Je mag het natuurlijk niet zeggen, want als moeder hoor je alle leden van het kinderras enig, dolletjes en beresnoezig te vinden, maar ik ga hier eens eerlijk wezen: ik vind niet alle kinderen leuk.
Ik zal het uiteraard nooit laten merken, ik roep bij iedere speelafspraak stralend dat mi casa su casa is, ik deel perenijsjes uit, tover de klei tevoorschijn, ben bereid de kinderen met schmink te transformeren tot tijger dan wel piraat (“Mag ik ook een tatoeage van een oogbal?” “Tuurlijk, joh.”) en ik zet een lekker muziekje op, hoewel het met het laatste altijd oppassen geblazen is dat Lil’ Kleine niet per ongeluk in de Spotify-playlist staat want anders gaat zo’n keurig vriendje in zijn brave spencertje thuis natuurlijk luidkeels blèren: “Ik heb 1, 2, 3, 4 pillen gebruikt. Ik heb 1, 2, 3, 4 bitches in huis en me pupillen ja die liggen eruit want ik heb 1, 2, 3, 4 pillen gebruikt”, en dat maakt ook zo’n rare indruk.
Ach, doorgaans vind ik het enig, kindergrut over de vloer. Er is echter één uitzondering: Het Puriteintje. Iedere keer als Het Puriteintje komt spelen weet hij me namelijk op mijn tekortkomingen te wijzen. Na binnenkomst, als ik net “Welkom! Welkom!” heb geroepen, bromt Het Puriteintje: “Bij ons thuis gooien we de jassen niet op de grond.” Ik lach iets te hoog dat wij dat normaal ook noooooooit doen en serveer de kinderen een lekkere druiptosti. Het Puriteintje haalt zijn neusje op. “Ik eet alleen tosti met magere kaas.” Ik dep het vet met een servetje weg, en prent me in dat ik vriendelijk moet blijven. Ik roep: “Het is woensdagmiddag, laten we bioscoopje spelen!”, doe de gordijnen dicht en positioneer de jongetjes voor de tv met een fijne tekenfilm. “Wij kijken thuis geen tv overdag.” Ik had het kunnen weten. Bloednerveus word ik van dat kind, ik heb het gevoel dat ik voortdurend zak voor het verantwoorde moederexamen.
Maar net luisterde ik op het schoolplein een gesprek af tussen Miró en Het Puriteintje. Ze overlegden waar ze wilden spelen. Ik hoopte enorm dat ze naar hem zouden gaan, tot ik Het Puriteintje dat ene zinnetje hoorde zeggen. “Aaaaaah… kunnen we bij jou? Het is bij jullie altijd zo… gezellig.”
Nu sta ik volvette tosti’s te bakken voor Het Puriteintje, want ik heb me natuurlijk ernstig in hem vergist. Het is een schat van een kind.
Roos Schlikker (41) is journalist, schrijver, columnist en theatermaker, zowel letterlijk als figuurlijk. Samen met haar man heeft ze twee zonen: Miró (6) en Róman (4). Mail Roos op roos@kekmama.nl.
Wat een gezellige pakjesavond zou moeten worden, liep uit in een familiedrama. Kelly had nooit een goede band met haar schoonzus en zwager, maar toen er kinderen in het spel kwamen, ging het van kwaad tot erger. De boel escaleerde tijdens pakjesavond.
Liefde is een mysterie, maar de sterren hebben stiekem al een paar antwoorden voor ons. Want wist je dat sommige sterrenbeelden zó goed bij elkaar passen dat ze een gouden medaille verdienen?
Laten we eerlijk zijn: alle kinderen hebben hun momenten waarop ze liever luisteren naar het buurmeisje van drie dan naar hun eigen ouders. Maar als je een kind hebt met een bepaald sterrenbeeld, kun je je borst natmaken. Deze zijn pas écht eigenwijs.
Kinderen die in het Engels tot 20 tellen, maar geen bal kunnen vangen of blokken stapelen – het klinkt grappig, maar experts maken zich zorgen. De schermtijd van jonge kinderen schiet omhoog, en dat laat z’n sporen na.
Schoonmoeders: je kunt niet zonder ze, maar soms halen ze ook het bloed onder je nagels vandaan. Zeker als ze, met de beste bedoelingen, over je grenzen heen walsen. Maria kon haar ogen niet geloven toen haar baby na een dagje bij oma met gaatjes in haar oren thuiskwam.
Wat als je ontdekt dat het kindje dat je liefdevol in je armen wiegt genetisch niet van jou is? Dit overkwam twee koppels in Californië, nadat hun IVF-kliniek een gruwelijke fout had gemaakt: ze hadden elkaars embryo’s ingebracht gekregen.
