Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (15) en Phaedra (12). Ze schrijft rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven.
Het liefste zou ik groots en theatraal afscheid nemen van een lange periode in mijn leven die mij heeft gedefinieerd in mijn vrouw-zijn. Simone de Beauvoir zei het al: ‘De vrouw heeft eierstokken en een baarmoeder; dat zijn de bijzondere omstandigheden die haar opsluiten in haar subjectiviteit.’ In normaal Nederlands: je kunt als vrouw de CEO zijn van een miljardenbedrijf of eindelijk ook betaald voetballen in een vol stadion, maar uiteindelijk blijf jij degene die baart. En zo word je ook gezien en behandeld.
Maar goed. Ik dus binnenkort niet meer. Ik zal geen kind meer krijgen. En misschien denk je nu: “Nou Patrice, op je zevenenveertigste misschien niet zo heel raar concept? Je hebt twee gezonde kinderen. Dus wat zit je te zeuren?”
Nou het ding is: ik wist al vrij vroeg in mijn leven dat ik niet super vruchtbaar was. Ik vergat links en rechts de pil (als ik ‘m al slikte), en bij vaste relaties dacht ik vanaf midden twintig: als ik zwanger word, is het gewenst. Maar ik werd niet zwanger. En dus trok ik eind twintig aan de bel, en werd het al snel duidelijk dat we hulp in de vorm van IVf nodig hadden. Daar kwamen met veel bloed, zweet en sperma twee dotjes van kinderen uit. En al die jaren daaromheen heb ik eigenlijk nooit meer iets aan anticonceptie gedaan. Met de stiekeme hoop dat er toch nog ergens een little slimy sucker zijn weg zou vinden naar een eicel. Tevergeefs.
In mijn dromen had ik rond mijn veertigste nog een derde surprise-baby gekregen. Een zoon. Benjamin. Dat had voor mij de cirkel rond gemaakt.
Goed, twee jaar geleden gingen de vader van mijn kinderen en ik ieder onze eigen weg. En al vrij snel kwam er een hele leuke man op mijn pad. Nou ja, hij zat naast me op kantoor. Anyways, ik dwaal af. Ik was halverwege de veertig en tóch fluisterde mijn vrouwenbrein: “Pssst… misschien krijg je nog wel een baby met deze liefde…”
Maar mijn rationele kant, die inmiddels iedere podcast over de overgang al had geluisterd, wist beter. Dat zou gekkenwerk zijn. Bovendien geniet ik enorm van de vrijheid die ouder wordende kinderen met zich meebrengen. Wat moest ik in godsnaam met nog met een baby?
En tóch kon ik er moeilijk afscheid van nemen. Dus liet ik de boel de boel, if you know what I mean.
Tot afgelopen dinsdag. Toen mijn gynaecoloog voorstelde om een lichte pil te gaan slikken tegen de eerste tekenen van de perimenopauze en mijn zware bloedingen. En ondanks de 47 kaarsjes op mijn taart, vond ik dat alsnog een bittere pil (!) om te slikken.
Het voelt gewoon echt als An End of an Era en mijn moederhart huilt heel hard. Want dan word ik echt nooit meer zwanger. En misschien nog wel verdrietiger is dat ik nooit meer die stille verwachting zal voelen. Oh en nooit een gender reveal-party. Twaalf jaar geleden was dat nog geen ding, maar heel eerlijk? Ik had het fantastisch gevonden. Ik was zeker all-in gegaan. Rookkanonnen, taart, ballonnen, the whole shebang. Maar goed. Dat terzijde.
Zodra ik weer ongesteld word, begin ik voor het eerst in járen weer met de pil. En ja, dat vind ik dus een ding. Dus als ik je tegenkom, wees een beetje lief, ik ben óf aan de pil, óf in de overgang, óf allebei.
Meer lezen van Patricia? Hier vind je haar andere columns.
Kan jouw kind niet tegen kriebelende labels in kleding? Of raakt het van slag als er plots iets verandert in de planning? Dan kan het zijn dat je kind hoogsensitief is. Natasja Ruysink is opvoed- en gedragsdeskundige en legt uit hoe je hoogsensitiviteit bij je kind kunt herkennen en geeft praktische tips om je kind […]
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Mireille, wiens man een plan heeft waar ze niet achter staat.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Dingen uitproberen hoort er wel een beetje bij als je tiener bent. Alleen sommige tieners hebben er niet de handigste timing voor. Bijvoorbeeld een schoolpauze, waarna ze ziek worden in de klas. En dan word je moeder dus gebeld.
Patrick (54) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
De familie Deijs heeft de afgelopen tijd meer voor haar kiezen gekregen dan je iemand zou toewensen. In Een Huis Vol Herinneringen zien we hoe vader Marcel samen met een paar van zijn kinderen terugblikt op een periode die hun gezin behoorlijk door elkaar heeft geschud.