Nicolette: ‘Als mijn dochter me roept, klinkt het als een ‘mamaaa’ die niet goed is’

Nicolette Kluijver

1 augustus, 2020 - 10:13

Leestijd: 3 minuten

“Mamaaa, mamaaa!” Ik hoor haar stemmetje, maar ik weet niet goed waar het vandaan komt. “Mamaaaaaa!” Oké, dit klinkt als een mamaaa die niet goed is. Ik begin harder te lopen, het komt van buiten. Gek genoeg raak je als moeder getraind in de verschillende mamaaas. Je hebt de ‘mamaaa ik verveel me’, de ‘mamaaa ik heb iets stouts gedaan’, de ‘mamaaa ik heb iets nodig’. Maar deze mamaaa is een hulpkreet. Mijn dochter heeft nogal gevoel voor drama, toch zorgt deze mamaaa voor een extra snel drafje door de tuin richting geluid.
 

Lees ook
‘Ik leer mijn kinderen om er het beste van te maken, ook in rottige situaties’ >
 

Nieuwetijdskind

Uit het kippenhok steken twee benen in fleurig roze regenlaarsjes. Zit Ana vast? “Mamaaaa!” “Mama is hier lieverd. Zijn de kippen boos op je? Wat is er moppie?” Ana draait zich om en houdt in haar beide handjes voorzichtig twee piepkleine kuikentjes vast. “Mammaaa je moet ze helpen, ze worden gepikt door de grote kippen.” Ana is met haar vijf jaren de grootste dierenvriend die ik ken. Een reïncarnatie van Moeder Teresa. Een nieuwetijdskind. Liefdevol kijkt ze naar de minikipjes in haar handjes.

Op haar iets te grote regenlaarzen stapt ze naar me toe en overhandigt mij het nieuwe leven. Ze zien er een beetje gehavend uit. Ik kan me van mijn studie aan de land- en tuinbouwschool nog herinneren dat kippen blijven pikken waar bloed is. “Deze kuikens gaan we verzorgen, Ana. Goed gedaan schat.” Al snel hebben we binnen een warm nestje gebouwd. Een warmtelamp die de moederkip nabootst en een bakje vol lekkere wormpjes en fijn voer.

“Ana-Sofia, jij hebt de kuikentjes gered. Soms gaat mis het in het kippenhok, maar we waren er gelukkig op tijd bij. Nu mag jij ze een naam geven.” Trots als een pauw, om maar in pluimveetermen te blijven, zegt ze vastbesloten: “Deze heet Honing en deze heet Suiker.”
 

Honing en Suiker

Inmiddels zijn de kuikentjes al bijna kippetjes. Ze scharrelen in de tuin, luisteren naar hun naam en als de zon ondergaat kruipen ze bij Ana, die ze als een volleerde moederkip terugbrengt naar de warmtelamp. Ik weet dat ik de mamaaas nog talloze keren zal horen en me heus nog talloze keren zorgen zal maken over wat er aan de hand is, maar door dit soort avonturen met de kinderen voel ik me kiplekker.
 

Deze column staat in Kek Mama 09-2020.

Meer lezen? Neem hier een abonnement op Kek Mama, de #1 glossy voor moeders.