekjes om: we moesten serieus een abortus overwegen.

Meteen verliefd

Niemand kon me vertellen hoe ernstig ons kind gehandicapt zou zijn en zelf wist ik amper iets over het syndroom van Down. Vroeger woonde er een mongooltje bij ons in het dorp – zo noemden we dat toen. Ze had een recht afgeknipte pony en droeg ouderwetse kleren. Dat het ook anders kon, zag ik bij mijn gynaecoloog. Hij liet me het boek The upside van Down van Eva Snoijink zien. Ik was meteen verliefd op de kinderen op de foto’s.

Na een weekend nadenken besloot ik geen abortus te ondergaan. Ik zou mezelf nooit meer in de spiegel kunnen aankijken als ik dit kind zou vermoorden. Mijn vriend was boos. Als ik dit meisje liet komen, zou hij bij me weggaan. Dan raakte ik hem kwijt. Toch zette ik door. De rest van mijn zwangerschap beleefde ik alleen, maar ik voelde me sterk en kreeg veel steun van mijn ouders en vrienden.

Geen spijt

Ik heb geen spijt van mijn keuze. Sinds er in Denemarken een gratis prenatale test wordt aangeboden aan zwangere vrouwen, worden daar nauwelijks nog kinderen met Down geboren. Ik ben bang dat we in Nederland ook die kant opgaan. Dat er straks voor kinderen als Elise geen plek meer is.

Cadeautje

Elise is zo’n cadeau. Pittig, alert, heel sociaal, gevoelig en kerngezond. Ik zorg dat ze altijd goed gekleed is met leuk geknipt haar. Ze gaat naar een gewone school. Ik grap weleens tegen haar juf: ‘Het is net een gewoon kind, maar dan met een chromosoompje meer.’”

Alle portretten staan in Kek Mama 04-2016.