Je mag het natuurlijk niet zeggen, want als moeder hoor je alle leden van het kinderras enig, dolletjes en beresnoezig te vinden, maar ik ga hier eens eerlijk wezen: ik vind niet alle kinderen leuk.
Ik zal het uiteraard nooit laten merken, ik roep bij iedere speelafspraak stralend dat mi casa su casa is, ik deel perenijsjes uit, tover de klei tevoorschijn, ben bereid de kinderen met schmink te transformeren tot tijger dan wel piraat (“Mag ik ook een tatoeage van een oogbal?” “Tuurlijk, joh.”) en ik zet een lekker muziekje op, hoewel het met het laatste altijd oppassen geblazen is dat Lil’ Kleine niet per ongeluk in de Spotify-playlist staat want anders gaat zo’n keurig vriendje in zijn brave spencertje thuis natuurlijk luidkeels blèren: “Ik heb 1, 2, 3, 4 pillen gebruikt. Ik heb 1, 2, 3, 4 bitches in huis en me pupillen ja die liggen eruit want ik heb 1, 2, 3, 4 pillen gebruikt”, en dat maakt ook zo’n rare indruk.
Ach, doorgaans vind ik het enig, kindergrut over de vloer. Er is echter één uitzondering: Het Puriteintje. Iedere keer als Het Puriteintje komt spelen weet hij me namelijk op mijn tekortkomingen te wijzen. Na binnenkomst, als ik net “Welkom! Welkom!” heb geroepen, bromt Het Puriteintje: “Bij ons thuis gooien we de jassen niet op de grond.” Ik lach iets te hoog dat wij dat normaal ook noooooooit doen en serveer de kinderen een lekkere druiptosti. Het Puriteintje haalt zijn neusje op. “Ik eet alleen tosti met magere kaas.” Ik dep het vet met een servetje weg, en prent me in dat ik vriendelijk moet blijven. Ik roep: “Het is woensdagmiddag, laten we bioscoopje spelen!”, doe de gordijnen dicht en positioneer de jongetjes voor de tv met een fijne tekenfilm. “Wij kijken thuis geen tv overdag.” Ik had het kunnen weten. Bloednerveus word ik van dat kind, ik heb het gevoel dat ik voortdurend zak voor het verantwoorde moederexamen.
Maar net luisterde ik op het schoolplein een gesprek af tussen Miró en Het Puriteintje. Ze overlegden waar ze wilden spelen. Ik hoopte enorm dat ze naar hem zouden gaan, tot ik Het Puriteintje dat ene zinnetje hoorde zeggen. “Aaaaaah… kunnen we bij jou? Het is bij jullie altijd zo… gezellig.”
Nu sta ik volvette tosti’s te bakken voor Het Puriteintje, want ik heb me natuurlijk ernstig in hem vergist. Het is een schat van een kind.
Roos Schlikker (41) is journalist, schrijver, columnist en theatermaker, zowel letterlijk als figuurlijk. Samen met haar man heeft ze twee zonen: Miró (6) en Róman (4). Mail Roos op roos@kekmama.nl.
Vriendschap en opvoeden: twee onderwerpen waar je maar beter een beetje soepel in kunt zijn. Want iedereen doet het anders – en dat is helemaal oké. Toch? Totdat blijkt dat jouw beste vriendin er stiekem heel anders over denkt…
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Sara (37) was er klaar mee dat de mental load altijd op haar bordje kwam zonder enige waardering en dus besloot ze het een week aan haar man Daan over te laten.
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? Serieus?! In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
De nachtmerrie van elke moeder: je raakt je kind kwijt. Het ene moment is ‘ie er nog, je knippert, en poef. Weg. Het overkwam ook Janna. Zij dacht dat haar dochter was ontvoerd.
