Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (13) en Phaedra (10). Elke vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven en het moederschap.
‘Dus je gaat voor zes dagen naar Houston! Zes dagen!?’
Alle ogen aan de lunchtafel waren plotseling op mij gericht. Waar ik normaal gesproken prima uit mijn woorden kom, hoorde ik nu louter krekels in de krochten van mijn hersens.
‘Ehh, ja?’, was mijn onzekere antwoord. ‘Ik ga naar een vriendin die ik al jaren niet heb gezien’…
Echt? Voor maar zes dagen?’, galmde het weer mijn kant op.
Shit, dacht ik. Dus dit is wat ze ‘vliegschaamte’ noemen. En ik voelde een zware deken over me heen vallen.
Degene die mij een beetje kennen, weten dat ik vooroploop als het gaat om verandering. En als het schuurt en knettert vind ik dat geen enkel probleem. Ik sta vaak als eerste op de barricade en steek daarbij mijn feministische denkbeelden zeker niet onder stoel of banken. Ook vinden er maandelijks een hoop automatische afschrijvingen plaats richting stichtingen als Wakker Dier en Varkens in Nood. Maar vliegschaamte had ik tot op heden nog niet echt gevoeld.
“Moet ik dan daadwerkelijk minder gaan vliegen? Of moet ik gewoon niet zo hard roepen dat ik ga vliegen?”
Tot die ene middag in de kantine dus. Waarbij één collega overduidelijk mijn evenknie was op activistisch terrein, alleen dan op het klimatologische speelveld. Duizend vragen duikelden over elkaar heen in mijn hoofd. Moet ik dan ook daadwerkelijk minder gaan vliegen? Of moet ik het in sommige samenstellingen gewoon niet zo hard roepen dat ik ga vliegen? En wellicht voortaan geen gezellige kiekjes meer plaatsen op Instagram bij een vliegtuigtrap?
Eenmaal op adem, vroeg ik mijn collega of zij zelf dan helemaal niet meer vloog. Haar antwoord verbaasde me, want ze vloog één keer per jaar binnen Europa.
‘Maar’, vroeg ik haar iets wat gesterkt ‘wie bepaalt hier dan de spelregels?’
Dat was lastig, gaf ze eerlijk toe. En toen opperde ze een soort van puntensysteem. Een leuk gedachtenexperiment waar de rest van de collega’s op aanhaakte.
We kwamen tot de conclusie dat iedereen een x-aantal punten zou krijgen dat je naar behoeve kon inzetten. En ik, als vegetariër, zou een aantal punten erbij kunnen krijgen en deze weer inzetten voor een extra vliegreis (Al denk ik dat één tripje Houston gelijk staat aan 100.000 hamburgers, maar dat terzijde. Het was een gedachtenexperiment).
We filosofeerden nog wat door aan de lunchtafel en ik voelde mijn vliegschaamte wat wegebben. We kwamen helaas wel tot de conclusie dat het puntensysteem waarschijnlijk in voordeel voor de rijken zou zijn. Zoals eigenlijk alles op aarde. En zo sneuvelde het nog voordat we de kantine weer uitliepen.
‘Zeg Patrice, wat ga je eigenlijk van de zomer doen?’, vroeg ze toen we weer op onze werkplekken zaten. Toen heb ik mijn geplande reis naar Thailand toch maar even achterwege gelaten en iets gemompeld over een camping in Frankrijk…
Wil je de column van Patricia liever luisteren? Dat kan. Elke zondag tussen 16.00 en 18.00 leest ze ‘m voor op Wild FM.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.