Beeld: Paulien van Beusekom
Patrick (54) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Mijn kids en hun mobieltjes. Ik weet niet of je weleens geprobeerd hebt aan een dood paard te trekken. Niet figuurlijk dan, hè. Geen beweging in te krijgen. Nou, zo voelt het hier als ik mijn kinderen probeer los te weken van hun telefoons. Je trekt, je praat, je zucht, je foetert — maar het resultaat blijft hetzelfde: een emotieloos hoofd boven een schermpje. Glazige blik. Zweetvingers. En een soort digitale verlamming die elk initiatief, elke vonk van spontaniteit, effectief de nek omdraait.
Laat me eerlijk zijn: ik zie heus ook de voordelen. Ze vinden de weg naar uitjes en vriendjes via Google Maps, sturen me een appje als ze bij een vriendin blijven eten (nou ja, die ene keer), ze chatten tot ’s avonds laat met vrienden en klasgenoten en ze spreken dankzij een stroom aan YouTube-filmpjes waanzinnig goed Engels. Maar het gemak waarmee dat scherm hun hele wereld overneemt, is ronduit eng. En wat nog enger is: dat ik er soms zelf ook in meegezogen word. Even checken of de app van school iets zegt — vijf minuten later zit ik een video te kijken over een kat die leert skateboarden. Niemand is veilig.
Maar terug naar de kinderen. Probeer ze maar eens van dat ding af te krijgen zonder ruzie. Ik heb het geprobeerd met redelijkheid (“Lieverd, zou je even willen helpen met de tafel dekken?”), met dreiging (“Als je nu niet komt, gaat je schermtijd morgen de helft korter!”) en met pure wanhoop (“HOEVEEL VIDEO’S OVER SLIME KUN JE KIJKEN IN EEN DAG?!”). De gezichten die ik terugkrijg variëren van totale apathie tot een soort woedende verontwaardiging alsof ik hun leven wil afpakken. En misschien is dat ook wel zo, in hun beleving dan. Want dat scherm is hun leven geworden.
Het is lastig hoor, als vader van kinderen die zijn opgegroeid met een touchscreen in plaats van een fopspeen. Ik wil ze niet zonder de voordelen van hun mobieltje laten opgroeien, maar ik wil ook dat ze leren praten met echte mensen, leren zich te vervelen, leren kijken naar een boom in plaats van een TikTok-dansje. En ik weet dat het niet alleen aan hen ligt — die dingen zijn gewoon ontworpen om je verslaafd te maken. Niet voor niets zei Steve Jobs ooit dat zijn eigen kinderen géén mobieltjes hadden. De uitvinder van de iPhone, dames en heren. Hij wist wat hij in huis had.
Dus wat doe je dan? Bij ons thuis ligt het mobieltje nu in een la tijdens het eten. Eén schermvrije dag per weekend. En als we naar buiten gaan, gaat-ie niet mee — tenzij het écht moet. En nee, dat gaat niet zonder strijd. Maar hé, dode paarden verplaatsen zich ook niet vanzelf. Soms moet je er gewoon naast gaan zitten en ze reanimeren tot ze weer leven tonen en nu zijn de kids weer aanspreekbaar, kijken ze vol aandacht naar diertjes in het zand en… Oké, dit is natuurlijk compleet verzonnen. Ik wilde gewoon heel graag dat het waar was wat ik schreef. Eigenlijk zijn we compleet verloren met z’n allen.
Meer lezen van Patrick? Hier vind je al zijn andere columns.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
Maxime Meiland en haar man Leroy hebben twee dochters: Claire en Vivé. Terwijl Claire al een tijd op de basisschool zit, maakt Vivé zich juist op voor haar eigen start na de zomer. Voor Maxime is dat een emotioneel moment.
Gen Z doet z’n eigen ding. Ze zetten huisfeestjes op z’n zachtst, skippen alcohol, houden van crocs én… verzinnen babynamen die nergens op lijken, behalve op sfeer.
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
Terwijl Louisa en haar man aan de borrel zitten met de buren, krijgt haar zoon een vervelend ongeluk tijdens het spelen.
Speelafspraakjes zijn meestal onschuldig. Een uurtje ravotten, wat drinken en een koekje erbij. Soms blijft het gezellig, soms moeten ze ineens naar huis omdat iemand moe of chagrijnig is. Maar je verwacht nooit dat je kind tijdens zo’n middag een Tikkie van honderden euro’s meeneemt.