Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (15) en Phaedra (12). Ze schrijft rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven.
Het liefste zou ik groots en theatraal afscheid nemen van een lange periode in mijn leven die mij heeft gedefinieerd in mijn vrouw-zijn. Simone de Beauvoir zei het al: ‘De vrouw heeft eierstokken en een baarmoeder; dat zijn de bijzondere omstandigheden die haar opsluiten in haar subjectiviteit.’ In normaal Nederlands: je kunt als vrouw de CEO zijn van een miljardenbedrijf of eindelijk ook betaald voetballen in een vol stadion, maar uiteindelijk blijf jij degene die baart. En zo word je ook gezien en behandeld.
Maar goed. Ik dus binnenkort niet meer. Ik zal geen kind meer krijgen. En misschien denk je nu: “Nou Patrice, op je zevenenveertigste misschien niet zo heel raar concept? Je hebt twee gezonde kinderen. Dus wat zit je te zeuren?”
Nou het ding is: ik wist al vrij vroeg in mijn leven dat ik niet super vruchtbaar was. Ik vergat links en rechts de pil (als ik ‘m al slikte), en bij vaste relaties dacht ik vanaf midden twintig: als ik zwanger word, is het gewenst. Maar ik werd niet zwanger. En dus trok ik eind twintig aan de bel, en werd het al snel duidelijk dat we hulp in de vorm van IVf nodig hadden. Daar kwamen met veel bloed, zweet en sperma twee dotjes van kinderen uit. En al die jaren daaromheen heb ik eigenlijk nooit meer iets aan anticonceptie gedaan. Met de stiekeme hoop dat er toch nog ergens een little slimy sucker zijn weg zou vinden naar een eicel. Tevergeefs.
In mijn dromen had ik rond mijn veertigste nog een derde surprise-baby gekregen. Een zoon. Benjamin. Dat had voor mij de cirkel rond gemaakt.
Goed, twee jaar geleden gingen de vader van mijn kinderen en ik ieder onze eigen weg. En al vrij snel kwam er een hele leuke man op mijn pad. Nou ja, hij zat naast me op kantoor. Anyways, ik dwaal af. Ik was halverwege de veertig en tóch fluisterde mijn vrouwenbrein: “Pssst… misschien krijg je nog wel een baby met deze liefde…”
Maar mijn rationele kant, die inmiddels iedere podcast over de overgang al had geluisterd, wist beter. Dat zou gekkenwerk zijn. Bovendien geniet ik enorm van de vrijheid die ouder wordende kinderen met zich meebrengen. Wat moest ik in godsnaam met nog met een baby?
En tóch kon ik er moeilijk afscheid van nemen. Dus liet ik de boel de boel, if you know what I mean.
Tot afgelopen dinsdag. Toen mijn gynaecoloog voorstelde om een lichte pil te gaan slikken tegen de eerste tekenen van de perimenopauze en mijn zware bloedingen. En ondanks de 47 kaarsjes op mijn taart, vond ik dat alsnog een bittere pil (!) om te slikken.
Het voelt gewoon echt als An End of an Era en mijn moederhart huilt heel hard. Want dan word ik echt nooit meer zwanger. En misschien nog wel verdrietiger is dat ik nooit meer die stille verwachting zal voelen. Oh en nooit een gender reveal-party. Twaalf jaar geleden was dat nog geen ding, maar heel eerlijk? Ik had het fantastisch gevonden. Ik was zeker all-in gegaan. Rookkanonnen, taart, ballonnen, the whole shebang. Maar goed. Dat terzijde.
Zodra ik weer ongesteld word, begin ik voor het eerst in járen weer met de pil. En ja, dat vind ik dus een ding. Dus als ik je tegenkom, wees een beetje lief, ik ben óf aan de pil, óf in de overgang, óf allebei.
Meer lezen van Patricia? Hier vind je haar andere columns.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen. Dit keer Dunya, die een Tikkie van de oppas ontving. Voor een nieuwe bank.
De ene baby moet wat langer wachten op een bos haar, de ander wordt geboren met een goed bedekt bolletje. Maar één baby van vijf maanden weet ze allemaal in te halen met zijn weelderige haardos.
Iedereen herinnert zich wel een kwetsbaar moment uit zijn jeugd. De 35-jarige Lott heeft ook zo’n jeugdherinnering. Wat begon als pure passie, eindigde in een pijnlijke les die ze jarenlang met zich meedroeg. Opvoeden doet ze nu met een belangrijke levensles.
De zoon van de Augurkenkoning is net voor zijn vertrek naar Expeditie Robinson gaan samenwonen met zijn vriendin Donna. En natuurlijk wil iedereen maar één ding weten: is de Augurkenprins ook al klaar voor het vaderschap?
Een eerste date is spannend. Je hoopt op vlinders, maar soms krijg je… buikpijn van het lachen (of van plaatsvervangende schaamte). Deze vrouwen vertellen over hun ergste eerste dates. Spoiler: je bent na het lezen ineens heel blij met je eigen saaie avondje bankhangen.
Buren: je kiest ze niet, maar je leeft er wel elke dag naast. Soms worden ze vrienden voor het leven, soms vooral een bron van ergernis. En soms beiden.