Kek Mama-columnist Anke Laterveer is single moeder en schrijft supereerlijk en uitgesproken over wat ze meemaakt of wat haar opvalt.
“Mama, ik weet niet of het wat wordt met de nieuwe oppas, hoor.” “O? Waarom niet?” We hebben al een oppas, een hele leuke, maar die kan niet altijd, dus zocht ex een oppas voor erbij. Ik heb haar nog niet gezien. Ze is door de kritische keuring van mijn ex gekomen, dus ik ben zeer benieuwd wat er niet goed aan haar is. Hij is meestal erg goed in dat soort dingen.
“Nou ja, ze is zo…” Jakob zoekt naar woorden. “Ze is gewoon zo normaal.” Hij spreekt het laatste woord uit alsof het iets vies is. Normaal. Ik vind dat altijd een beetje een raar woord. Want wat is dat dan? Als je het aan honderd mensen vraagt, krijg je honderd antwoorden. Toch zijn wij het duidelijk niet. Maar waarom dan? “Omdat het bij ons best vaak een troepje is”, zegt mijn zoon. “En omdat jij er heel anders uitziet dan andere moeders”, vult mijn dochter aan. “Omdat onze kat gromt als een hondje”, zegt hij. “En omdat ik andere hersenen heb.” “Omdat we geen vlees eten.” “Omdat we geen tv hebben.”
Terwijl ik om mijn oren geslagen word met redenen waarom we niet normaal zijn, denk ik aan mijn eigen jeugd. Ook zonder tv. Liever naar een demonstratie tegen kernwapens dan naar de Efteling. Door mijn moeder gemaakte kleren en geknipte haren. Duidelijk niet normaal. Altijd anders dan de anderen. En wat vond ik dat erg. Wat had ik graag erbij gehoord, al wist ik nooit zo goed waar dat dan precies bij was.
Dat is nu wel anders. Ik ben gewoon mijn eigen groepje. Ik hoor bij mij. En bij Jakob en Hannah. Wij zijn onze eigen cool kids. En ik zou niet anders willen. Maar dat ik dat zo gezellig vind, zegt natuurlijk niets over hen. “Zouden jullie graag normaal zijn?” vraag ik voorzichtig. (Stel dat ze ja zeggen, wat moet ik doen dan? Andere ouders voor ze zoeken?) “Neeeee!” roepen ze allebei heel hard. “Wij willen lekker zo blijven. Met rare grapjes en een oppas met lange haren en glitternagellak, ook al is hij een jongen.” Opgelucht zucht ik. Ze springen boven op me. Groepsknuffel voor de cool kids.
Die avond komt er een appje van de nieuwe oppas: “Ik zie er toch vanaf.” “Gelukkig”, zucht Jakob de volgende ochtend. “Wil je dan nu gewoon weer een gekke oppas zoeken?” Dat beloof ik. Omdat ik graag wil dat mijn kinderen zich gelukkig voelen bij hun oppas. En dat is dan voor een keertje eigenlijk heel erg normaal.
Anke Laterveer (36) is schrijfster en deelt met haar ex-man de zorg voor hun kinderen Jakob (7) en Hannah (6). Mail Anke op anke@kekmama.nl.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Naomi (30) werkt in duurzaamheidscommunicatie bij een gemeente en is getrouwd met Youp (33). Samen zijn ze de trotse, soms oververmoeide ouders van tweeling Ties en Evi (bijna drie). Verwacht in deze column geen opvoedadviezen, maar wel veel liefde, chaos en herkenbare peuterperikelen uit het leven van een tweelingmoeder. Je kunt haar ook volgen op Instagram: […]
Emoties kunnen je dag maken of breken, en soms voelt het alsof je verdwaalt in een eindeloze doolhof van gevoelens. Maar stel je eens voor dat je als kind gezonde manieren heeft ontwikkeld om die wirwar te ontrafelen. Dat noemen we emotionele intelligentie: het vermogen om je eigen emoties te herkennen, te benoemen en te […]
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
De hoogzwangere Anouk Maas (38) heeft zich op Instagram uitgesproken over een opvallende ervaring tijdens een concertbezoek. Ze was verbaasde zich over het gedrag van haar medebezoekers.
