Hoe ik een afwezige moeder werd zonder dat ik het zelf doorhad

Scary Mommy-blogster Karen Johnson weet het maar al te goed: dat ze stiekem teveel op haar telefoon zit, in plaats van aandacht te besteden aan haar kinderen: ‘Ik ben zo schuldig als wat. Als online schrijfster die vanuit huis werkt, zit ik vastgelijmd aan mijn telefoon. Alle communicatie met opdrachtgevers en collega’s verloopt via social media en mails. En dat gaat de hele dag door. Het is ontelbaar vaak gebeurd dat ik zei: ‘Wacht, ik moet dit even lezen’, of ‘Ik moet even deze mail beantwoorden’, terwijl mijn kinderen mij trots hun Lego-bouwwerk wilden laten zien. Moderne technologie maakt het voor ouders als ik mogelijk om flexibel vanuit huis te werken. Maar daar betalen we een prijs voor. En dat is klote. Het is moeilijk om het allemaal te managen. Maar ik moet het beter gaan doen.’ 

LEES OOK
PERSOONLIJK: Bijna 40% van de moeders is verslaafd aan haar mobiel >

Wake-up call

Volgens Karen missen kinderen hierdoor ervaringen om te leren van hun ouders, en om zich aan hen te hechten: ‘Ik zeg niet dat we onze smartphones compleet moeten wegdoen. Maar het is wel een wake-up call die velen nodig hebben. Samen eten geeft bijvoorbeeld de perfecte gelegenheid om contact te krijgen met je kind. Mijn vijfjarige kan geen moment stilzitten aan tafel. Het is mijn taak om daaraan te werken met hem, zijn gedrag te corrigeren en hem normale tafelmanieren te leren. Maar het is ook de perfecte kans om met mijn kinderen over hun dag te praten, hoe hun wiskundeproefwerk ging en met wie ze gespeeld hebben. Dat is het moment waarop ik mijn telefoon moet wegleggen.’

Geen schuldgevoel

Iemand een schuldgevoel aanpraten is niet Karens bedoeling, schrijft ze. ‘Maar we kunnen het beter doen, met kleine aanpassingen. Ik ga mijn telefoon vaker in een andere kamer leggen. Soms voor twintig minuten, als ik met mijn dochter een puzzel maak of mijn zoon op de schommel duw. Als we samen zijn, moet ik gebruik maken van die gelegenheid. Dan kijk ik naar de gezichten van mijn kinderen en praat ik met ze. En komend weekend gaan we misschien met z’n allen fietsen of wandelen. En laat ik mijn telefoon de hele tijd in mijn rugzak. Onze kinderen hebben ons nodig. Ze moeten onze stem horen en oogcontact kunnen maken. Ze moeten weten dat ze belangrijker zijn dan onze telefoons.’