Annet: ‘Ik nam het kerstdiner over van mijn schoonmoeder, de grootste fout die ik ooit gemaakt heb’
Denk je iets liefs te doen, is je schoonmoeder er al een heel jaar boos om. Annet can’t win.
Fotografie: Paulien van Beusekom
Mijn dochter is tweeënhalf en een paar weken geleden ontvingen wij de basisschool-brief. Dat betekent dat we nu al een basisschool voor haar moeten kiezen.
Sterker nog: we moeten drie scholen kiezen en daar een heuse ‘top 3’ van maken. Daarna is het maar afwachten of onze dochter wordt gekozen voor een van die scholen naar wens. Ik was best verbaasd toen ik dat las, in die basisschool-brief, want ik woon nou niet bepaald in een stad als Amsterdam. Ik ging zelfs nog even twijfelen en besloot mijn voordeur uit te wandelen om het te checken. Toen ik niet direct overreden werd door vijf Birò’s, drie trams en een bakfiets kon ik concluderen: nee, ik woon écht niet in Amsterdam.
Ik vind het maar lastig, kiezen welke onderwijsvorm bij mijn kind van tweeënhalf past. Zo heb je het Montessori-onderwijs, waar kinderen hoofdzakelijk veel zelf mogen doen. Dat past helemaal bij de levensfilosofie van mijn dochter, dat ‘zelluf doen’, ware het niet dat veel dingen die zij ‘zelluf doet’ catastrofaal mislukken.
Dan heb je Jenaplan-onderwijs, waar ze werken met stamgroepen waar kinderen van verschillende leeftijden in zitten. Het heeft een sterke sociale focus. Nu zou je mijn dochter best sociaal kunnen noemen. Tenminste, als je even vergeet dat ze met regelmaat de harses van een ander kind op de opvang in ramt, omdat ze niet bijster goed is in speeltjes delen.
Dan heb je de vrije school, waar vooral veel creatief gedaan wordt. Ik kan de meest recente tekening van mijn dochter invoeren als bewijsstuk A om te beargumenteren waarom ik ook bij deze onderwijsvorm mijn twijfels heb.
En dan heb je natuurlijk nog alle basisscholen die een bepaalde geloofsovertuiging als basis hebben. Bij ons in de buurt heb je alle smaakjes, van protestants-christelijk tot islamitisch. Leuk en aardig allemaal, maar mijn peuter gelooft niet zoveel, behalve dat de wereld om haar draait.
Van een collega uit Amsterdam hoorde ik dat het daar toch nog een stapje verder gaat: ouders schrijven er vaak motivatiebrieven waarin ze vertellen waarom hun kind perfect bij de school naar keuze past. Het moge duidelijk zijn dat het maar goed is dat ik dat niet hoef te doen.
Tara (31) is moeder van dochtertje Rosie (2). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap‘ is nú te koop.