Portretten: komt er een baby uit de lucht vallen

Jamie Groenhart (23) en Douglas Diebrink (24) zijn de ouders van Ryan (2).

JAMIE “Vorige week vroeg een hoogzwangere oud-klasgenoot of ik het laatste trimester ook zo pittig had gevonden. Eh, nee. Ik kampte wel met kwaaltjes, maar ik maakte lange dagen op school en sportte zes keer per week. Geen wonder dat je je dan weleens moe voelt. In de zevende maand gingen Douglas en ik nog surfen. Dat ik het maar vier uur volhield vond ik balen, maar aan een zwangerschap dacht ik natuurlijk niet. Ik was 21.

Op 10 oktober 2013 kwam ik na een lange schooldag – ik studeerde pedagogiek – thuis met buikpijn. Ik nam een aspirientje, maar toen Douglas om half elf thuiskwam schrok hij zich te pletter. Ik zag bleek en verging van de pijn. Zo erg, dat we naar het ziekenhuis gingen. Daar moest ik de pijn omschrijven. ‘Het is alsof ik ongesteld ben en moet poepen tegelijk’, zei ik. Voor ik het wist lag ik op een onderzoekstafel en hoorde ik de verpleegkundige zeggen dat ik ging bevallen. Vijf persweeën later lag er een kind op mijn buik.

Hoe overdonderd ik ook was, er was onmiddellijk dat oergevoel. De baby huilde. Ik was totaal in shock, maar ook meteen verliefd. Het kindje was een kopie van Douglas, die met tranen in zijn ogen naast me stond.

Mijn toekomstbeeld moest ik bijstellen. Mijn werk, mijn studie, de sportschool, het verdween allemaal naar de achtergrond. Opeens was ik aan huis gekluisterd. Soms duwde ik Douglas bij thuiskomst meteen de baby in handen: alsjeblieft, nu ga ík weg. Al was het maar voor een kwartier. Buiten lopen, een boodschap doen, als ik
maar heel even niet hoefde te moederen. Voor Douglas niet leuk natuurlijk. Hij kwam zo snel mogelijk uit zijn werk en zodra hij de kamer binnenstapte, ging ik ervandoor. Uiteindelijk kwamen we er wel uit, omdat we allebei beseffen dat we dit samen moeten doen. Deze zwangerschap is ons allebei overkomen.”

DOUGLAS “Het was een rare avond. Jamie lag te creperen van de pijn, ik belde de huisartsenpost en we sprongen in een taxi. Niet veel later had ik een zoon, heel onwerkelijk. Nee, dat vadergevoel was er niet meteen. Ik huilde niet van geluk, maar van schrik.

Pas een paar dagen na de bevalling begon ik aan het idee te wennen, maar ik besefte pas later hoe mijn leven veranderd was. Ik was 22, kinderen waren voor mij een ver-van-mijn bedshow.

Nu ben ik echt gelukkig met mijn zoon. Het leukste vind ik met Ryan leuke dingen doen: kattenkwaad uithalen, voetballen, naar de speeltuin. Natuurlijk mis ik de vrijheid om te gaan en staan waar ik wil. Het draait niet meer om fitness en chillen met vrienden, maar om ons kind. Alles moet gepland worden, niet echt mijn sterkste punt. Het is een drukke, hectische periode en nee, dat is niet altijd makkelijk. Aan de andere kant: als wij veertig zijn is Ryan misschien al het huis uit. Dan maken we alsnog die wereldreis.”

Alle portretten staan in Kek Mama 13-2015.