Column Lieve: ‘Mijn kleine Dries heeft nooit één verjaardag samen met zijn ouders gevierd’
Beeld: Getty
Lieve (30) is moeder van Jan (3) en Dries (1). Ze was gelukkig getrouwd, tot haar man afgelopen Kerstmis totaal onverwachts zijn koffers pakte. Voor Kek Mama schrijft ze over alles wat ze sindsdien doormaakt. Deze week: de eerste verjaardag van zoon Dries, die best confronterend is.
Dinsdagavond gaat de deurbel. Mijn lieve vriendin staat op de stoep om me te komen helpen. Dries ligt al in bed en Jan zit vol verwachting te wachten op wat komen gaat. Ik loop naar zolder en pak uit een verhuisdoos een zak met slingers. Morgen wordt Dries precies 1 jaar. Samen met een opgewonden Jan en mijn vriendin versieren we de kamer. Een lange slinger van de voorkant naar de achterkant, ballonnen en een vlaggenlijn in de tuin. Jan vindt het prachtig en zet de ingepakte cadeaus bij de stoel van zijn kleine broertje.
Niet meer dan romantisch idee
Als Jan eindelijk slaapt, overzien mijn vriendin en ik het afgelopen jaar. 365 dagen geleden zat ik met een enorme toeter zenuwachtig tv te kijken in afwachting van mijn geplande keizersnede. Mijn ex en ik wisten allebei dat hij nog geen 24 uur later al ter wereld zou zijn. We hadden de enveloppen al geschreven en opvang voor de aankomende vier weken rond. Zo slecht als we voorbereid waren bij de eerste, zo goed waren we dat nu. Samen konden we de wereld aan. Dat ‘samen’ bleek 7 maanden later niet meer dan een romantisch idee.
‘Lang zal ze leven’ zingen
Reikhalzend had ik bij Jan uitgekeken naar zijn allereerste verjaardag, maar bij Dries was het een ander verhaal. Ik wist dat dit wel eens mijn laatste baby kon zijn. Koesteren wilde ik hem, zo lang mogelijk klein houden, onschuldig en onwetend. Als ik mijn twee jongens de volgende ochtend aan de versierde ontbijttafel zie zitten en Jan met zijn lieve hoge stemmetje ‘Lang zal ze leven’ hoor zingen, voel ik de tranen in mijn ogen. Van verdriet maar ook van geluk. Wat een confronterend moment; mijn lieve kleine Dries heeft nooit één verjaardag samen met zijn ouders gevierd. Het komt harder binnen dan gedacht. Een moment later schrik ik op door het gelach van beiden: de feestmuts van Dries is tot over zijn ogen gezakt. Wat een mooi stel, en wat fijn dat ik met hen samen ben op deze mooie dag.
Trots op dit gezin
De hele dag stromen de felicitaties binnen, vrienden en familie komen langs voor een gebakje, en kleine Dries is het stralende middelpunt. Hij geniet zichtbaar. En ik ook. Want hoe anders ik me het ook had voorgesteld een jaar geleden, ik mag én kan apetrots zijn. Trots op dit gezin dat helemaal van mij is. En ook al ontbreekt er een papa, een gezin zijn we zeker. Met ons drieën kunnen wij de wereld aan en kijk ik nu al uit naar volgend jaar, want wie weet zitten we er dan nóg wel fijner bij dan nu.
