Van de avontuurlijke vrouw die Yvonne (34) ooit was, is niets meer over. Ze is elke dag bang dat haar iets overkomt en haar kleuterzoon alleen achterblijft.
“Sinds ik moeder ben geworden, ben ik bang dat mij iets overkomt en mijn zoontje van vier alleen achterblijft. Die angst kan me zomaar ineens midden op de dag overvallen. Ik word duizelig, krijg hartkloppingen en buikpijn. Vorige week vrijdag bijvoorbeeld, wilde ik naar de markt om lekkere bolletjes te halen voor tussen de middag. Maar halverwege werd ik bevangen door hevige, onredelijke angst en bezorgdheid die het zweet over mijn rug deden lopen. Ik heb me omgedraaid en ben naar huis gegaan. Dan maar geen bolletjes. Laatst overkwam me hetzelfde toen ik op de fiets boodschappen wilde doen. Ik kan het niet meer precies terughalen, misschien werd ik aan het schrikken gebracht door een auto – het was alsof een onbeduidend incident de angstgolven aan het rollen bracht. Ik weet dat mijn vrees op niets is gebaseerd, maar juist die ongeworteldheid maakt de paniek gemener en onverwachter. Het liefst zou ik aan de schoolpoort gaan staan om persoonlijk te controleren of mijn zoontje wel echt door de BSO wordt opgehaald. Achter een boom gluren of hij niet alleen achterblijft op het schoolplein.
Wekelijks last van
Toen er een invaljuf was, heb ik tot drie keer toe gebeld of de BSO hem wel had opgehaald. Pas toen ik hoorde dat hij zoet zat te spelen met de andere kinderen, kon ik ontspannen. Ik weet dat ik met dit soort overbezorgdheid de angst alleen maar in de kaart speel, maar ik kan het niet stoppen. In het begin had ik er zo eens in de maand last van, nu is het wekelijks en soms houdt die verlamming dagenlang aan. Nog even en mijn zoon gaat er last van krijgen, dat mag ik nooit toestaan. Hoe doen andere moeders dat? Als ik hem ophaal van school ga ik altijd veel te vroeg van huis, om uit te sluiten dat ik ook maar een minuut te laat kom. Op een kinderfeestje kwam hij eens stoer vragen of hij mocht blijven logeren. Ik kon hem dat onmogelijk weigeren, maar ik heb wel die moeder gevraagd of ze de deur goed op het nachtslot deed. Jaja, zei ze lachend, en ik doe ook het traphekje dicht. Ik lachte schaapachtig mee. Het is ook om je te bescheuren, als het allemaal niet zo beklemmend was.
Gebeld door een onbekende vrouw
Voor de geboorte van mijn zoon was ik een ondernemende vrouw die skydiven hoog op haar bucketlist had staan, nu durf ik niet eens meer met vriendinnen uit. Ik ben bang om in de auto te stappen en de macht over het stuur kwijt te raken. Als passagier in de auto bij iemand anders is zo mogelijk nog enger, want dan geef ik de controle uit handen. Wie zorgt er voor mijn kereltje als ik er niet meer ben? Hij heeft alleen mij. Ik voed hem in mijn eentje op. Zijn vader verdween toen ik drie maanden zwanger was. Op een avond werd ik gebeld door een onbekende vrouw die een notitie had gevonden waarop een afspraak stond met mijn vroedvrouw. Zij wilde weten wat dit te betekenen had, aangezien zij al jaren met deze man – mijn vriend dus – samenwoonde. We hebben een uur aan de telefoon gezeten. Al die maanden dat we samen waren, was hij dus ook met haar en ik had nooit iets gemerkt. Ik voelde me vol slagen belachelijk door zijn bedrog en met deze vrouw sprak ik af dat we beiden met hem zouden breken. Dat is gebeurd, maar ik was behoorlijk uit het veld geslagen en de rest van mijn zwangerschap moest ik in het reine zien te komen met mijn kennelijke onvermogen mensen en situaties juist te schatten.
Het beïnvloedt je leven
In diezelfde tijd overleed mijn vader na een complicatie in het ziekenhuis. Ik ben bevallen in een periode dat de wereld mij intens onveilig voorkwam. Toen begon het, de angst en de paniek. Eerst onmerkbaar en sluipend, daarna steeds venijniger. Mijn diepe ongerustheid bepaalt intussen niet alleen mijn stemmingen, maar beïnvloedt ook keuzen die op het eerste gezicht niets met mijn zoontje te maken hebben. Ik ben zelfs op zoek gegaan naar een andere baan omdat ik voor mijn werk in de spits in de auto moet zitten, iets waar ik steeds minder goed tegen kan. Carnaval heb ik afgezegd, omdat ik dan twee uur moet reizen en ik mag sowieso van mezelf niet meer dan twee glazen wijn drinken. Ik moet helder zijn voor als er gevaar dreigt.
'Ik moet af van die controlezucht'
Tot voor kort had ik er nooit zoveel over gesproken met anderen, maar vorige week beaamde een goede vriendin van mij wat ik al vermoedde: mijn bezorgdheid heeft de vrouw die ik was totaal buitenspel gezet. Steeds vaker zijn er momenten dat ik mezelf niet meer leuk vind, omdat ik altijd maar nee zeg. Geen wonder dat vriendinnen me minder vaak meevragen en naar de Toppers gaan zonder mij. Er moet een einde komen aan deze dwangbuis. Binnenkort ga ik maar eens op zoek naar een psycholoog. Niet dat ik depressief ben, integendeel, ik geniet enorm van mijn kind. Ik moet alleen af van die controlezucht.
'Het liefst ben ik altijd bij mijn zoon om hem voor gevaar te behoeden'
Het gelukkigst ben ik op zondagochtend als mijn zoontje en ik een film opzetten en er iets lekkers bij pakken. Deze zondag was dat The Polar Express. Ik keek naar dat blonde hoofdje en dacht: het liefst ben ik dag en nacht bij je om je voor alle gevaar in de wereld te behoeden. Had ik maar net als andere vrouwen de zorg met zijn vader kunnen delen, dan was het nooit zo uit de hand gelopen. Het is niet gelukt een goede omgangsregeling te treffen. De vader ziet zijn zoon nooit. Misschien zou een nieuwe man helpen, al ben ik daar ook huiverig voor. Ik vind het ontzettend moeilijk anderen toe te laten in het leven van mijn kind. En dus vertaalt wat ik moederliefde noem, zich in de verstikkende en toe nemende vrees de greep op ons leven te verliezen.”
Dit artikel staat in Kek Mama 02-2016
