Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (15) en Phaedra (12). Ze schrijft rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven.
Kerstkaarten. Tot mijn grote verbazing schijnen er haters en lovers te zijn. Niet van Taylor Swift, niet van havermelk, maar van kerstkaarten. Je hebt dus mensen die vóór het sturen van kerstkaarten zijn. Laat dit even tot je doordringen.
Ik had dit gewoon echt niet verwacht.
Ik ken mensen die gewoon géén kerstkaarten sturen. Vroeger vond ik dat jammer. Tegenwoordig oordeel ik daar zacht over. Het is voor de meeste mensen met een gezin sowieso een teringjantjedrukke tijd. Van komkommerkerstbomen knutselen voor het kerstschoolontbijt, tot op het allerlaatste moment een foute kersttrui scoren voor de kerstborrel op werk.
Dus als jij mij geen kerstkaart stuurt: I get it!
Zelf ben ik wel een fervent kerstkaartstuurder. Dat doe ik ieder jaar trouw naar de mensen die de eindronde van mijn adresboekje hebben gehaald. Maar ik moet er wel bij vertellen dat ik ieder jaar hetzelfde morele dilemma heb.
“Moet ik die écht nog een kerstkaart sturen, ook al hebben we eigenlijk nul contact meer?” En dan doe ik het toch. Elk jaar weer. Want zielig. Kerst-karma. Of gewoon omdat ik diegene al járen stuur. Een soort kerstkaart-relatie. Ja en zij sturen mij ook een kaart dus ik denk dat we allebei niet durven te stoppen.
Goed. Ik hoorde dus van de week een mevrouw met een hele aardige stem op de radio zeggen dat ze kerstkaarten haat. Haat. Hoe dan? Hoe kun je een lief gebaar, met in tien van de tien gevallen een lief tafereel van een sneeuwpop, een rendier of een warm verlicht raamkozijn, haten? Dan moet je toch ergens in je leven een soort kersttrauma hebben opgelopen.
En dan lieve mensen, gaan mijn overvolle hersens draaien. Was het een eng schoot-bezoek van een verdwaalde kerstman? Een aanrijding met een rendier? Een verbrande bovenlip van warme chocomelk?
Echt. Wát is er in je leven gebeurd dat je op de nationale radio zegt dat je kerstkaarten haat?! Of is het de polarisatie die zelfs hier is binnengeslopen? Dat ook kerstkaarten inmiddels een kamp hebben?
Iets verderop in hetzelfde radioprogramma hoor ik het nieuws. De laatste mensen uit de Donbas moeten hun huizen verlaten. Het zijn vooral oude en zieke mensen. En bedenk me dat deze mensen er alles voor over zouden hebben om op hun eigen adres een kerstkaartje te ontvangen…
Want misschien zijn het maar kleine, papieren dingen, maar ze zeggen wel: ik zie je. Ik denk aan je. Je doet ertoe. En daarom ben ik team kerstkaart. En jij?
Meer lezen van Patricia? Hier vind je haar andere columns.
Nog vóór je kind de deur uit stapt, is de emotionele “basislijn” voor de dag vaak al bepaald. Niet door een strak schema of een perfect afgevinkte routine, maar door iets anders: hoe veilig en verbonden je kind zich bij jou voelt.
Kalvijn en Nina hebben ervoor gekozen om hun kindje zo min mogelijk op social media te delen.
Er is zo’n opvoedwijsheid die hardnekkig blijft hangen: zoals je een kind aanspreekt, zo gaat het zich ook gedragen. Geef je vertrouwen, dan groeit het. Praat je alsof het kind iets kan, dan gaat het eerder proberen om inderdaad “dat kind” te zijn.
Er zijn van die zinnen die automatisch uit je mond rollen zodra je moeder wordt. Je hoeft er niet eens over na te denken, ze zitten ergens opgeslagen tussen de gebroken nacht en de koude koffie. Een daarvan? “Omdat ik het zeg.” Maar hoe vertrouwd die uitspraak ook voelt, hij blijkt in de praktijk minder […]
Steeds meer kinderen hebben een overvol schema, van sport en muziek tot kunst. Waar vroeger één naschoolse activiteit genoeg was, is nu bijna elke vrije minuut ingevuld. Experts spreken van FOMO-parenting.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Romy* tijdens het optuigen van de kerstboom.