Beeld: Paulien van Beusekom
Patrick (54) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Ik zeg het maar gewoon: ik wil geen brave kinderen.
Niet nu, niet later, nooit. Tuurlijk, ik had vroeger ook dat ideaalplaatje. Zo’n kind dat “ja mama” zegt, glimlacht met tandpastasmile en keurig zijn sokken in de wasmand gooit. Nou. Hahaha. Wat naïef.
Ik heb ze in alle leeftijden, maar ik zit hier nu met een puber. En holy moly, wat een ervaring. Er wordt geschreeuwd, gezucht, ogen gerold, met deuren gesmeten. Soms zelfs met argumenten, en die doen het meeste pijn. “Jij luistert nooit!”, gilt ze dan, terwijl ik denk: kind, ik luister zó hard dat m’n trommelvliezen trillen. En als deze column haar onder ogen komt, ai… Ik denk dat ik vast een schuilkelder ga graven hier in de tuin.
Maar ergens, tussen die storm van hormonen en chaos, voel ik trots. Want dit — dit is precies wat ik wil. Een kind dat tegenspreekt. Eigen grenzen heeft. Dat vragen stelt, dat weigert zomaar te slikken wat de wereld haar voorschotelt. Want brave kinderen groeien op tot brave volwassenen. En brave volwassenen knikken ja bij onrecht. Ze zwijgen op kantoor, slikken hun mening in aan de keukentafel, doen wat “de baas” zegt, want dat hoort zo. En dan krijgen we een maatschappij vol volgzame werknemers, keurige burgers, en mensen die denken dat gehoorzaamheid hetzelfde is als goedheid.
Nee dank je.
Ik wil een kind dat denkt, voelt, praat, roept, schopt, twijfelt. Dat haar eigen pad zoekt, zelfs als dat betekent dat ik af en toe de wind van voren krijg. Want de wereld heeft geen behoefte aan meer volgzame soldaten. Fuck hogerhand.
Toen ze twee was, gooide ze met speelgoed als ze haar zin niet kreeg. Toen ze vier was, vroeg ze waarom de juf altijd gelijk had. Toen ze acht was, zei ze: “Dat is oneerlijk.” En nu, als puber, is het volume gewoon wat opgeschroefd. Maar de kern is hetzelfde: een kind dat voelt dat ze iets te zeggen heeft.
En ja, soms verlang ik naar stilte. Naar een dag zonder strijd, zonder deuren die trillen in hun sponningen. Maar dan besef ik: elke discussie is een teken van groei. Elke “waarom” is een zaadje van bewustzijn.
Ik wil dat ze leert luisteren — niet gehoorzamen. Dat ze leert nadenken — niet volgen.
En ik wil dat ze weet dat ze fouten mag maken, haar stem mag gebruiken, en dat ik haar liefheb, ook als ze brult dat ze me haat. Want later, als ze de wereld in trekt, wil ik dat ze stevig staat. Dat ze kritisch is, empathisch, moedig en dat ze mooie praatjes, beloften, manipulaties en smerige spelletjes op ieder niveau doorziet.
Dat ze niet buigt voor “omdat het zo hoort”.
Dat ze durft te zeggen: nee, dit klopt niet.
Dus ja, ik heb mijn handen vol aan haar. Maar liever dat, duizend keer liever dat, dan een kind dat keurig stil is.
Liever storm dan stilte.
Liever vuur dan volgzaamheid.
Liever een mens dan een marionet.
Meer lezen van Patrick? Hier vind je al zijn andere columns.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van een lezer. Deze week het verhaal van Marlies (34), moeder van twee dochters van vijf en drie jaar. Ze merkt dat haar schoonmoeder haar oudste kleindochter duidelijk voortrekt en dat begint pijn te doen.
Moeders maken de gekste dingen mee, zo ook Soof (30), die tijdens een bezoekje aan haar schoonmoeder ineens met een wel héél bijzonder ‘souvenir’ naar huis ging: de poepluiers van haar baby.
Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van onze lezers. Deze week vraagt Sophia (30) zich af: hoe maak ik mijn schoonmoeder bewust dat mijn dochters twee verschillende kinderen zijn en niet van dezelfde cadeautjes houden?
In 1949 werd in het Verenigd Koninkrijk na zeven jaar eindelijk de suiker- en snoeprantsoenering opgeheven. Iedereen stortte zich op de lekkernijen, inclusief zwangere vrouwen. Dat had verrassende effecten op hun kinderen later in het leven.
Drie jaar later en heel wat centimeters groter: de familie Zeldenrust uit Werkendam is terug!Vanaf 4 november zijn ze opnieuw te zien in de KRO-NCRV-jubileumserie Een huis vol herinneringen, die wordt uitgezonden ter ere van twintig seizoenen van het populaire programma Een huis vol.
Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van onze lezers. Deze week het dilemma van de 36-jarige Lourdes die niet weet wat ze moet doen met de angst van haar kleuter. Haar zoontje is namelijk erg bang in de auto.