Fotografie: Paulien van Beusekom
Mijn kat is niet zo’n fan van mijn dochter. Dat kan iets te maken hebben met het feit dat zij het een leuk spelletje vindt om het beest te laten schrikken. En ook iets met het feit dat ze eigenlijk continu voor veel kabaal en totale chaos zorgt.
Toch, en de kat zal dat niet snel toegeven, lijken de twee behoorlijk op elkaar.
Zo kunnen ze allebei erg chagrijnig wakker worden na een dutje. De een communiceert dat gevoel van ongenoegen met iets meer decibel dan de ander, maar de chagrijnigheid is in beide gevallen ontzettend aanwezig.
Ze nemen het beide niet zo nauw met personal space. Voor de een (het kind) fungeer je sowieso als vleesgeworden klimrek. Als het voor kinderen juist voelt, gaan ze ook gerust óp je gezicht zitten. Daar wordt dan over gedaan alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
Katten vinden het ook fijn om heel erg op je lip te zitten, vooral als het niet uit komt. Als je achter je laptop een hele belangrijke mail zit te typen, gaan ze het liefst op je typende handen zitten. Op je toetsenbord, waardoor er plots ‘afoijaepriojaewrkjalkfja’ in je mail staat. Het feit dat hun anus hierbij direct contact maakt met jouw huid, boeit ze ook helemaal niks.
Peuters en katten zijn ook geen sterren in het accepteren van hulp. Als ik het in mijn hoofd heb gehaald om het Danoontje van mijn dochter te openen, terwijl ze dat ‘zelluf’ had willen doen, dan horen ze de gevolgen daarvan drie straten verder nog. Toen mijn kat laatst niet van een kastje naar beneden durfde te springen, was ik zo lief om hem er even af te tillen. Ik heb de oorlogswonden daarvan nog in mijn gezicht staan.
Ze zijn ook nogal kieskeurig, op een -vind ik- hypocriete manier. Als mijn kat al een inimini plasje in zijn kattenbak heeft gedaan, eist hij een verschoning. Dat vind ik nogal decadent voor iemand die zijn eigen poepgat schoon likt. Ik bedoel, zo hygiënisch ben je dan ook weer niet. Mijn dochter vist elk groen stukje uit haar maaltijden, want: vies, maar alle groene stukjes in haar neus worden smakelijk opgegeten. Dat zeg ik je: hypocriet.
Ze laten je altijd struikelen als je net een triljoen dingen in je handen hebt, ze houden niet van gesloten deuren, ze denken dat zij the center of the universe zijn en hun lompheid leidt vaak tot kapotte objecten. Het is maar goed dat ze schattig zijn, katten en peuters. Want ook dát hebben ze gemeen en daardoor vergeven we ze alles.
Tara (31) is moeder van dochtertje Rosie (2). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap‘ is nú te koop.
Die bekende ballen in de lucht houden, da’s voor iedere moeder een uitdaging, maar hoe doe je dat als je een succesvolle business runt? Kimberly Bosman deelt met Kek Mama hoe zij haar werk-privébalans in evenwicht houdt.
Ze is de hoogstgenoteerde vrouwelijke self-made miljonair in de Quote Top 100, maar dat was nooit haar doel. Sharon Hilgers van My Jewellery begon gewoon met fröbelen aan de keukentafel en van het een kwam het ander.
Tot 1956 werden vrouwen ontslagen als ze gingen trouwen. De tijden zijn sindsdien wel veranderd, zou je denken, maar zwangerschapsdiscriminatie komt helaas maar al te vaak voor. Marleen Staal merkte dat ze in de overdrive ging om zich te bewijzen toen ze zwanger was.
We doen het allemaal wel eens: een zak vol cadeautjes met Sinterklaas en iets extra’s met Kerst. Want: kinderen blij, wij blij. Maar té veel cadeautjes geven, kan op de lange termijn nadelen hebben.
Terugkijkend leidde ze een luxeleventje toen ze maar zestien uur per week werkte. Maar nadat haar huwelijk strandde is Vivian fulltime gaan werken, met een eeuwig schuldgevoel naar haar kinderen toe als gevolg.
Melissa Pieters (33) is getrouwd met Bilal (34), moeder van drie jonge kinderen (9, 6 en 2), influencer (@melisspieters op Instagram) en een bekeerde moslima. Hoe vliegt zij de decembermaand aan?