Kek Mama-columnist en vader Jan Heemskerk spaart ons niet, en zichzelf nog minder. Hij legt het ons nog één keer uit. Deze maand: het gezinshoofd.
Zodra mijn vader thuiskwam van zijn werk nam hij plaats in zijn eigen stoel en las de krant. Vervolgens gingen wij aan tafel, aten een eenvoudige doch voedzame maaltijd, en daarna ging vader weer zitten, in zijn stoel, en deed een tukje. Wij kinderen waren dan doodstil, anders zwaaide er wat. Na het tukje mocht de televisie aan en keken wij naar het journaal. Mijn moeder liep af en aan met koffie en vader kwam enkel uit zijn stoel als het tijd was naar bed te gaan. Vroeger had men respect voor vader.
Dit in de wetenschap dat er zonder vader geen brood op tafel kwam en vader dus elke dag naar kantoor moest om zich daar voor een schijtloontje de les te laten lezen door een omhooggevallen onbenul, met geen enkel zicht op verbetering, laat staan vaders droom: een kreeftenrestaurant op Jamaica. Het zat vroeger zo: vader had het zwaar en we mochten de handjes in elkaar knijpen dat hij zijn beste jaren offerde aan een vrouw met een gat in haar hand en drie kinderen die niet wilden deugen. En dus verdiende vader respect. En een eigen stoel. Moet je nou eens om komen, respect voor vader. Als je al niet het slachtoffer wordt van huiselijk geweld door je crystal methverslaafde kinderen of onophoudelijk wordt gekleineerd door je ‘sterke vrouw’, word je wel verdreven van je favoriete hoekje op de bank omdat iedereen daar The Voice of Holland zit te kijken én mee te zingen. Waar is het misgegaan? Sinds wanneer heeft vader niet meer een eigen stoel? Wat is er gebeurd met het gezinshoofd van weleer, dat er door het complete gezin over hem wordt heengelopen?
Persoonlijk houd ik het erop dat het te maken heeft met de malle kinderverering die zich meester heeft gemaakt van onze maatschappij. Van onze kinderen mogen we niets vragen, we mogen ze geen strobreed in de weg leggen, laat staan kritiek geven. Is dat nou wel verstandig, die kritiek- en rimpelloze opvoeding? Is het niet beter te kinderen te leren dat privileges komen met prestaties? Dat je die iPhone pas krijgt als je hem verdient? Dat de persoon* die ervoor zorgt dat je niet alleen goed, gezond en elke dag te vreten krijgt, maar ook van mooie spulletjes wordt voorzien, véél hoger staat in de voedselketen en met respect behoort te worden behandeld? Dat je als kind eigenlijk elke keer een diepe buiging zou moeten maken als je vader voorbijkomt op weg naar zijn luie stoel? Voor je als de sodemieter een koud biertje voor hem haalt?
* Waar ‘vader’ staat, kan ook ‘moeder met een fulltimebaan’ worden gelezen.
Jan Heemskerk (53) is radiopresentator en tv-maker, theaterkneus en boekenschrijver, maar eerst en vooral vader van drie prachtzoons bij twee vrouwen. Je mag hem natuurlijk altijd mailen: jan@kekmama.nl
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
We bereiden ons maandenlang voor op dé grote dag: de bevalling. Bevalplan? Check. Pufcursus? Check. Maar van presentatrice Shelly Sterk mogen we ons best vaker focussen op de periode ná de geboorte, het herstel: “Je lichaam is de volgende dag echt niet klaar voor een wandeling van tien kilometer achter de kinderwagen.”
