Beeld: Getty Images
Lieve (30) is moeder van Jan (3) en Dries (7 maanden). Tot voor kort was ze gelukkig getrouwd en had ze een heerlijk leven, tot haar man afgelopen Kerstmis totaal onverwacht zijn koffers pakte en vertrok. Op kekmama.nl schrijft ze openhartig over alles wat ze sindsdien doormaakt. Deze week: Moederdag.
De leukste zondag van het jaar komt er weer aan. Een die zal dit jaar voor mij confronterend zijn: het is de allereerste met twee kinderen in plaats van één, en de allereerste als alleenstaande moeder.
Het is natuurlijk niet vreemd dat dagen zoals deze emoties oproepen en mijn ogen vochtig worden bij het zien van de eerste moederdagcommercial, waarin alle vaders van Nederland worden herinnerd om hun vrouw en de moeder van hun kind(eren) niet te vergeten op 14 mei. Er wordt zonder enige schaamte zelfs opgeroepen eens een flinke duit in het zakje te doen om moeders in het zonnetje te zetten. Pas nu realiseer ik me hoe doorgeslagen we zijn in Nederland. Ik lees op Facebook dat er zelfs een nieuwbakken moeder is die twijfelt of ze een leren jack of pumps zal vragen voor Moederdag.
Helaas bezwijk ik ook onder de commerciële druk en bestel ik drie shirts. Met een #MOM, #KID en #BABY variant maak ik, samen de jongens, straks de blits en die outfit kan ik, lekker praktisch, daarna ook nog prima aan. Als ik een dag later het pakket ontvang, open ik de doos tóch met een paradoxaal gevoel. Ik kan me werkelijk niet heugen dat wij ooit iets voor mijn moeder kochten voor Moederdag of erger nog, dat mijn moeder een wensenlijstje had. Mijn moeder was al tevreden met een zelfgemaakte tekening, een té hard gekookt ei en een boterbloempje uit eigen gazon.
Als ik Jan en Dries ophaal op het kinderdagverblijf komt er enthousiast een ingepakt moederdagcadeau uit de tas tevoorschijn. Een opmerking van een vader die roept dat ik dat nog helemaal niet mag zien en dat Jan het thuis moet verstoppen, negeer ik. Ik kus Jan en zeg dat ik heel erg blij ben met het cadeau en ik bijna niet kan wachten tot zondag omdat ik zo benieuwd ben wat erin zal zitten. Erg lang hoef ik daar niet op te wachten, want al snel klinkt een ‘Er zit een fotolijstje in, mam’ door de hal. Ik schiet vol. Mijn lieve Jan, die zo zijn best heeft gedaan voor mij. Daar kan niks tegenop.
Aanstaande zondag zal een rare dag worden als ik zelf mijn eitje kook, de broodjes afbak en de 3 ingepakte shirts op een dienblad leg om vervolgens Jan en Dries wakker te maken. Maar aanstaande zondag zal ook een euforische dag worden omdat ik het toch maar mooi alleen doe met mijn jongens en ik zeker weet dat ze blij zijn met mij als moeder. Ik zal enorm enthousiast reageren bij uitpakken van het zelfgemaakte fotolijstje en het shirt vol trots dragen. Commercie of niet: er is geen moeder in Nederland trotser op die drie letters dan ik. #MOM.
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
We bereiden ons maandenlang voor op dé grote dag: de bevalling. Bevalplan? Check. Pufcursus? Check. Maar van presentatrice Shelly Sterk mogen we ons best vaker focussen op de periode ná de geboorte, het herstel: “Je lichaam is de volgende dag echt niet klaar voor een wandeling van tien kilometer achter de kinderwagen.”
