Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (14) en Phaedra (11). Iedere vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven.
“Veel plezier met geven zo meteen!” zegt de vriendelijke verkoopster terwijl ze een veel te duur, knalgeel knuffelkonijn zorgvuldig inpakt. Geven? Ik houd me in om haar niet in de ogen te kijken en op te biechten dat dit eigenlijk geen cadeau is. Niet in de traditionele zin, althans. Dit is geen verrassing voor een jarige, geen goedmaakcadeautje na een driftbui in de supermarkt. Dit is een diepgewortelde gewoonte. Een bijna reflexmatige aankoop, want mijn jongste heeft sinds haar geboorte een bijna spirituele band met dit specifieke pluchen wezen.
Een kleine obsessie, zorgvuldig gevoed door mijn mombrain – dat het op de meest onmogelijke momenten natuurlijk óók wist te vergeten. Want als je denkt dat een kind zonder zijn knuffel gewoon even mopperend in slaap valt, dan ben je óf kinderloos, óf in het bezit van een bovennatuurlijk meegaand exemplaar. Bij ons thuis betekende een vermiste ‘Nijnie’ minstens een uur extra strijd voor bedtijd, gevolgd door een existentiële crisis (van haar én van mij). We zijn ooit, na anderhalf uur rijden richting Frankrijk, omgekeerd om dat verdomde konijn op te halen…
Goed, ze is inmiddels elf, maar thuiskomen met een variant op ‘Nijnie’ is nog steeds een goed idee. Alleen ging ik niet naar huis. Want het was niet mijn beurt. Mijn ex-man was thuis. De woorden van de verkoopster komen harder binnen dan verwacht. Het moment draaide zich compleet om. Mijn blijdschap over het vinden van een onverwacht cadeautje sloeg om in een brok in mijn keel. En niet zo’n die je even wegslikt, maar een vissengraat die uren blijft steken.
Mijn blijdschap over het vinden van een onverwacht cadeautje sloeg om in een brok in mijn keel
Ik plofte op de bank van mijn niet-thuis-adres en staarde naar het gekreukte pakpapier. De verkoopster had het papier bedwongen op een manier waarop alleen échte inpakprofessionals dat kunnen. Ik stelde me voor dat Kerst haar hoogtepunt van het jaar was, een seizoen waarin ze ten overstaan van bewonderende klanten haar skills kon tentoonstellen.
De zorgvuldig uitgekozen linten (exact dezelfde kleur als het konijn) hingen er nu slapjes bij, verslagen door de zwaartekracht. En daar zat ik, alleen. Geen kinderen in de verste verte om mijn impulsieve aankoop aan te geven. Niet vandaag. Niet morgen. Nog twee hele nachten slapen zonder ze. Mijn gescheiden buurvrouw doet een week op, een week af. Ik zou me niet kunnen voorstellen hoe dat voelt. Steeds een hele week je kinderen niet zien. Geen knuffels, geen nachtkus. Hoe dan?
‘Scheiden is lijden’, zei mijn moeder altijd. Ik had gehoopt dat ik tot een nieuwe generatie behoorde, eentje waarin we andere gezegdes konden loslaten op gezinnen waarin papa en mama niet meer samen zijn. Maar helaas. Soms is gescheiden zijn gewoon superkut.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).