Patricia over goedbedoelde adviezen: ‘Iets zeggen over elkaars kinderen is een mijnenveld’

De blinde vlek! In heel veel huishoudens lopen er een paar van rond. Kleine schattige blinde vlekjes, waar we liever niet over praten. Zo heb ikzelf jarenlang niet willen horen dat mijn jongste dochter infantiel sprak. En eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik het ook echt niet meer hoorde. Achteraf weet ik zeker dat al mijn vrienden hetzelfde dachten, maar dat maar een enkeling een keer een opmerking heeft gemaakt, uit angst voor mijn reactie.

Mijnenveld

Het is toch interessant dat je met je bff over alles kunt praten, van schaamlipcorrecties tot overspelige gedachten, maar iets zeggen over elkaars kinderen is een mijnenveld. Vaak zien we het als kritiek, maar het is natuurlijk geen kritiek als een goede vriendin mij erop attendeert dat het wellicht de overweging waard is om met een logopedist te praten. Dat is eigenlijk een vorm van liefde en meedenken. En het beste willen voor het kind van je beste vriendin.

‘Je kunt met je bff over alles praten, maar iets zeggen over elkaars kinderen is een mijnenveld’

Maar nee, dat aanhoren en als goedbedoeld advies aannemen, daar zijn wij ouders over het algemeen bar- en barslecht in. Hoe komt dat toch? In eerste instantie geef ik die blinde vlek de schuld. Als je je kind dagelijks om je heen hebt, zie – of in mijn geval hóór – je het gewoon niet meer. Dan denk je echt: ‘Waar heb je het over’ of ‘Zo erg is het helemaal niet’.

Lees ook: ‘Ik zou mijn kinderen vandaag de dag een compleet andere naam geven’

Indringer

Niets menselijks is mij vreemd en zo overkwam het mij laatst ook. Een vriendin van mij heeft een zoon die overduidelijk gay is. Elton John bungelt ergens ver onder hem, zullen we maar zeggen. Toen ik dacht dat ik daar best iets over kon zeggen, keek ze me vragend aan en vroeg ze: ‘Echt? Gay? Zou je denken?’ Ik voelde me een indringer. Waar bemoeide ik me mee? Misschien is dit niet het allerbeste voorbeeld, omdat geaardheid iets is waar niemand iets van moet en mag vinden, maar het gaat mij om het feit dat ze het zelf dus helemaal niet zag.

‘Ik voelde me een indringer. Waar bemoeide ik me mee?’

Inmiddels ben ik wel iets milder naar die blinde vlek gaan kijken en vind ik het hebben van een blinde vlek helemaal niet zo erg. Het laat ons als ouders soms imperfect zijn zónder dat we het doorhebben. En laten we wel wezen: dat is ook weleens prettig 😉

Wil je nog meer mooie en herkenbare verhalen van mede-mama’s lezen? Neem nu een abonnement en ontvang Kek Mama elke maand als eerst op jouw deurmat.