Patrick (53) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Ophef over een uitspraak van Monica Geuze van laatst. In haar podcast Geuze & Gorgels (nee, ik heb er zelf niet naar geluisterd) heeft ze schijnbaar gezegd dat ze de naam van haar zesjarige dochter Zara-Lizzy zou willen veranderen in die van haarzelf. Het meisje draagt nu de naam van haar vader, Monica’s ex Lars Veldwijk. Tot zover de namen van de betrokkenen.
Monica heeft natuurlijk een heel goed punt dat het belachelijk is dat haar dochter haar achternaam niet draagt. Waarom is het in Nederland überhaupt zo dat een kind bij de geboorte meestal de naam van de vader krijgt? Natuurlijk, de moeder heeft het kindje negen maanden gedragen moeten de bedenkers van dit ouderwetse systeem hebben gedacht; de vader wil ook binding met het kind dus laten we het zijn achternaam geven. Zoiets, even kort door de bocht.
Feit is dat bij een scheiding de kinderen meestal bij de moeder blijven en dan zou het volgens mij voor de rust en duidelijkheid best handig zijn als het kind de naam van moeder zou hebben. Dus ik snap Monica wel. Wat dat betreft. Want zoals zij het ziet zou dan de achternaam van de vader van haar kind vervallen. Iemand die dat vindt slaat in mijn ogen dan de plank behoorlijk mis. Tenzij er sprake zou zijn van mishandeling of wangedrag door de vader ten opzichte van het kind in welke vorm dan ook mag een kind nooit zomaar de naam van haar vader ontnomen worden.
Dat ruikt naar wraak op de ex over de rug van het kind. Daarmee zou je het bovendien een stukje van de eigen identiteit wegnemen. Veel kinderen vinden het al erg als ze de andere ouder (meestal de vader) niet
meer zien na de scheiding en dan ook nog zijn naam onvrijwillig verliezen… Dat is een egoïstische gedachte van de moeder als je het mij vraagt. Dat klinkt als ‘Ik vind mijn ex een lul en dus mijn kind ook.’ Dat is een vaak gemaakte fout in echtscheidingssituaties. Als moeder ben je dan zelf niet meer met je ex. Dat wil niet zeggen dat je kind die band ook kwijt wil.
Bij mij thuis hebben de drie kinderen voor wie ik de wettelijke verantwoordelijkheid heb mijn achternaam. Twee wonen er bij mij. Alleen, omdat mijn oudste een Zweedse moeder heeft en ze na onze scheiding ook naar een Zweedse basisschool ging en daar werd ingeschreven heeft zij toen ook de achternaam van haar moeder erbij gekregen. Dat is standaard zo in Zweden. En dat geldt voor meer landen. Als je aan het begin van het schooljaar de lijst met klasgenoten doorneemt zie je meteen wie er allemaal gescheiden ouders hebben, simpelweg door het gegeven dat die kinderen allemaal twee achternamen hebben. Die van vader én die van moeder. En zo zou het moeten zijn toch?
Als de liefde eindigt mag een kind nooit iets kwijtraken
Als een liefde eindigt mag een kind nooit iets kwijtraken. Die naam is energie, verbinding, liefde en zelfliefde. Het moet er juist de symbolische verbinding met beide ouders voor terugkrijgen; de achternaam van allebei. Hoe simpel kan het zijn? Nu is het natuurlijk wel mogelijk dat ouders er samen voor kiezen hun kinderen beide achternamen te geven bij de geboorte, maar bijna altijd wordt er gekozen voor slechts een. Maak het automatisch. Standaard. Dan is iedereen gelijk, moeder, vader en kind en acties zoals bij Monica zijn dan ook niet meer aan de orde. Ik deed een rondje langs kinderen die ik ken en bijna allemaal waren ze enthousiast over het idee van een extra achternaam.
Eerder schreef Patrick over de verhuizing met zijn kinderen naar Spanje. Lees hier waarom hij vertrok.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).