Kek Mama columnist en vader Jan Heemskerk spaart ons niet, en zichzelf nog minder. Hij legt het ons nog één keer uit. Deze maand: niet mutsen.
Mijn vrouw is dol op fietsen. Ik haat fietsen, maar daar gaat het nu niet om. Mijn vrouw is dol op fietsen en neemt onze Willem al sinds de driewielertijd mee op pad. Gevolg: onze Willem is ook gek op fietsen. Of – laat ik me wat nauwkeuriger uitdrukken: hij ervaart fietsen als een volstrekt normale tak van vervoer, desnoods tot afstanden van een kilometer of dertig, in elk geval op en neer naar school. En dat is toch ook al gauw een kilometer of acht.
Wil hij ergens heen, stapt hij gewoon op zijn fiets. Ook als het regent of vriest en hij met blote benen en een dun trainingsjasje van het voetballen komt. Hij komt niet mutsen, zoals zijn broers vroeger, of papa kan rijden met de auto, omdat het vriest of regent. Of te warm is in de zon. Of te ver. Of eng. Ook vloekt hij niet, zoals zijn vader vroeger, elke meter van elke kilometer van elke fietstocht alle duivels van de hel bij elkaar, omdat hij een pesthekel aan fietsen heeft. Willem fietst gewoon, en dat is dat.
Bovenstaande is – en ik weet dat ik hier een boude bewering doe – het fundament van een goede opvoeding. Zorgen dat een kind iets zó gewoon vindt, dat het zich nooit afvraagt of je er een mening over kunt hebben. Of je het leuk of vervelend kunt vinden. ‘Gewoon’, dat zijn dingen waar je niet meer over nadenkt.
Hoe krijg je zoiets voor elkaar? Mijn buurvrouw heeft haar hond, Buurman, geleerd tijdens de dagelijkse wandeling zijn tennisbal bij een bepaald bruggetje te laten liggen. Dan kan zij hem pakken. Hij doet dat elke dag en vraagt zich nooit af of hij die bal misschien tien meter eerder, een straat verder of helemaal niet moet laten liggen. Kinderen zijn net honden. Ondergeschikten trouwens ook, maar daarover een ander keertje meer.
Nu weet ik best dat jullie vrouwen enorm van het doodknuffelen en onderhandelen zijn. En denken dat je kind is gebaat met keuzes, uitruilen, gunstige voorwaarden, beloningen en begrip en vergiffenis als het iets niet wil. Ik ben hier om te zeggen: je hebt ongelijk. Je kind is gebaat met duidelijke instructie, een totaal gebrek aan buigzaamheid en een vriendelijke, doch absolute leider. En dat ben jij. Voed op dat kind. Zet het aan zijn huiswerk en laat het niet opstaan voor het klaar is. Dwing het een bijbaantje te nemen. Laat het ieder rommeltje per direct opruimen op straffe van vroeg-naar-bed. Dresseer die hond, ik bedoel dat kind, en je hebt er een leven lang plezier van. En het kind zelf ook. Tegen de tijd dat het de deur uitgaat, is nog het vroeg genoeg voor zelfbeschikking. En zit het in de basis solide in elkaar.
Jan Heemskerk (53) is radiopresentator en tv-maker, theaterkneus en boekenschrijver, maar eerst en vooral vader van drie prachtzoons bij twee vrouwen. Je mag hem natuurlijk altijd mailen: jan@kekmama.nl
Van de sinds zaterdag vermiste kinderen Jeffrey (10) en Emma (8) ontbreekt nog altijd elk spoor. De politie zet het onderzoek voort en benadrukt dat de zaak topprioriteit heeft. Ook meldt de woordvoerder dat er intensief contact is met de Duitse autoriteiten.
Je geeft je baby met liefde de borst en kolft trouw op vaste tijden. Want: moedermelk is vloeibaar goud. Dus als iemand daar zonder overleg iets anders mee doet, raakt dat je recht in je moederhart.
Stel je voor: een anticonceptiepil die wél z’n werk doet, maar zónder al die vervelende bijwerkingen waar veel vrouwen normaal gesproken een hele dag chagrijnig van worden. Geen moodswings, geen opgeblazen buik, geen hoofdpijn.
Tanja Jess stond deze week stil bij een bijzonder moment: haar dochter Alice is 22 jaar geworden. Op Instagram deelde de actrice een emotionele post over haar oudste kind, die transgender is.
De politie zoekt vandaag opnieuw naar de twee ontvoerde kinderen, Jeffrey (10) en Emma (8) uit Beerta, die al vier dagen spoorloos zijn nadat hun vader Klaas Bijl ze meenam. De zorgen over hun welzijn nemen met de dag toe nu er steeds meer details boven water komen.
Je tiener komt thuis met een rapport dat op zijn zachtst gezegd ‘ruimte voor groei’ laat zien. De instinctieve reflex van veel ouders? Iets afpakken waar het kind wél om geeft. Dan zullen ze wel moeten, is de gedachte.
