Beeld: Paulien van Beusekom
Patrick (54) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Lieve mannen en vrouwen zonder kinderen,
Niet omdat jullie ze niet wilden. Niet omdat jullie kozen voor carrière, vrijheid, verre reizen of een strak interieur zonder speelgoed. Maar omdat het leven het gewoon niet gaf. Jullie staan niet op Moederdagkaartjes. Jullie worden niet geroepen met ‘mama’. Jullie huis ruikt niet naar Zwitsal. En toch verdienen jullie een ode, aandacht, liefde en erkenning. Want verdorie wat kan het heftig zijn om je kinderwens niet uit te zien (en vooral voelen) komen. Mannen hoor je er zelden over. Die gaan gamen. Of drinken, of overdreven veel wielrennen. Een verdriet in stilte dat verdrongen wordt. Vrouwen zonder kinderen niet.
Misschien omdat iedereen altijd alleen aan vrouwen vraagt waarom ze geen kinderen hebben en er geen ontsnappen aan is. Ik ken er meerdere. Vriendinnen die alles deden, lieten, probeerden. Spuiten, slikken, tellen, hopen, wachten. Steeds opnieuw. Iedere maand met ingehouden adem, iedere bloeding een mokerslag. Eén vriendin vertelde me dat ze precies één dag zwanger is geweest. Eén. Die dag noemde ze de mooiste dag van haar leven. Ze wist het meteen, haar lichaam zong. En ze huilde toen ze het me vertelde – jaren later nog steeds. Omdat het daarna misging. Omdat het nooit meer kwam. Omdat die ene dag haar enige dag bleef.
Een andere vriendin weet: als een vriendin zegt dat ze zwanger is, is het einde vriendschap. Niet omdat ze het die ander niet gunt. Juist omdat ze het haar zó gunt, en het zó’n pijn doet. De verhalen over de kleur van baby’s eerste poep, het slaapritme, de fopspeen met ingebouwde thermometer – het is als zout in een wond die maar niet geneest. En zo verdwijnt weer een vriendschap, stukje bij beetje, de stilte groeit tussen de regels door. Alles om de confrontatie met de eigen pijn niet te hoeven aangaan.
Wij ‘ouders’ vergeten die vrouwen vaak. We hebben het druk met onze kinderen, met schoolappgroepen, met slapeloze nachten en het organiseren van kinderfeestjes in binnenspeeltuinen waar de koffie altijd vies is. We mopperen op de rommel, op het lawaai, op het constante ‘mamaaaa!’ en ‘papaaaa!’. En we vergeten soms dat er vrouwen zijn die een moord zouden doen om wakker te worden van een kind van wie voor de vierde keer de luier is doorgelekt.
En ik snap het ook. Het leven gaat door. Ook als de baarmoeder leeg blijft. Je leert lachen, feesten, werken, leven. Maar het litteken zit diep. En dat mag benoemd worden. Dat moet zelfs.
Dus dit is voor jullie. Voor de vrouwen (en al die in stilte lijdende mannen) die een kamer in huis hadden gereserveerd, een naam in gedachten hadden, een knuffeltje op zolder bewaren. Voor wie met tranen in de ogen langs babyfoto’s scrollen, maar tóch een like geven. Voor wie steeds opnieuw probeerden, tot hun lijf – of hun hart – niet meer kon.
Jullie zijn geen ‘geen moeders’, geen ‘geen vaders’. Jullie zijn mannen en vrouwen met een moeder- en vaderhart zonder kind. En dat is misschien wel de dapperste vorm van ouderschap die ik ken. Laten wij ‘ouders’ ook hen iets vaker zien, hen eren, en hen met onze aandacht en erkenning zachtjes aanraken, zoals een baby dat had kunnen doen en in een andere dimensie misschien iedere keer ook doet.
Liefs, Patrick
Meer lezen van Patrick? Hier vind je al zijn andere columns.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Steeds de Insta van je ex checken helpt niet om over je scheiding heen te komen, dat snapt Renée heus wel. Maar zich verliezen in het partyen op Ibiza lukt haar ook niet. Totdat ze na een toevallige ontmoeting alsnog weet te ontdooien. En hoe.
Geke (@gekeborn) is 28 jaar, verloskundige, echoscopist, anticonceptiespecialist, auteur en maakt daarnaast de podcast Zwanger & Zo. Hierin deelt ze verloskundige informatie en positieve bevallingsverhalen om aanstaande ouders te inspireren en ervaringen te delen. In haar column neemt ze ons mee in haar onregelmatige leven als verloskundige.
Soms gebeurt het opeens: je kind wil een rigoureuze verandering in zijn uiterlijk. Waar je zelf nog denkt aan knipbeurten van een paar centimeter, komt je zoon doodleuk met een ander idee bij de kapper. Het overkwam Sam.
Het leek een gewone dinsdagavond in huize Jelies. Tot dochter Johni ineens zó verstopt zat, dat haar lichaam een andere uitweg zocht. Spoiler: het ging niet via beneden.
Je denkt: vakantie in Canada, dat wordt sightseeing, maple syrup proeven en selfies bij de Niagara Falls. Maar voor Saskia (45) liep het nét iets anders. Zij ging op reis met haar man en dochter en kwam terug met… een baby. En nee, dat stond niet in de planning. Sterker nog: ze had geen idee […]
Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van onze lezers. Deze week het dilemma van Anne-Roos (36). Haar peuter is bang voor oma. Anne-Roos wilt haar kind de ruimte geven, maar ziet ook de teleurstelling bij haar schoonmoeder die niets liever wil dan knuffelen en spelen met haar kleinkind.