Column Lieve: ‘In een paar uur tijd verwerkte ik, met wat foto’s, de afgelopen tien maanden’

Lieve

18 oktober, 2017 - 14:23

Leestijd: 3 minuten

Een aantal weken geleden legde ik mijn telefoon even op het dak van de auto om Dries zijn gordel om te doen. 7 kilometer later miste ik hem ineens maar was het kwaad al geschied: mijn telefoon was totaal gecrasht en niet meer te redden. Eigenwijs als ik ben, had ik nog nooit een back-up gemaakt en had ik alle foto’s opgeslagen op mijn telefoon in plaats van op de simkaart. Ik was dus alles kwijt.
 

Up-to-date

Toen mijn schoonmoeder afgelopen week een foto zocht in haar bestanden om aan mij te laten zien, zag ik alle foto’s die ik haar stuurde. Van de allereerste ontmoeting tussen haar en de kinderen tot Jan met een boek in de bibliotheek. Als ze tijd had, zou ze een selectie doorsturen zodat ik weer een beetje up-to-date zou zijn.

Die avond kwam de ene foto na de andere foto binnen. De eerste foto’s van mijn huisje waar ik zo trots op was. Rogier en ik die aan het schilderen zijn, foto’s bij IKEA, de verhuizing. Foto’s van de allereerste verjaardag van Dries. Dries met een feestmuts, Dries met een cadeau, Dries met een taartje. Ongeveer vijftig selfies van Rogier en mijzelf, dolgelukkig en verliefd. De eerste plaatjes van Rogier met de kinderen. Onze allereerste vakantie met zijn drieën en een week later met z’n vieren. Een serie van de kinderen op het zonovergoten strand, gevolgd door een serie van een ingestorte voortent en één grote modderpoel voor de caravan.
 

De herinneringen kwamen binnen

Die avond stroomde, bij het binnenkomen van de ene na de andere foto, ook de ene na de andere traan. Herinneringen van een levens veranderende gebeurtenis kwamen letterlijk één voor één binnen. Foto’s waarop alleen ik zie hoe ik me werkelijk voelde. Verdrietig en boos, maar toch ook gelukkig met mijn nieuwe huis, Rogier en mijn allerliefste kinderen. Foto’s van Dries met zijn feestmuts, lachend. Ik weet als enige dat ik daarna keihard stond te huilen in de keuken. De allereerste verjaardag van mijn zoon, helemaal alleen, zonder de man waarmee ik een jaar daarvoor nog dolgelukkig lag te kijken naar die wolk van een baby vanuit mijn ziekenhuisbed.

Toch overheerste die avond de tranen van geluk. Want wat waren Jan en Dries veranderd, wat waren ze groot geworden, letterlijk en figuurlijk. Jan die in een paar maanden tijd was veranderd in een echte kleuter. Die tegenwoordig koffie kan zetten en de tafel afruimt. De groeiende band tussen de jongens en Rogier. Echte liefde tussen hen drieën, gevat in één plaatje. Onze allereerste ‘gezinsfoto’ waarop we allemaal stralen en ik glim van geluk.
 

Tijd voor een backup

Die avond verwerkte ik in een paar uur tijd, door een paar foto’s, de afgelopen tien maanden. Dankbare, gelukkige en hartverwarmende momenten met hier en daar een zwarte, scherpe en rauwe rand. Allemaal foto’s met verschillende ladingen maar allemaal foto’s die ik niet had willen missen. Tijd dus voor een back-up, het installeren van een fotoboekenapp en het direct bestellen van een album zodat Dries later ook nog eens kan terug kijken op die bijzondere, mooie, fijne dag waarop we het voor eerst écht alleen deden als gezin.