Beeld: Paulien van Beusekom
Kimberley van Heiningen is getrouwd met Kevin en (bonus)moeder van Norah (6) en Jackie (1).
‘Natuurlijk mag jij nog een ijsje!’ hoor ik mezelf zeggen met een enthousiasme waar Juf Roos nog een (potlood)puntje aan kan zuigen. Het is tien uur ’s ochtends en Noor heeft net haar Happy Meal achter de kiezen. Mét cola. Als ontbijt. Of diner. Vandaag draaien we de dag om. Waanzin! Of waanzinnig, als je het Noor vraagt. De moedermaffia grijpt voor minder naar pek en veren, maar Noor straalt van oor tot oor vanachter haar softijs.
De hele vakantie keek ze uit naar vandaag. Yesday. De dag waarop haar vader en ik alleen maar ‘ja’ zeggen, van negen uur ’s ochtends tot negen uur ’s avonds. Jackie – onze bijna-peuter – compenseert dat trouwens ruimschoots door overal resoluut ‘nee’ op te roepen. Jackie Nee was in deze fase passender geweest dan Jackie Mae, zoals toch echt op het geboortekaartje staat.
“De moedermaffia grijpt voor minder naar pek en veren, maar Noor straalt van oor tot oor”
Noor had haar huiswerk gedaan. Op YouTube, uiteraard, zoals een ‘heus al bijna’-zevenjarige betaamt. Ze kwam superlatieven tekort tijdens deze voorbereiding, maar de hysterisch taart gooiende vloggertjes stemden mij toch minder enthousiast. Zeker omdat moeders op yesday het doelwit zijn.
Ik zag Noor de speelgoedwinkel al bestormen, zoals een doorgedraaide Republikein destijds het Capitool. Met oorlogsstrepen op het gezicht, op missie naar de snoepafdeling… Lang verhaal kort: niemand ging van God los. De pret begon zelfs een uur later, omdat ze de tijd vergeten was.
Lees ook – Kimberley: ‘Ik zit in de race van mijn leven’ >
Na de McDonald’s vervolgen we onze roadtrip naar zo’n gigantische Franse supermarché, waar ze werkelijk álles hebben. Maar Noor kiest voor zure matten, een snoeppizza, en een duikbril van nog geen vier euro. Geen gigantisch Disneypaleis dat onmogelijk in de auto past – mijn grootste angst.
De Bellinga’s staan op repeat en ik onderdruk zowaar de neiging te liegen dat na vijf keer ‘Modeshow’ de radio automatisch op een Franse zender springt. Bij de tent spelen we Halli Galli zo vaak dat ik er normaal gesproken gallisch van zou worden. Nu niet.
We zwemmen twee keer, ook al schijnt de zon niet, en ik ga vaker van de glijbaan dan in de afgelopen vijftien jaar. Een tweede ijsje? Dacht dat je het nooit zou vragen. Op mijn rug de camping over? Kom maar. Ontbijten met zelfgebakken crêpes om 19:00 uur? Prima! Tijdens het slagroomgevecht (toch iets minder heftig dan taart) heb ik de ja-smaak wel te pakken, maar van Noor hoeft het niet zo vies.
Sterker nog: een derde ijsje vraagt ze niet, omdat ‘ziek worden op een jadag wel heel zonde zou zijn’. Misselijk wordt ze maar een beetje, omdat ze haar snoep deelt met vriendjes en vriendinnetjes. Zonder dat we dat van haar vragen. Om kwart voor negen stelt Noor voor om nog iets te doen wat ‘we allemaal leuk vinden’ en zo sluiten we de dag af met een aflevering van B&B Vol Liefde. Dat scenario had ik dus nooit bedacht.
Ik kijk terug op zo’n dag met een gouden randje. Als een sierlijst om de spiegel die Noor me onbewust heeft voorgehouden. Want waarom zeg ik eigenlijk zo vaak ‘nee’? Duik ik serieus geen tweede keer het zwembad in, omdat ik ‘net droog’ ben? Vind ik spelletjes alleen leuk als ze snel genoeg zijn afgelopen? Scroll ik echt liever gedachteloos door Instagram op mijn ligbedje dan dat ik een moment beleef met mijn kinderen? Natuurlijk niet. Maar toch rolt ‘nee’ blijkbaar al over mijn lippen voordat ‘ja’ in me opkomt. Terwijl… haar lievelingsdag stiekem nu ook de mijne is. En de kleine dingen zijn voor haar groot genoeg.
“Duik ik serieus geen tweede keer het zwembad in, omdat ik ‘net droog’ ben?”
Dus misschien moet ik die 364 andere dagen maar wat vaker ‘ja’ zeggen. Zonder meteen ‘maar’, zonder direct voorwaardes te stellen. Gewoon ja. Behalve weer tegen de Bellinga’s. Er zijn grenzen.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).