Beeld: Paulien van Beusekom
Patrick (54) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Ik zeg het maar gewoon: ik wil geen brave kinderen.
Niet nu, niet later, nooit. Tuurlijk, ik had vroeger ook dat ideaalplaatje. Zo’n kind dat “ja mama” zegt, glimlacht met tandpastasmile en keurig zijn sokken in de wasmand gooit. Nou. Hahaha. Wat naïef.
Ik heb ze in alle leeftijden, maar ik zit hier nu met een puber. En holy moly, wat een ervaring. Er wordt geschreeuwd, gezucht, ogen gerold, met deuren gesmeten. Soms zelfs met argumenten, en die doen het meeste pijn. “Jij luistert nooit!”, gilt ze dan, terwijl ik denk: kind, ik luister zó hard dat m’n trommelvliezen trillen. En als deze column haar onder ogen komt, ai… Ik denk dat ik vast een schuilkelder ga graven hier in de tuin.
Maar ergens, tussen die storm van hormonen en chaos, voel ik trots. Want dit — dit is precies wat ik wil. Een kind dat tegenspreekt. Eigen grenzen heeft. Dat vragen stelt, dat weigert zomaar te slikken wat de wereld haar voorschotelt. Want brave kinderen groeien op tot brave volwassenen. En brave volwassenen knikken ja bij onrecht. Ze zwijgen op kantoor, slikken hun mening in aan de keukentafel, doen wat “de baas” zegt, want dat hoort zo. En dan krijgen we een maatschappij vol volgzame werknemers, keurige burgers, en mensen die denken dat gehoorzaamheid hetzelfde is als goedheid.
Nee dank je.
Ik wil een kind dat denkt, voelt, praat, roept, schopt, twijfelt. Dat haar eigen pad zoekt, zelfs als dat betekent dat ik af en toe de wind van voren krijg. Want de wereld heeft geen behoefte aan meer volgzame soldaten. Fuck hogerhand.
Toen ze twee was, gooide ze met speelgoed als ze haar zin niet kreeg. Toen ze vier was, vroeg ze waarom de juf altijd gelijk had. Toen ze acht was, zei ze: “Dat is oneerlijk.” En nu, als puber, is het volume gewoon wat opgeschroefd. Maar de kern is hetzelfde: een kind dat voelt dat ze iets te zeggen heeft.
En ja, soms verlang ik naar stilte. Naar een dag zonder strijd, zonder deuren die trillen in hun sponningen. Maar dan besef ik: elke discussie is een teken van groei. Elke “waarom” is een zaadje van bewustzijn.
Ik wil dat ze leert luisteren — niet gehoorzamen. Dat ze leert nadenken — niet volgen.
En ik wil dat ze weet dat ze fouten mag maken, haar stem mag gebruiken, en dat ik haar liefheb, ook als ze brult dat ze me haat. Want later, als ze de wereld in trekt, wil ik dat ze stevig staat. Dat ze kritisch is, empathisch, moedig en dat ze mooie praatjes, beloften, manipulaties en smerige spelletjes op ieder niveau doorziet.
Dat ze niet buigt voor “omdat het zo hoort”.
Dat ze durft te zeggen: nee, dit klopt niet.
Dus ja, ik heb mijn handen vol aan haar. Maar liever dat, duizend keer liever dat, dan een kind dat keurig stil is.
Liever storm dan stilte.
Liever vuur dan volgzaamheid.
Liever een mens dan een marionet.
Meer lezen van Patrick? Hier vind je al zijn andere columns.
Kan jouw kind niet tegen kriebelende labels in kleding? Of raakt het van slag als er plots iets verandert in de planning? Dan kan het zijn dat je kind hoogsensitief is. Natasja Ruysink is opvoed- en gedragsdeskundige en legt uit hoe je hoogsensitiviteit bij je kind kunt herkennen en geeft praktische tips om je kind […]
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Mireille, wiens man een plan heeft waar ze niet achter staat.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Dingen uitproberen hoort er wel een beetje bij als je tiener bent. Alleen sommige tieners hebben er niet de handigste timing voor. Bijvoorbeeld een schoolpauze, waarna ze ziek worden in de klas. En dan word je moeder dus gebeld.
Patrick (54) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
De familie Deijs heeft de afgelopen tijd meer voor haar kiezen gekregen dan je iemand zou toewensen. In Een Huis Vol Herinneringen zien we hoe vader Marcel samen met een paar van zijn kinderen terugblikt op een periode die hun gezin behoorlijk door elkaar heeft geschud.