Lieve (30) is moeder van Jan (3) en Dries (1). Na een heftige scheiding heeft ze de liefde opnieuw gevonden. Voor Kek Mama schrijft ze over alles wat ze sindsdien doormaakt. Deze week: Lieve gaat op vakantie vakantie naar Griekenland, zonder kinderen maar mét nieuwe vlam.
Mijn kinderen zijn voor de tweede keer één week bij mijn ex in verband met de zomervakantie. Na de eerste keer ben ik deze week wat meer ontspannen en besluit ik om echt te gaan genieten van de rust tijdens een weekje vakantie, samen met mijn liefde. Helaas is het in Nederland slecht weer en wordt het voorlopig nog niet beter. Ik ben zo ontzettend toe aan vakantie, en dan vooral aan zonnestralen, dat we besluiten de stoute schoenen aan te trekken. En zo rijden we, met ingepakte koffers op de achterbank, naar het vliegveld voor een last-minute reis.
Mensen die mij kennen, verklaren me voor gek. Als enorme controlfreak met vliegangst, is dit een ontzettend slecht en krankzinnig idee – maar het is alsof ik weer achttien ben en ik voel me onverslaanbaar. Dat gevoel heb ik lang niet meer ervaren, zeker niet nadat ik moeder werd. Op het vliegveld hebben ze niet veel, maar na een uur of twee zoeken vinden we dan toch een vakantie naar Griekenland. We kunnen vijf dagen even helemaal tot rust komen. De vluchttijden zijn perfect, het hotel ziet er prima uit en de aankomende week zal het kwik niet onder de dertig graden komen. We doen het gewoon!
Als we in staan te checken ben ik ontspannen en merk ik dat er een last van mijn schouders af is gevallen nu ik niet constant beide kinderen in de gaten moet houden. Ik maak me geen zorgen over de reis, enkel over alle andere huilende kinderen aan boord, die nu ineens bloedirritant zijn. Het is bizar te ervaren hoe je als kinderloze de kinderen van anderen ziet.
Als we na een reis van vier uur aankomen in ons hotel, drinken we heerlijk samen een biertje en gaan later over op cocktails. Het maakt nu niks uit of we aangeschoten worden: morgen kunnen we onze roes zo lang uitslapen als we willen. Het voelt heerlijk om weer even te ervaren hoe het leven voor de kinderen was. Het is alsof je je dat niet meer kan en wil voorstellen, maar is op dat moment zalig bevrijdend.
Ik ben me ervan bewust dat de positie waarin ik me nu verkeer enorm luxe is. Als mijn Duitse buurvrouw, die druk in de weer is met haar kinderen in de leeftijd van Jan en Dries, ons jaloers aankijkt wanneer wij vertellen dat de kinderen bij hun biologische vader zijn, voelt dat paradoxaal; fijn maar ook met een schuldgevoel. Dat schuldgevoel wordt nog groter als ik in een filmpje schiet voor de kinderen. Ik hoor mezelf zeggen dat mama even lekker op vakantie is met Rogier, dat links het zwembad is en rechts de zee, dat het heel mooi weer is, maar ik ze ook mis en maandag ophaal op het kinderdagverblijf. Heel even twijfel ik zelfs of ik überhaupt moet vertellen dat ik op vakantie ben. Maar liegen uit schuldgevoel gaat me echt te ver…
De rest van de dagen genieten we intens. We doen helemaal niets behalve eten, drinken, zwemmen, op het strand liggen, een boek lezen en genieten van elkaar. Als er aan die heerlijke vijf dagen een eind komt, vervalt ook mijn schuldgevoel. Ik voel me herboren; gelukkig, vrij van zorgen, ontspannen, enorm bruin en met heel veel nieuwe energie om er weer een heel jaar tegenaan te kunnen in ons grijze, koude, natte Nederland.
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
We bereiden ons maandenlang voor op dé grote dag: de bevalling. Bevalplan? Check. Pufcursus? Check. Maar van presentatrice Shelly Sterk mogen we ons best vaker focussen op de periode ná de geboorte, het herstel: “Je lichaam is de volgende dag echt niet klaar voor een wandeling van tien kilometer achter de kinderwagen.”
