Kimberley: ‘Sinds ik moeder ben kan ik alleen maar janken’

Vanaf de positieve test is het janken. Janken om de eerste echo, grienen om het geslacht (een meisje!), snotteren om mijn babybuik die eerst niet zichtbaar was en daarna omdat ‘ie me veel te dik werd. Daarna huilen toen ze eindelijk op mijn borst lag, voor het eerst in haar eigen bedje sliep en nog veel harder toen ze dat (slapen) besloot niet te doen. Maandenlang.

Alle soorten tranen

Er wordt dus wat afgejankt in huis. Door haar, door mij. Alle soorten tranen passeren de revue. Van krampjestranen tot hongertranen en ik ben zo moe-tranen. Van jij bent het allermooiste wat me ooit is overkomen- tot hoe the fuck doen andere moeders dit?- tranen. Of als iemand je ooit pijn doet, maak ik hem (of haar) dood-tranen. Van ik kán niet meer-tranen tot je schaterlachte net naar me en dat raakt me in iedere vezel-tranen. 

Er is weinig voor nodig of daar komen de waterlanders weer. Naast de grootverpakkingen luiers en billendoekjes was een dozijn tissuedozen (maat XXL alsjeblieft) geen overbodige luxe op de uitzetlijst geweest. En steeds als ik denk: en nú hebben we het wel gehad – met dat gegrien – is er weer zo’n nieuwe ‘eerste keer’ die mijn sluizen wijd openzet. 

Lees ook – ‘Als ik de kinderen maar niet vergeet’

Eerste keren

Het dieptepunt, of hoogtepunt van mijn traanproductie – het is maar net hoe je het bekijkt, was toen ik weer begon met werken. Voor het eerst als moeder. Tijdens mijn verlof kwamen de muren op me af, maar die eerst week op kantoor wilde ik niets liever dan weer thuis zijn. Ik vond het heerlijk om me weer tussen de volwassenen te begeven en mijn cappuccino warm (Halleluja!!!) te drinken, maar afschuwelijk om mijn baby achter te laten.

“Alle soorten tranen passeren de revue.”

Lees: bij papa met wie ik het de eerste drie maanden helemaal samen heb gedaan (dankzij het uitgebreide ouderschapsverlof) en die Jackie sneller in slaap wiegt dan ik. Bij opa en oma (die mij toch volwassen en wel hebben afgeleverd) of op de opvang waar de leidsters hartstikke lief en vakbekwaam zijn. Toch bleek de wendag er vooral één voor mama te zijn.

Droge ogen

Inmiddels zijn we een maand verder en lukt het me haar met droge ogen af te leveren. Om zonder schuldgevoel naar kantoor te gaan en extra te genieten als ik dan weer thuiskom. Maar ja… nu is het wachten op dat eerste woordje, het eerste stapje, de eerste keer fietsen, de eerste schooldag, de eerste keer ongesteld, het eerste vriendje, voor het eerst op kamers… Mijn hemel! Kan iemand alvast de tissues aangeven?