Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (15) en Phaedra (12). Ze schrijft rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven.
Peoples! Er gaat iets gruwelijk mis met onze puppy’s.
En wij ouders zijn, zonder dat we het doorhebben, een groot deel van het probleem. Wat me deze week ter ore kwam, schokte me tot in mijn diepste feministische core. Mijn oudste baby, inmiddels vijftien, vertelde me dat ze volgend jaar naar Knokke wil gaan met een groep vriendinnen. Leuk, dacht ik nog. Maar waarom daar? “Omdat iedereen daarheen gaat,” was haar repliek.
Sure. Maar wat ze er niet bij zei, en wat ik later hoorde: in België mag je drinken vanaf je zestiende. En ja hoor, “het is gewoon héél leuk daar.” Right. Ik ben er zelf twee keer geweest en als rasechte Zandvoortse vind ik Knokke vooral lijken op een dystopische filmset. Mijn god, wat een lelijke flats. Maar dat terzijde.
Wat ik nog meer leerde over deze populaire tienerhotspot is dat zodra je de grens over bent, er ineens een strakke scheidslijn lijkt te ontstaan tussen jongens en meisjes. Alsof de Belgische zeelucht ‘oude’ rolpatronen nieuw leven inblaast.
Hele hordes Nederlandse jongeren reizen af naar onze zuiderburen om daar eens flink de bloemetjes buiten te zetten. De meisjes zijn amper herkenbaar onder de dikke lagen make-up, en de jongens… tja, die zijn maar op één ding uit: vechten.
Huh? Komt het door het Belgische bier? De zeelucht die het testosteron aanwakkert? De TikTok-manobullshit? Of gewoon de afwezigheid van grenzen? Hoe kan een doodnormale Nederlandse jongen ineens veranderen in een vechtersbaas?
Want dat ligt toch niet aan Knokke. En ook niet aan onze pubers. Dit ligt aan ons. Aan de maatschappij. Aan het patriarchaat waar we maar niet vanaf komen. En aan de eindeloze genderstereotypen waarin we onze kinderen blijven stoppen.
Mijn dochter praat erover alsof het de normaalste zaak van de wereld is. “Tja mam, jongens vechten nou eenmaal in Knokke.” En dan wordt er wat gegniffeld over “knokken in Knokke”. Maar ik lach niet. Ik heb vooral medelijden met de jongens, want ik kan me niet voorstellen dat je daar op je gemak rondloopt als puber.
Toen ik dit gesprek deelde met mijn momfriends, gaf een moeder toe dat ze hoopte dat haar zoon daar niet zou gaan vechten, want dat was niet echt handig. Hij ging na de zomer namelijk rechten studeren. Mijn mond viel open. Niet handig? Niet handig?! Get your parenting-act together. Tjeez Lowies.
Ik doe een oproep aan alle ouders die nog aan de wieg staan: Zeg nou eens níét tegen je dochter dat ze er mooi uitziet in dat jurkje. En zeg nou eens níét tegen je zoon dat hij een stoer mannetje is. Zeg liever iets wat je kind een mooi mens maakt. Zoals: je bent zacht. Of slim. Of dapper als je anders durft te zijn.
Want dáár begint het. In de box. Tussen de luiers. Bij onze opvoedskills…
Meer lezen van Patricia? Hier vind je haar andere columns.
Kan jouw kind niet tegen kriebelende labels in kleding? Of raakt het van slag als er plots iets verandert in de planning? Dan kan het zijn dat je kind hoogsensitief is. Natasja Ruysink is opvoed- en gedragsdeskundige en legt uit hoe je hoogsensitiviteit bij je kind kunt herkennen en geeft praktische tips om je kind […]
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Mireille, wiens man een plan heeft waar ze niet achter staat.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Dingen uitproberen hoort er wel een beetje bij als je tiener bent. Alleen sommige tieners hebben er niet de handigste timing voor. Bijvoorbeeld een schoolpauze, waarna ze ziek worden in de klas. En dan word je moeder dus gebeld.
Patrick (54) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
De familie Deijs heeft de afgelopen tijd meer voor haar kiezen gekregen dan je iemand zou toewensen. In Een Huis Vol Herinneringen zien we hoe vader Marcel samen met een paar van zijn kinderen terugblikt op een periode die hun gezin behoorlijk door elkaar heeft geschud.